روزنامه شرق نوشت: قرار نیست ارتباط مستقیمی به یکدیگر داشته باشند؛ یکی دوومیدانی‌کار است و در رشته استقامتش فعالیت می‌کند، ولی دیگر باید با اجرای فرم یا در حالتی مبارزه‌ای روبه‌روی رقیب بایستد. اصولا ارتباط دوی ماراتن یا نیمه‌ماراتن با رشته مبارزه‌ای مانند ووشو همخوانی زیادی ندارد. بدیهی‌ترین تفاوتش این است که یکی از آن‌ها در فضای باز و محیط‌های چندکیلومتری برگزار می‌شود و رشته دیگر در سالنی سرپوشیده.
با وجود این فاصله‌ها وقتی صحبت از مدیریت در ورزش ایران بشود، دوی ماراتن روی مسابقات ووشو هم تأثیر می‌گذارد؛ تأثیری که بیش از مثبت‌بودن جنبه منفی دارد و فضا را برای انتقاد باز می‌کند. هنوز زمان زیادی از مسابقه دوی نیمه‌ماراتن شیراز که به مناسبت روز شیراز در همین شهر برگزار شد، نمی‌گذرد؛ رقابتی خبرساز که کلی قربانی گرفت. در آن مسابقات پوشش شرکت‌کنندگان زن این تورنمنت خبرساز شد و خیلی سریع دستور برخورد با مسئولان ذی‌ربط صادر شد. دادستان شیراز وارد گود شد، مقصران به‌خط شدند، رئیس هیئت دوومیدانی شیراز از یک سو و دست آخر رئیس فدراسیون دوومیدانی هم از سوی دیگر از کار برکنار شدند. همه و همه به دلیل آنکه تصاویری از این ماراتن منتشر شد که نشان می‌داد تعدادی از حاضران در این تورنمنت و تعدادی دیگر به‌عنوان تماشاگران این رقابت، پوشش کاملی ندارند.
با این حال، گره‌زدن آن اتفاق با لغو مسابقات ووشوی دختران در شیراز، از آن دست اتفاقاتی است که هضمش به این سادگی و حتی با دلایلی متعدد هم امکان‌پذیر نیست. صورت‌مسئله بسیار ساده است: مسئولان اداره کل ورزش و جوانان استان فارس به همراه شورای تأمین این استان در اتفاقی بی‌سابقه، تصمیم گرفتند به دلیل ماجرا‌های رخ‌داده در دوی ماراتن شیراز، مسابقات ووشوی دختران را که محلی برای انتخابی تیم ملی بود، لغو کنند؛ تصمیمی عجولانه و بحث‌برانگیز که درکش برای جامعه ورزش سخت است.
ماجرا از این قرار است که شیراز میزبان مرحله نخست انتخابی تیم ملی ووشو در دو بخش پسران و دختران شده بود. قرار بر آن شد که مسابقات پسران ووشو از تاریخ ۱۶ تا ۲۱ اردیبهشت برگزار شود و سپس هم رقابت زنان از ۲۳ تا ۲۸ اردیبهشت در همین شهر ادامه پیدا کند. با این حال اتفاقات دوی نیمه‌ماراتن این شهر باعث شد تا شیراز فقط میزبانی پسران ووشو را تقبل کند و قید میزبانی از دختران این رشته را بزند. آن‌ها با ارسال نامه‌ای به فدراسیون ووشو از این خبر دادند که امکان میزبانی از دختران برایشان فراهم نیست!
این ناآمادگی در حالی صورت گرفت که همه چیز به بهترین شکل ممکن در بخش پسران پیش رفت، ولی تا صحبت از حضور دختران به میان آمد، مسئولان ورزش این شهر، یکباره آمادگی‌شان را از دست دادند. درست است که مسئولان مربوطه از سوی چند رسانه خاص به دلیل اتفاقات رخ‌داده در ماراتن شیراز تحت فشار قرار گرفته بودند، ولی مشخص نیست با چه استدلالی قید میزبانی از رقابت‌های ووشوی دختران را زده‌اند.
تفاوت در برگزاری این دو رشته از زمین تا آسمان است و جایی برای نگرانی وجود نداشت. اول اینکه مسابقات قرار بود در سالن برگزار شود. از سوی دیگر، برگزاری رقابت‌های دختران در دو بخش تالو و ساندا بر عهده مدیران زن فدراسیون و شهر میزبان بود و مردی هم در کار نبود که برای مدیران مربوطه تولید دردسر کند. از طرف دیگر، ماهیت ورزش ووشو به گونه‌ای است که حتی اگر ورزشکاران آن تمایلی به پوشش ناقص داشته باشند، برای آن‌ها امکان‌پذیر نیست. پوشیدن کلاه، هوگو و دستکش محلی برای بحث یا شک و تردید باقی نمی‌گذارد. این‌ها بدون درنظر‌گرفتن چنین موردی است که بیشتر دخترانی که قصد داشتند در این تورنمنت شرکت کنند، در سنین نونهالی و نوجوانی بودند.
هراس از این میزبانی و نگرانی برای تکرار اتفاقاتی که در ماراتن رخ داد، از آن دست ترس‌های زودرسی بود که نسنجیده سراغ مسئولان شهر شیراز رفت. در کنار همه این موارد، آمادگی قبلی شیراز برای میزبانی از این تورنمنت و لغو یکباره آن، آسیبی هم به بسیاری از تیم‌های دیگر استان‌ها زد که برنامه سفر را چیده، بلیت را تهیه کرده و ورزشکاران‌شان را سر وزن رسانده بودند. در چشم به‌هم‌زدنی و فقط به دلیل اتفاقاتی که در دوی نیمه‌ماراتن این شهر رخ داد، همه چیز به تعویق افتاد؛ تعویقی که ضربه‌اش را ورزشکاران جوانی خورده‌اند که تلاش می‌کردند خودشان را به اردوی تیم ملی برسانند. قرار شده بود دو نفر نخست مسابقات در رشته تالو و نفرات اول، دوم و سوم مشترک بخش ساندا به پیش‌اردوی تیم ملی اضافه شوند تا بعد‌ها فرصت رقابت برای وزن‌های مختلف در تیم ملی را به دست بیاورند؛ اما یک نگرانی که با مرور دلایل بالا، بی‌دلیل به نظر می‌رسید، این دختران را قربانیان تازه دوی نیمه‌ماراتن شیراز کرده است.
اگرچه قرار است میزبانی به شهری دیگر سپرده شود، ولی مشخص است که برنامه‌های آماده‌سازی تیم‌ها از یک سو و همین ورزشکاران آینده‌دار از سوی دیگر به هم ریخته است. گو اینکه از کنار این پرسش آزاردهنده هم نمی‌توان به‌سادگی عبور کرد که آیا شیراز دیگر قرار نیست میزبان هیچ رقابت ورزشی باشد که دختران قرار است در آن شرکت کنند؟