معاون بهداشتی دانشگاه علوم پزشکی بابل گفت: یک فرد مبتلا به بیماری آبله میمونی در شهرستان بابل شناسایی شد.
به گزارش صدا و سیما؛ حسین جلاهی با اشاره به اینکه فرد مورد نظر شناسایی شد افزود: همکاران ما در مرکز بهداشت بابل در حال انجام آزمایشات لازم از این فرد مبتلا هستند .
وی خاطرنشان کرد: بیماری آبله میمونی مانند ویروس کرونا منتشر نمی‌شود.
تکمیلی
معاون بهداشتی دانشگاه علوم پزشکی بابل مازندران با اشاره به اینکه شناسایی فرد مبتلا به بیماری آبله میمونی در بابل صحت ندارد اظهار کرد: نمونه تهیه شده برای تشخیص نهایی به تهران ارسال شد و منتظر جواب آزمایش هستیم.
حسین جلاهی در گفت‌وگو با ایسنا گفت: با پیگیری مسئولین این دانشگاه، فرد مشکوک مورد نظر شناسایی و معاینه و آزمایشات لازم انجام شد و منتظر جواب آزمایش هستیم که تا ۳ روز دیگر اعلام می شود.
علائم بیماری:
آبله میمون یک بیماری ویروسی نادر است که اخیرا در کشور‌های مختلف جهان شیوع داشته است. در انسان علائم آبله میمون مشابه علائم آبله، اما خفیف‌تر است.
آبله میمون با تب، سردرد، درد‌های عضلانی و خستگی شروع می‌شود. تفاوت اصلی بین علائم آبله و آبله میمون در این است که آبله میمون باعث تورم غدد لنفاوی (لنفادنوپاتی) می‌شود در حالی که آبله معمولی این علامت را ندارد.
این ویروس که معمولا از حیوان به انسان و به ندرت از فردی به فرد دیگر منتقل می‌شود، می‌تواند باعث تب بالا و تاول‌های خارش دار در بدن شود. غدد لنفاوی ممکن است در گردن (زیر فکی و گردنی)، زیر بغل یا کشاله ران متورم شوند. این عارضه ممکن است در هر دو طرف بدن یا فقط در یک طرف بدن ایجاد شوند.
دوره کمون (زمان ابتلا به عفونت تا زمان ظهور علائم) برای آبله میمون معمولا ۷ تا ۱۴ روز است، اما می‌تواند ۵ تا ۲۱ روز نیز باشد. آبله میمون با علائم تب، سردرد، درد‌های عضلانی، کمردرد، تورم غدد لنفاوی، لرز و خستگی شروع می‌شود.
در عرض ۱ تا ۳ روز (گاهی اوقات طولانی تر) پس از ظهور تب، بیمار دچار بثورات می‌شود. این بثورات پوستی اغلب از صورت شروع شده و سپس به سایر قسمت‌های بدن گسترش می‌یابد. این بیماری معمولا ۲ تا ۴ هفته طول می‌کشد. در آفریقا از هر ۱۰ نفر مبتلا به آبله میمون، ۱ نفر جان خود را از دست می‌دهد.
راه‌های انتقال:
ویروس از طریق پوست آسیب دیده (حتی آسیب دیدگی جزئی که قابل مشاهده نباشد)، دستگاه تنفسی یا غشا‌های مخاطی (چشم، بینی یا دهان) وارد بدن می‌شود.
انتقال از حیوان به انسان ممکن است از طریق گاز گرفتن یا چنگ انداختن، مصرف گوشت شکار، تماس مستقیم با مایعات بدن یا مدفوع حیوانات یا تماس غیر مستقیم از طریق بستر‌های آلوده رخ می‌دهد.
انتقال از انسان به انسان می‌تواند از طریق قطرات تنفسی بزرگ اتفاق بیفتد. قطرات تنفسی معمولا نمی‌توانند بیش از چند فوت حرکت کنند، بنابراین تماس چهره به چهره طولانی مدت برای انتقال ویروس لازم است.
آبله میمون از طریق تماس با مایعات بدن یا مدفوع و ادرار فرد آلوده و همچنین لباس‌ها یا ملحفه‌های آلوده نیز ممکن است انتقال یابد.
اگر فردی با حیوانات یا افرادی که تأیید شده به آبله میمون هستند تماس داشته باشد، باید به مدت ۲۱ روز پس از آخرین تماس از نظر علائم تحت نظر قرار گیرد.