آقای علیخانی! باید خندید، باید ادامه داد!

پخش فصل دوم برنامه جوکر با حضور بانوان، علاوه بر ایجاد موجی از خنده، بحث مهمی را درباره برابری جنسیتی در رسانه‌های ایرانی به جریان انداخت. این برنامه نشان داد که زنان نیز می‌توانند در فضایی شاد و طنزآمیز حضور داشته باشند و بدون خدشه‌دار کردن ارزش‌ها، به موفقیت دست پیدا کنند.

عصر ایران؛ فرزانه صبوری - «جوکر ۲: طبقه بیست و یک» از ۱۶ خرداد امسال پخش خود را در فیلیمو آغاز کرد، بعد از سری اول این فصل که با حضور آقایان منتشر شد، بالاخره نوبت به حضور خانم‌ها رسید و جوکر بانوان با حضور ناهید مسلمی، رویا میرعلمی، گیتی قاسمی، سوسن پرور، نرگس محمدی، الیکا عبدالرزاقی، متین ستوده و ژاله صامتی پخش شد.

در دو قسمت منتشر شده این فصل بر خلاف سری اول آن خبری از تیکه‌ها و شوخی‌هایی که مورد انتقاد قرار گرفت، نبود و شاهد شکل گرفتن جوکری بودیم که با طنز پالایش شده و بدون حاشیه توانست نگاه‌های زیادی را به خود جلب کند.

تولد جوکر خانم‌ها به منزله شکستن تابوهایی بود که مدت‌ها بدون آگاهی از آن درباره‌اش موضع شدید وجود داشت اما بعد از وقوعش نه تنها اتفاق محیرالعقولی رخ نداد که با استقبال و نقد و نظرات مثبتی مواجه شد. باید گفت که این جریان قدمی در جهت برداشتن عدالت جنسیتی محسوب می‌شود، مسئله‌ای که یادآور اهمیت پرداخت به اقشار مختلف در فضاهای گوناگون است. اینکه خنده فقط به یک گروه اختصاص ندارد و خانم‌ها هم می‎توانند بدون جریحه دار کردن عفت و چارچوب‌های موجود، در برنامه‌ای با این شمائل شرکت کنند.

هر چند ساختن چنین برنامه‌ای قطعاً دشواری‌های بسیاری برای سازندگان و شرکت‌کنندگان داشته است؛ چه از لحاظ رعایت اصول و چه از لحاظ کسب مجوزهای لازم برای تولید و پخش، تا بتوانند برنامه‌ای بدون حاشیه و نکات منفی اخلاقی بسازند و رضایت همگان اعم از مسئولین و اقشار مختلف مخاطبان با هر دیدگاه و اعتقاد و سلیقه‌ای را جلب کنند؛ اما به هر صورت این اتفاق کامل شد و رخ داد.

از همین روی نباید نسبت به جریان اصلی که در دل این جوکر وجود دارد، بی‌‎تفاوت بود. باید به آن پرداخت و از آن صحبت کرد چرا که فارغ از ساخت یک برنامه نو، اصل این ساختار، یعنی حضور زنان در قالبی که تا امروز به این شکل سابقه نداشته، جای بحث دارد.

این اتفاق که به زنان در حوزه‌های مختلف فضا داده شود تا هنر و توانایی‌هایشان را بروز دهند، لازمه هر جامعه‌ای در هر جای این جهان است و امروز صحبت از باید و نباید‌ها و مانع تراشیدن برای شکل‌گیری چنین فضایی، به هیچ وجه خردمندانه نیست.

به همین جهت باید با هر تمهیدی از این نگاه‌ها عبور کرد و با روشنگری راه را برای حضور عادلانه تمام هنرمندان در فضاهای مختلف باز کرد، بی‌آنکه مانع‌تراشی‌های بی‌دلیل باعث توقف چنین جریان‌هایی شوند یا زمینه را برای عقب‌گردی ناگهانی فراهم کنند.