عصرایران؛ دکتر مجتبی لشکربلوکی- فکرش را بکنید شما رییس یک دپارتمان در دانشگاه MIT (مؤسسه فناوری ماساچوست) یکی از سه دانشگاه برتر جهان باشی ولی آن را رها کنی. چرا؟ چون فکر می کنی که این مدل از دانشگاه به درد نمی خورد! کریستین ارتیز وقتی دانشگاه آرمانی خود را تصویر میکند، جایی بدون سخنرانی، بدون کلاس و بدون رشته را تصویر می کند.
دانشجویان در فضایی بزرگ و باز روی مشکلاتی سخت و عملی کار می‌کنند. اگر به مطالعه‌ای نیاز باشد به اینترنت مراجعه می‌کنند و نه استاد. این تصور، با الگوی سنتی تحصیلات عالی فاصله زیادی دارد اما به‌زودی به یک واقعیت تبدیل خواهد شد: او کارش در بهترین دانشگاه جهان را رها کرده تا دانشگاهی جدید ایجاد کند.
در بیست سال گذشته ده‌ها نمونه از این گونه موسسات در شیلی تا چین افتتاح شده. اگرچه حوزه‌های کاری آنها متفاوت است، اما یک حرف مشترک دارند: مخالفت با روش سنتی آموزش. دانشجویان به صورت تیمی روی پروژه‌ها کار می‌کنند و تلاش می کنند مسائل واقعی را حل کنند. شرکت‌ها اغلب حامیان مالی این پروژه‌ها هستند.
شعار دانشگاه زپلین که در سال ۲۰۰۳ در آلمان تاسیس شد این است: «مشکلات جامعه ما هیچ نظم و انضباطی ندارند، ما هم همین‌طور». دانشکده الگوی جدید فناوری و مهندسی در سال ۲۰۱۷ در انگلستان افتتاح شد. این دانشگاه، استادان را بر اساس مهارت استخدام میکند و نه تعداد آثار چاپ شده. دانشجویان باید با موفقیت دوره را به پایان برسانند اما ضروری نیست که ریاضی یا فیزیک بخوانند. آنها باید هنر و علوم اجتماعی را مطالعه کنند. (برگرفته از هفته نامه وزین تجارت فردا)
تحلیل و تجویز راهبردی:
۱- بهترین دانشگاه های دنیا زیر سوال هستند و به مراتب دانشگاه های ایرانی بیشتر. به عنوان کسی که ۱۲ سال در دانشگاه درس خواندم و ۱۲ سال هم در دانشگاه ها تدریس کرده ام، صادقانه می گویم نمی توانم از عملکرد دانشگاه های ایرانی دفاع کنم. به نظرم بیشتر (و نه همه) دانشگاه ها شده اند، کارخانه تولید انبوه «مدرک داران بی ادراک!» و جالب اینجاست که اراده ای هم برای تغییر وضعیت موجود نمی بینيم. به ویژه آنکه بسیاری نیز از طریق همین دانشگاه ها، به عناوین مهندس و دکتر و حتی برخی به کرسی استادی رسیده اند!
۲- بیست سال پیش در رشته مهندسی فارغ التحصیل شدم. امروز رفتم مجدد دروس دوره کارشناسی را مرور کردم و تاسف خوردم انگار زمان در دانشگاه های ما متوقف شده. برخی دروس که مطمئنم که به درد هیچ کس نمی خورد باز هم تدریس می شود. یعنی در طول این بیست سال امکان نداشت که یک نظرسنجی انجام شود که واقعا در دنیای واقعی کدام دروس به درد شما خورده و کدام نخورده؟ وقتی درسی در طول بیست سال به درد کسی نمی خورد چرا نباید حذف شود؟ عجیب نیست؟
۳- آیا می شود کاری کرد؟ بله. یک تصویر ارایه می کنم که نشان دهم می‌شود جور دیگری هم به مساله نگاه کرد: این جهان را تصور کنید: من نه کارشناسی دارم و نه در جستجوی کارشناسی ارشد و دکترا هستم. می گردم متناسب با نیاز شغلی و آینده ام از بین تمام موسسات و دانشگاه ها دنیا دروسی را انتخاب می کنم و در آن ها شرکت می کنم و به جای مدرک کارشناسی، گواهینامه علمی یا فنی (Certificate) دریافت می کنم. مثلا امروز با تکنولوژی واقعیت مجازی در کلاس استراتژی پروفسور مایکل پورتر در دانشگاه هاروارد حاضر می شوم. فردا صبح برای یک درس کاملا بومی در کلاس «اقتصاد ایران» دکتر مسعود نیلی و پس فردا هم در یک پلتفرم آموزش مجازی مبتنی بر بازی (بدون استاد مشخص) در زمینه مذاکره شرکت می کنم و از همه این ها هم گواهینامه می گیرم. همچنین از همه مهم تر ۵۰٪ اطلاعات مورد نیازم را از اینترنت بدست می آورم.
در این جهان دیگر ما با دکترهای قلابی بی سواد سر وکار نداریم! مجبور نیستیم چهار سال وقت مان را صرف دروسی کنیم که ۳۰ سال پیش دیگران به غلط برای ما تشخیص داده اند. لازم نیست برای تحصیلات به یک کشور یا شهر دیگر برویم. دیگر کنکور بی معنا خواهد شد. تحصیلات من مساله محور است و نه مدرک محور. موسسات ارایه دهنده آموزش در یک محیط رقابتی مجبورند هر روز بهتر شوند و دانشگاه های مزخرف، ورشکسته و حذف خواهند شد.
این تنها راه است؟ نه. یک مثال بود برای باز شدن باب گفتگو
امکان پذیر است؟ بله. ولی نه یک شبه.
برای همه رشته ها این کار لازم است؟ در مورد برخی رشته ها مثلا علوم پایه و پزشکی باید مسیر دیگری رفت.
دانشگاه ها هیچ فایده ای نداشته اند؟ قطعا فایده داشته اند.
دانشگاه های ما حاصل کپی هستند. یک کپی قدیمی و ناقص! آنچه ما می خواهیم دانشگاه هایی است که مسائل واقعی از دنیای واقعی را حل کنند. نه اینکه کارخانه تولید مدرک باشند. جهان و بویژه ایران نیاز به دانشگاه های واقعی بدردبخور دارد.
منبع: کانال تلگرامی نویسنده
جناب دکتر لشکر بلوکی، بسیار ممنون و خرسند هستیم از حضور اساتیدی چون شما در کشور و در زبان فارسی! متاسفانه سیستم مدیریت کلان ایران یک کپی فاقص است، چه برسد بر نظام آموزشی، متاسفانه رویه کشور بر مبنای عمل بدون تفکر و اطاعت بدون تعقل بنا گردیده، به نحوی که هر روز بیشتر در یک باتلاق عظیم فرو می رویم!
امید داریم که تغییراتی محسوس حادث شود، ولیکن با وضع موجود امکان تغییر نزدیک به صفر است؛ در کشور ما گویا حافظه تاریخی مردم از اهالی مزرعه حیوانات جورج اورول نیز کمتر است، و تشریک مساعی و همدلی تنها در رفتارهای نماد گونه حزب مطلق حاکم جاری است که آن هم صرفا نمایشی و توأمان با منفعت طلبی شخصی است. برای سیستم فعلی ایران ارزشی ندارد که فهم و درک دانش آموزان و دانشجویان از بین میرود.
آیا ۲۰ سال که هیج صد سال هم که بگذره، مسائل ترمودینامیک را با قانون اول و دوم کماکان حل می کنید یا قانون ۹۹ و قانون ۱۰۰ ترمودینامیک؟
آیا کماکان دانشجویان مهندسی مکانیک کماکان باید ترمودینامیک ۱ و ۲ داشته باشند یا ترمودینامیک ۹۹ و ۱۰۰؟
مثلا خواستی بگی با رئیس MIT هم نظری؟
واقعا فکر می کنی کار درستی کرده؟
اشکال نداره
شما یک دانشگاه به دلخواه خودت بزن
ولی یک مساله ترمودینامیک بهش میدیم به روش شما حل کنه و توش از قوانین ترمودینامیک استفاده نکنه
ببینیم چی میشه.
واقعا عمر خودمون و بچه هامون با این درسای بی فایده و بدرد نخور به هدر میره چرا اینهمه کارشناس داریم ولی کاری ازشون بر نمیاد چون همین درسا رو به زور برای مدرک خوندن و کاری ازشون بر نمیاد و این چرخه کم سوادی و بی مهارتی همچنان ادامه داره و کسی هم برای تغییرش بخودش زحمت نمیده
شما رو بخدا فکری بحال این مملکت بکنید دانشگاه ها فقطباید عملی کار کنن چون هر چی لازم بوده دیگه تو دبیرستان یاد گرفتن البته که با این کنکور لعنتی استرس بچه ها و بخطر افتادن سلامتی خودشون و خانواده هاشون آرامش از مردم گرفته شده و بهترین سالهای عمر بچه ها به بطالت سپری میشه
پس دانشگاهها باید فقط مهارت کار کردن مفید رو آموزش بدن
دانشجو در یک فضای بزرگ دنبال حل مشکلات هست و هر سوالی داشته باشد به اینترنت مراجعه میکند ... این توهمات به ظاهر زیبا هستند, ولی اینترنت از خودش راهکار و کتاب و مقاله و فیلم و ... تولید نمیکنه, یک ساختار علمی و گروهی منسجم با پژوهش های هدفمند در قالب یک گروه علمی و دانشگاهی میتونه این مطالب رو تولید کنه,
بگو مدرسه برای بزرگ تر 18 ساله ها