عصرایران؛ احسان محمدی- انگلستان در ضربات پنالتی توانست کلمبیا را از سر راه بردارد و به یک چهارم جام جهانی روسیه صعود کند. مهمترین نکته بازی این بود که کابوس برای سه شیرها به رویا تبدیل شد.
آنها تجربه‌ای تلخی از ضربات پنالتی داشتند، حذف در چند دوره جام جهانی و یورو باعث شد که هر تیم ناامیدی هنگام رویارویی با آنها امیدوار به ضربات پنالتی باشد. جایی که پاشنه آشیل شان در تیررس قرار می گرفت و حتی خودشان هم باور کرده بودند که خدای فوتبال با پنالتی نفرین شان کرده‌است.
اما در شب درخشش سه ستاره تاتنهامی شان هری کین، تریپیه و وین دایر و دروازه بانی که توانست طلسم حذف در ضربات پنالتی را بشکند، از سد کلمبیایی گذشتند که هنوز انگار زیر ساله موهای کارلوس والدراما، جنون خوشایند رنه هیگوئیتا و پنج گلوله ای که تن آندرس اسکوبار را شکافت قرار دارد.
فوتبال کلمبیا همیشه با مسائلی مثل شرط بندی، مواد مخدر، جنجال و البته تکنیک و هیجان آمیخته است. حتی در همین جام جهانی محموله ای از لباس های تیم ملی این کشور در روسیه توقیف شد چرا که داخل آنها مواد مخدر پنهان شده بود!
پابلو اسکوبار قاچاقچی مشهور این کشور که زمانی او را پدرخوانده فوتبال سیاه کلمبیا لقب داده بودند، خودش را عاشق فوتبال می دانست.
پسر اسکوبار می گوید: پدرم با پول قاچاق مواد مخدر، زمین فوتبال می ساخت تا جوان ها آلوده مواد مخدر نشوند!
این مهمترین تصویری است که از فوتبال این کلمبیا در افکار عمومی وجود دارد، حتی بازیکن خوش تکنیکی مثل خامس رودریگز با چهره معصومانه هم نتوانست این چهره مخدوش را ترمیم کند. آنها شب گذشته فوتبال پرشوری را به نمایش گذاشتند اما به آن نه به آن اندازه خوب که بتوانند به یک چهارم صعود کنند.
می گویند از تفنگ خالی دو نفر می ترسند؛ هم کسی که تفنگ را توی دستش گرفته و می داند خالی است، هم کسی که تفنگ به طرفش نشانه رفته و نمی داند تفنگ خالی است!
تیم هایی مثل کلمبیا همیشه با سر و صدا به جام جهانی می آیند ولی انگار تفنگ خالی دست شان است و درست لحظه ای که باید با یک شلیک کلیدی بدرخشند، فقط ماشه را می چکانند و ...هیچ!
هیچ البته واژه منصفانه ای نیست اما آنها مثل خامه روی کیک فقط مهمانی را شیرین تر می کنند، اما در نهایت بلعیده می شوند. برای فتح جام فقط فوتبال پرشور کفایت نمی کند، همانطور که فقط دفاع مطلق، فقط بازی غیرتمندانه، فقط پاسکاری مطلق، فقط داشتن ستاره کافی نیست.
به تیم هایی مثل بلژیک، سوئد، روسیه، کرواسی و اروگوئه نگاه کنید. کمتر کسی برایشان شانس صعود به یک چهارم را قائل بود اما در حالیکه ستاره‌های آرژانتین، اسپانیا، هلند، ایتالیا، پرتغال، آلمان و ... از تلویزیون دارند جام را دنبال می کنند، آنها شتابان به سمت افتخار می تازند. شاید یکی از دلایلش این باشد که تفنگ خالی دست شان نگرفتند و یک "تیم" ماندند.
این اصطلاح خدای فوتبال یعنی چی که یه مدته همه دارن میگن؟ کیروش مسیحی بر اساس اعتقادات خودش این اصطلاح رو یه بار بکار برد چه معنی داره که تو مقالات ورزشی هم مرتب داره از زبان افرادی که مسلمان هستند هی تکرار میشه؟ درسته به نظرتون این اصطلاح؟
از نظر جنگندگی ما نمره قبولی گرفتیم ولی از نظر فوتبالی و تاکتیکی واقعا چیزی در چنته نداشتیم.