عصرایران، احسان محمدی_ فیلم های سینمایی عصر جمعه شبکه اول در دهه شصت و هفتاد حکایتی داشت. ما که عاشق سینما بودیم و نگاه کردن به برنامه های اندک دو شبکه تلویزیون از تفریحات غیرممنوعه و فرحبخش مان به شمار می رفت، یک هفته منتظر می ماندیم برای دیدن فیلم سینمایی عصر جمعه. بیشتر اوقات فیلمی سیاه و سفید و رنگ پریده نصیب مان می شد. از فرط پخش مکرر و دست خوردن فیلم، پریدگی و خوردگی داشت. بیشتر اوقات مربوط به اروپای شرقی بود. ساخته چکسلواکی وقت یا لهستان و مجارستان. بی هیجان. بی لذت. اما ما نگاهش می کردیم. انتخاب دیگری در میان نبود.
بازی پرسپولیس در مقابل سیاه جامگان مشهد که اتفاقاً سفیدجامه بودند اما یک فیلم سینمایی پرهیجان برای علاقمندان به این تیم بود. همه چیز داشت؛ گل، شادی، اخراج، تماشاگران انبوه، اشک و آهِ وداع با احمد نوراللهی و البته قهرمان شدن در نیم فصل!
سیاه جامگان یک قربانی بی دردسر بودند. تسلیم و راضی به شکست سه گله. بی هیچ توانی برای نزدیک شدن به دروازه پرسولیس. شاید آنها راحت ترین حریف پرسپولیس در این نیم فصل بودند. گل اول پرسپولیس را کمال کامیابی نیا با یک ضربه سر به ثمر رساند. او که به خاطر بازی فیزیکی و درگیرانه اش از تماشاگران لقب «گتوسو» را گرفته است یکی از بهترین بازی هایش را به نمایش گذاشت.
گل دوم را رامین رضاییان به ثمر رساند. یک ضربه کم نقص و آموزشی که به او فرصت داد بار دیگر لوگوی پرسپولیس را روی پیراهنش ببوسد. او تمام نیم فصل کوشید تصویر یک بازیکن بی وفا را که در پایان فصل گذشته تیم را رها کرده و به ترکیه رفته بود از ذهن هواداران پاک کند. برانکو او را که مشتاق بازی کردن بود در طول نیم فصل با نیمکت نشینی تنبه کرد و حریض نگاه داشت. تنها بازیکن قرمزها که تا آخرین دقیقه بازی از دویدن خسته نشد و همچنان استارت های بلند می زد، رامین رضاییان بود.
مهدی طارمی تعداد گل هایش را به 30 رساند تا در کنار جواد کاظمیان به عنوان بهتری گلزن پرسپولیس در تاریخ «لیگ برتر» آرام بگیرد. طارمی همان بازیکن همیشگی بود؛ هدر دادن چندین فرصت و زدن یک گل. پرسپولیس اگر می خواهد در پایان فصل قهرمان شود باید خط حمله اش را ترمیم کند. عنوان کردن اینکه طارمی مهاجمی است که «خوب خودش را در موقعیت گلزنی قرار می دهد» کافی نیست. اگر یک مهاجم نتواند گلزنی کند تا ابد هم «خوب در موقعیت گلزنی قرار بگیرد» گرهی از تیمش باز نمی کند.
نکته جالب این بازی اما بستن بازوبند کاپیتانی به بازوی احمد نوراللهی بود. او که سه روز پیش در کنار امید عالیشاه از سوی طاهری سرپرست باشگاه، برای ترک کردن تیم و پیوستن به تراکتورسازی در میانه فصل به بی تعصبی متهم شده بود با بازوبند کاپیتانی در زمین ظاهر شد و در دقایق پایانی تمام توپ های که دریافت می کرد را به قصد گلزنی برای تکمیل یک خداحافظی باشکوه به سمت دروازه سیاه جامگان شلیک کرد. نوراللهی به عنوان یک بازیکن آرام و بی دردسر که نیمکت نشینی را بدون شکوه کردن تحمل می کرد شناخته می شد که دشوار بتوان در ترافیک هافبک های تراکتورسازی برایش جایی از پیش رزرو شده پیدا کرد.
فیلم سینمایی پرسپولیس پیش چشم نزدیک به پنجاه هزار تماشاگر در حالی اکران شد که تماشاگران خانه نشین در شبکه های مجازی کماکان اشتباهات و گاف های جواد خیابانی گزارشگر بازی را ردیف می کردند. او همچنان یکی از کلیدی ترین مهره های فوتبال ایران در حاشیه زمین های فوتبال به شمار می رود.
پیروزی 3-0 پرسپولیس باعث شد که آنها به عنوان قهرمان نیم فصل معرفی شوند. عنوانی که البته جایزه ای به آن تعلق نمی گیرد و حکایت در نیم فصل دوم همچنان باقی است. هنوز خاطره برق شیراز از خاطر نرفته است. آنها در سال 87 تا قهرمانی نیم فصل هم پیش رفتند اما در پایان فصل به دسته دوم سقوط کردند. پرسپولیس، برق شیراز نیست اما توپ فوتبال کماکان گرد است.