علی اکبر دهخدا در سال 1255 در تهران متولد شد. پدرش خان بابا خان مقیم قزوین بود و قبل از تولدش به تهران آمد و در آنجا اقامت گزید.
در 10 سالگی علی اکبر پدرش از دنیا رفت و مادرش سرپرستی او را برای ادامه تحصیل بر عهده گرفت. یکی از دانشمندان آن عصر، شیخ غلام حسین بروجردی وظیفه آموزش وی را بر عهده داشت. دهخدا غالباً می گفت هر آنچه را كه می داند توسط آن بزرگ مرد بروجردی آموخت.
بعداً وقتی مدرسه سیاسی در تهران افتتاح شد، علی اکبر به آنجا پیوست. به دلیل مجاورت با مرحوم شیخ هادی نجم آبادی، علی رغم سن کمتر در کلاس های جالب وی شرکت می کرد و بسیار تمایل داشت.
در همان زمان زبان فرانسه را آموخت و سپس به اروپا رفت و در آنجا زبان فرانسه را تکمیل کرد و اطلاعات جدیدی نیز به دست آورد. بازگشت به تهران مصادف با آغاز انقلاب مشروطه بود.
دهخدا شروع به همکاری با میرزا جهانگیر خان در انتشار روزنامه معروف به نام صور اسرافیل کرد. هنگامی که شاه مجلس را به توپ بست، دهخدا همراه با گروهی از لیبرال ها به اروپا رفت.
هنگامی که شاه برکنار شد، مردم تهران و کرمان وی را به عنوان محفل انتخاب کردند. در طول جنگ جهانی اول، علی اکبر دهخدا در روستایی در استان چهار محال بختیاری بود. پس از جنگ، او امور سیاسی را رها کرد و به خدمات علمی و فرهنگی پیوست. سرانجام در هفتم مارس 1334 از دنیا رفت. وی در ابن بابویه به خاک سپرده شد.
او در انقلاب مشروطه از جایگاه والایی برخوردار است. او با هوش ترین و دقیق ترین نویسنده در این دوران است. سبک خاص او در نوشتن شیوه جدیدی را در مقالات انتقادی ایجاد کرد. دهخدا از هر رویدادی برای حمله به استبداد استفاده می کرد.
ترحم بسیار او نسبت به افراد فقیر نیز شایان ذکر است. او جنبه های تاریک زندگی را آشکار می کرد اما در عین حال فراموش نمی کرد که امید و مسیر روشن را نشان دهد. او همچنین به بی کاری، تنبلی و کم تحرکی حمله کرد.
شعرهای وی را می توان به سه دسته تقسیم کرد: اول: شعرهایی که به سبک ابتکار سروده شده اند، بعضی از آنها چنان قدرتی دارند که تشخیص آنها از گفته های قبلی دشوار است. دوم: در برخی از شعرهای او می توان ادبیات مدرن را مشاهده کرد. به عنوان مثال: به یاد داشته باشید توده های مرده یکی از بهترین ها در شعر جدید فارسی است.
سوم: اشعار طنزی که به زبان ساده سروده است. دهخدا یکی از معدود شاعران عصر مشروطه است که نگاه روشنی به جهان دارد. او هرگز شعار نمی دهد. مضامین شعر او میهن پرستی، عدالت، فریاد حاکمان نا عادل و نا شایست و مبارزه با نفاق و دوگانگی است.
یکی از ویژگی های شعر دهخدا شوخی های تلخ و کنایه آمیز او با تحلیل قوی است.
انبوه مردگان را به یاد بیاورید
آه سحر مرغ
وقتی این شب تاریک
کار سیاه را رها کرد
از روی جادوی نشاط آور
از خماری خواب خارج شد
گره باز از موهای طلای تیره
شما عاشق آسمان آبی هستید
خدا کاملاً مشهود بود
و شیطان زشت در حصار است
انبوه مردگان را به یاد بیاورید
آه پیرو یوسف، در این زندان
وقتی تعبیر روشنی از رویای شما وجود دارد
قلب پر از شادی، لبهای شکر
ضارب در دست اصحاب است
رفت دوست ابدیت
آزادتر از نسیم و مهتاب
آن شبها با تو کجا رفتند
آرزو می کنم شما را در خواب ببینم
صبح ستاره را به یاد بیاورید
از آنجا که باغ دوباره شکوفا شده است
آه تو بلبل فقیر و نیازمند
از سنبل و پوشش غمگین
افق گالری حاشیه ها
عرق گلاب و صورت از شبنم
صبر و اطاعت را از دست داده اید
آه شما گل از قبل بالغ شده
در غم و اندوه به راحتی تسکین نداد
دوست افسرده را به خاطر بسپارید