عصر ایران؛ امید جهانشاهی- آنچه در برنامه تلویزیونی رییس جمهور خیلی توی ذوق می‌زد و آزاردهنده بود، حمله مدام به دولت قبل بود آن هم پس از دو سال که از عمر دولت فعلی می‌گذرد.
این درست نیست که با هر تغییر دولتی در رسانه‌های رسمی و حکومتی چنان تبلیغ شود که دیو چو بیرون رود فرشته درآید.
مسأله اختلاف سلیقه و این جناح و آن جناح نیست، مسأله این است که القای چنین ذهنیتی برای کلیت جمهوری اسلامی خوب نیست چون به نوعی خودزنی برای نظام سیاسی است.
وقتی هر رییس جمهوری که به پاستور می رود مدعی باشد و اصرار هم داشته باشد که قبلاً یک عده ... سرکار بودند تا اینکه بحمدالله ما آمدیم و خدمتگزاری به مردم شروع شد آن وقت مردم در مورد کلیت نظام چه برداشتی می کنند؟ به چه نتیجه ای می رسند؟
هر دو دولت (فعلی و قبلی) از همین مردم رای آورده‌اند و نمایندگان دو گروه از همین مردم هستند، این حمله مدام جز اینکه ناامیدی در جامعه را تقویت کند چه سودی دارد. اما متاسفانه به ویژه در این دولت به رویه ای برای دفاع از خود و توجیه عملکرد خود تبدیل شده است.
در شرایطی که به دلایل مختلف از جمله فشارهای اقتصادی و بیکاری بخشی از جامعه و بویژه جوانان متاسفانه دچار ناامیدی شده اند، آیا این چنین سرزنش دولت قبلی کار درستی است؟
نحوه برخورد مجریان برنامه تلویزیونی رییس جمهور به هیچ‌روی متناسب با دغدغه‌های مردم و مسائل جدی که جامعه درگیر آنهاست مثل تورم، اشتغال، مسکن نبود.
احتمالاً به این دلیل که «رسانه ملی حمایت از نظام و دولت مستقر را وظیفه خود می داند» اما جای این پرسش هم است که اگر این نحوه برخورد، ضربه ای به اعتماد مخاطب باشد که مهمترین سرمایه رسانه ای است که انتظار می رود در مقابل رسانه های مخالف خارجی بایستد، آیا باز هم چنین انفعالی به نام دفاع از دولت مستقر قابل توجیه است؟
کارآمدی مکانیسم های خود اصلاحی، خودترمیمی و خود انتقادی یکی از نشانه‌های قدرت یک نظم سیاسی است. این کارامدی در گرو این است که مدیر اجرایی، واقعاً مدیر لایق باشد، خبرنگار، واقعاً کار خودش را انجام دهد، و حزب کارکرد خودش را داشته باشد و ... اگر خبرنگار برای حمایت از دولت کار کارمندی کند، کارامدی آن مکانیسم های اصلاحی زیر سوال می رود و در نهایت به همان چیزی که رسانه قصد دفاع از آن را دارد ضربه می خورد یعنی کلیت نظام سیاسی.
گذشته از اینها، امروز برای همه مردم، مثل روز روشن است که بین ایجاد تفاهم با امریکا و قرقیزستان از زمین تا هفت آسمان فاصله است.
سرایدار بی سواد ساختمان ما می گفت تا با آمریکای مستکبر ننشینند و دلار ارزان نشود و تحریم ها برداشته نشود، این گرانی و مشکلات هم هست. واقعیت هم این است که تحریم های ظالمانه را آمریکا وضع کرده است و پول های بلوکه شده با اجازه او باید آزاد شود.
اصرار دولت قبل برای ایجاد تفاهمی با امریکا و اهمیتی که برای آن قائل می شد به دلیل «بی توجهی به توان داخلی» نبود، به دلیل «وادادگی» نبود؛ بلکه تلاش برای کاهش همین فشار تحریم های ظالمانه بود که به تولید و تجارت آسیب زده بود و زده است.
دولت فعلی هم دارد تلاش می کند تا با تنش زدایی از جهاتی از فشار تحریم ها کم کند که این هم ستودنی و ارزش‌مند است. این فشاری که بر معیشت مردم وارد می شود ریشه در همین تحریم های ظالمانه دارد که اجازه نمی دهد مواد اولیه و تجهیزات به صورت عادی تهیه شود و تبادلات مالی برای رونق تجارت وجود داشته باشد.
این تحریم ها اقتصاد مملکت را زمین‌گیر کرده بود و ریشه عمده مشکلات اقتصادی امروز هم است. این نهایت بی انصافی است که تلاش برای تفاهم با امریکا به منظور کاهش تحریم‌های ظالمانه و فشار بر مردم را به تعبیر آن خانم کارمند محترم صداوسیما به «اصرار دولت قبل به رابطه با چند کشور غربی و خاص» تقلیل دهیم و تحقیر کنیم.
مردم می‌دانند که بسیاری از مشکلات اقتصادی از زمانی شروع شد که ترامپ یک‌جانبه تفاهم برجام را کنار گذاشت و دشمنی از سر گرفت و تحریم ها را افزایش داد. تحریم هایی که هنوز هم هست و هنوز مردم با اثرات آن در سفره و معیشت خود مواجه هستند.
در برنامه تلویزیونی رئیس جمهور مدام گفته شد دولت قبلی بی توجه بود، در دولت قبلی تولید خوابیده بود و ... اما ما تولید را رونق دادیم و چه کردیم و چه کردیم ... خب حالا چرا اثرات این اقدامات در اقتصاد کشور و معیشت مردم دیده نمی شود؛ اینجا هیچ جواب روشنی نبود.
باز یاد سرایدار ساختمان‌مان افتادم که یکروز با خانمش دعوا گرفته بود و داد می زد: آب کتری وقتی جوش می آید که زیرش را روشن کرده باشی. اگر آب جوش نیست معلوم است زیر کتری هنوز خاموش است ...
اگر مردم نتیجه اقدامات دولت را در سفره و معیشت‌شان نمی بینند، دلیلی روشن دارد: «زیر کتری روشن نیست.»