عصر ایران - میلیون ها نفر در سراسر جهان تنیس بازی می کنند که از بازیکنان حرفه ای تا آنهایی که برای سرگرمی این کار را انجام می دهند در بر می گیرد.
هنگام تماشای یک مسابقه تنیس به طور معمول بیشتر توجهات به سمت خود بازیکنان، راکت های آنها و حتی لباسی که پوشیده اند، معطوف می شود، اما به ندرت به توپ تنیس توجه می شود. این در شرایطی است که توپ تنیس یکی از مهم ترین اجزا این ورزش است.
طی مسابقات ویمبلدون، از شناخته شده ترین رقابت های تنیس در جهان، تا 54 هزار توپ و در مسابقات اوپن آمریکا تا 70 هزار توپ تنیس استفاده می شوند.
نخستین توپ های تنیس در دهه 1870 و پس از پیشگامی چارلز گودیر در زمینه لاستیک ولکانیزه ساخته شدند. در روزهای اولیه ورزش تنیس، آنها فقط توپ های لاستیکی بودند. پس از مدتی پوشش فلانل به توپ اضافه شد و تا زمانی که به توپی یکنواخت تر برای بازی حرفه ای تر نیاز بود، به همین شکل باقی ماندند.
توپ های تنیس تا سال 1972 سفید رنگ بودند و پس از آن، برای این که توپ در پخش تلویزیونی بهتر دیده شود، رنگ زرد کمرنگ انتخاب شد. امروزه، توپ های تنیس جزئی کلیدی از این ورزش محسوب می شوند، اما آنها چگونه ساخته می شوند؟
به گفته فدراسیون بین المللی تنیس (آی تی اف)، قطر توپ های تنیس استاندارد مسابقات باید بین 6.54 تا 6.86 سانتیمتر، محیط دایره باید بین 20.6 تا 21.5 سانتیمتر و وزن آنها باید بین 56 تا 59.4 گرم باشد.
مانند انواع مختلف کالاهای ورزشی، هر تولیدکننده روش های خاص خود را برای تولید محصولاتش دارد. با این وجود، فرآیندهای ساخت توپ تنیس بدون در نظر گرفتن شرکت تولیدکننده تقریبا مشابه است.
همه چیز با لاستیک آغاز می شود. بیشتر لاستیک مورد استفاده در ساخت توپ های تنیس از تایلند می آید. لاستیک با حدود 10 یا تعداد بیشتری ماده دیگر مخلوط می شود تا ترکیبی عالی برای تولید توپ تنیس شکل بگیرد. لاستیک سپس از بین غلتک هایی عبور می کند تا سختی بیشتر و کشسانی کمتری داشته باشد. از این ترکیب، تکه هایی کوچک جدا می شود و این تکه های لاستیکی هستند که توپ را شکل خواهند داد.
گلوله های لاستیکی در قالب قرار می گیرند و تا دمای حدود 155 درجه سلسیوس حرارت داده می شوند. سپس، آنها توسط دستگاه پرس می شوند، جایی که فشار تقریبا 160 کیلوگرم بر سانتی متر مربع در یک نیم کره وارد می شود تا یک نیمه از توپ شکل بگیرد. سپس روی لبه نیم کره توپ چسب اضافه می شود تا برای اتصال دو نیم کره به هم و شکل گیری یک کره کامل آماده شود.
نیم کره های توپ تنیس در یک پرس هیدرولیک قرار می گیرند و با استفاده از گرما و فشار به هم متصل می شوند که این کار به عنوان ولکانیزاسیون شناخته می شود. این یک اتصال ناگسستنی را ایجاد می کند. پیش از اتصال دو نیم کره توپ، هوای تحت فشار اضافه می شود تا فشار درست مطابق با استاندارد فدراسیون بین المللی تنیس اعمال شود. این کره کامل به نام هسته شناخته می شود. توپ هایی که در ارتفاعات بالا استفاده می شوند نسبت به توپ هایی که در سطح دریا یا نزدیک به آن استفاده می شوند، دارای فشار کمتری هستند.
در یک دستگاه چرخان بزرگ که دارای پوشش داخلی کاغذ سنباده است، هسته های توپ تنیس چرخانده می شوند تا سطوح ناهموار روی آنها شکل بگیرد. سپس، هسته با چسب پوشش داده می شود تا برای اتصال پوشش رویه توپ آماده شود.
نمدی که روی هسته توپ تنیس را پوشش می دهد بین تولیدکنندگان متفاوت است، اما می تواند از یک سوم نایلون و دو سوم پشم شکل گرفته باشد. این به دلیل آن است که پشم بهتر از نایلون به شکل اصلی خود باز می گردد.
نمد توپ تنیس به شکلی برش می خورد که "استخوان های سگ" نام دارد. هر توپ با دو تکه از این نمدهای برش خورده پوشش داده می شود. این کار با استفاده از دستگاه یا به صورت دستی صورت می گیرد. انجام این کار به صورت دستی اگرچه مقداری کندتر است، اما دقت بالاتر را به همراه دارد.
توپ های تنیس در یک دستگاه غلت داده می شوند تا هرگونه حباب هوا بین هسته و نمد خارج شود. سپس، توپ ها یک فرایند ولکانیزاسیون دیگر را پشت سر می گذارند که در آن نمد به طور محکم به هسته لاستیکی متصل می شود. در این مرحله است که درز منحنی معروف روی توپ های تنیس ایجاد می شود.
سپس، توپ ها در دستگاهی به نام فلافر (Fluffer) با بخار خشک می شوند تا سطح ناهموارتری به خود بگیرند. پس از کنترل کیفیت برای اندازه، وزن و ارتفاع و فشار پرش، لوگو شرکت سازنده روی توپ های تنیس چاپ شده و در قوطی بسته بندی می شوند.