عصرایران؛ مصطفی داننده- فراگیر شدن آهنگ یک خواننده لس آنجلسی در میان نسل جدید حسابی در کشور سر و صدا کرده است. بسیاری به دنبال یافتن علت این محبوبیت هستند و می‌خواهند بدانند چرا یک ترانه که شعر مناسبی ندارد این چنین مورد توجه قرار گرفته است؟ پاسخ‌های زیادی به این سوال داده شده و از منظرهای گوناگون به آن پرداخته شده است.
پاسخ این سوال اما ساده است. بچه‌ها شادی می‌خواهند و این آهنگ هم شاد بود و به خاطر همین حسابی از آن استقبال کردند. نه تنها بچه‌های ایران، بلکه در تمام جهان کودکان و نوجوانان از این جنس آهنگ‌ها استقبال می‌کنند.
چرا ما فکر میکنیم تافته جدا بافته‌ای هستیم؟ چرا ما فکر میکنیم فرهیخته ترین مردم روی زمین هستیم که فرزندانمان اشعار حافظ و سعدی را بخوانند و با هم به مشاعره بپردازند؟
واقعا انتظار داریم دانش آموزان در جشنی که برای معلم خود گرفتهاند آهنگ «چرا رفتی چرا من بی قرارم» همایون شجریان را گوش بدهند؟
این آهنگ ساسی مانکن آنقدر ریتم و شادی دارد که نه تنها حال بچه‌ها بلکه حال آدم بزرگ‌ها را هم خوب میکند. شاید بشود به برخی از کلمات شعر این آهنگ ایراد گرفت اما بچه‌ها این آهنگ را نه به خاطر آن کلمات بلکه به خاطر ریتم شاد آن دوست دارند.
این اولین آهنگی این چنین نیست و آخرین آن هم نخواهد بود.
واقعا احتیاج به فلسفه چینی ندارد. داستان ساده است. بچه‌ها احتیاج به شادی دارند و این آهنگ توانسته است آنها را شاد کند.
با توجه به حضور ماهواره در خانه‌های ایرانیان و گسترش شبکه‌های اجتماعی این آهنگ میان مردم دست به دست شده و جامعه هم از آن استقبال کرده است.
سعی نکنیم به هر مسئله‌ای رنگ و بوی سیاسی، فلسفی و اعتقادی بزنیم. مردم شادی را دوست دارند و به خاطر همین از این آهنگ استقبال کردند.
در زمانی که ما کودک بودیم از این جنس آهنگ‌ها نبود که اگر بود ما هم از آن استقبال می‌کردیم. در زمان ما حتی کارتون‌های شاد هم نبود چه برسد به آهنگ‌های شاد. ما همیشه نگران کودکی بودیم که به دنبال مادرش می‌گشت.
سطح نسل جدید پایین نیامده است. کودک و نوجوان شادی می‌خواهد و این آهنگ شاد بود، همین. اتفاقا اگر این بچه‌ها این شعر را حفظ نبودند و با آن به پایکوبی نمی‌پرداختند باید از خود سوال می‌کردیم که چه بلایی سر این بچه‌ها آمده است که شادی نمی‌کنند و با چنین آهنگ ریتمیکی به رقص و پایکوبی نمی‌پردازند.
این استقبال نشان می‌دهد ما هر روز باید شادی را در بین نسل جدید تزریق کنیم و اجازه بدهیم آنها از زمانه لذت ببرند.
خیلی مرتبط با این مطلب نبود اما یادم آمد که آنقدر ره به خطا رفته ایم که هم جای همه چیز عوض شده و هم سطحی از درک و سلیقه برای مردممان نگذاشته ایم.
آخه نویسنده عزیز شادی به چه قیمتی؟
به قیمت آموزش یک سری کلمات سخیف و رکیک به کودکان
واقعا براتون متاسفم
والله العالم
دوما بچه کوچک من اگر این کلمه رو تو اینترنت سرچ کنه چی میبینه؟
لطفا کمی فکر لازمه
یه چیزی مشکل داره دیگه
سرویس شدیم انقدر ممیزی و فیلتر و محدود شدیم
چرا فکر میکنید بیشتر میدونید
مثل قضیه روحانی همدانی که امثال شما عصر ایران روز تا شب روحانیون رو از چشم مردم میندازین و بعد هم میاین مطلب میزنین که چرا محبوبیت روحانیون رو به کاهش است...
مثل قضیه پیام رسانای داخلی که چندین مطلب زدین که این پیام رسان ها رو از چشم مردم بندازین و بعد که مردم کمتر رفتن سراغ این پیام رسانا تحلیل نوشتین که چرا مرم از پیام رسانای داخلی استقبال نکردن...
واقعاً با این روش رسانه خودتون رو حرفه ای می دونید؟
اینو یکی از مخاطبین پر و پا قرص شما نوشته که البته هیچ و قت نظراتش رو منتشر نمی کنید و نمی دونم چرا؟؟؟
***
مسئولین و مدیران فرهنگی مان خیلی وقت است که از قافله جامانده اند...
زدی تو خال
هايدي
آني شرلي
دني
رامكال و...
توی یه مطلبی که چند وقت پیش زده بودید گفتید که یکی از علل اینکه این آهنگ مستهجن بین کودکان رواج پیدا کرده این است که به مردم فشار آورده میشه که به زور برن بهشت، اینا هم لج کردن از اون ور بوم افتادن !