صدا و سیما از زمان حمله ایران به اسراییل خبر داشت اما رفتارش در هنگام آغاز حمله به نحوی بود که گویی او نیز غافلگیر شده است. مگر چنین فرصت‌هایی برای یک رسانه چند بار در طول عمر کاری‌اش رخ می‌دهد که این قدر معمولی با آن برخورد می‌شود؟

عصر ایران ؛ محمد آریان‌نیا- امروزه وقتی خبری بدون استثنا به خبر یک رسانه‌های دنیا تبدیل می‌شود اگر رسانه‌ای به هر دلیلی این فرصت را داشته باشد که قبل از وقوع، از آن آگاه باشد بی‌شک می‌تواند خود را به مرجع خبری تبدیل کند. اما وقتی که فرماندهان این عملیات، ساعاتی قبل از حمله، رییس صدا و سیما را از این رخداد خبردار کرده بودند چرا این رفتارها از رسانه ملی‌مان سر زد؟

الف: آغاز انتشار خبر رسمی‌حمله و خواندن اطلاعیه سپاه پاسداران آن قدر عجیب بود که صدای اعتراض دکتر پورحسین مدیر سابق شبکه چهار را هم درآورد. اینکه در دقایق طولانی یک دور عجیب متشکل از خواندن دو خط خبر، لوگوموشن و دوباره خواندن همان دو خط خبر روی آنتن باشد و قصه به نحوی عجیب باشد که گوینده نیز هنگ کند چه دلیلی دارد؟

ب: معمولا گویندگان شیفت شب شبکه خبر به توان مندی و شهرت گویندگان شیفت روز نیستند و قابل درک هم هست اما مشخص نیست چرا وقتی قرار است مهم‌ترین خبر دنیا منتشر شود چرا گویندگان خبر طبق همان جدول شیفت‌بندی عادی بر سر کار حاضر شدند؟ البته شبکه خبر در ادامه گوینده را تغییر داد. گویی که واقعا از قبل نمی‌دانست.

ج: حتی شبکه خبر دو هم که اقدام ابتکاری صدا و سیماست تا دقایق زیادی یک ویدئوی چند ثانیه‌ای از پرواز یک پهباد را تکرار می‌کرد!

د: تحلیل‌گران شبکه خبر نیز از میان کسانی انتخاب شدند که همیشه در این شبکه در دست‌رس‌اند. به نظر می‌آید از قبل هیچ هماهنگی خاصی با یک کارشناس جدید داخلی یا خارجی نشده بود.

و: قصه البته فقط به شبکه خبر محدود نیست. برنامه ویژه شبکه سه و بعد از نیم ساعت، برنامه ویژه شبکه یک هم در حالی شروع شد که مجریان بسیار قوی‌تری به خصوص برای شبکه سه وجود داشتند اما باز هم به نظر می‌آید که از مجری در دسترس! استفاده شد.

تحلیل گران صدا و سیما در باره حمله به اسرائیل

ج: لوگوی وعده صادق به عنوان نام این عملیات، ابتدا فقط در شبکه سه ظاهر شد و با تاخیر فراوان کم‌کم به دیگر شبکه‌ها رسید. این را با زمان اعلام شعار سال و هماهنگی کامل و یک زمان شبکه‌ها در انتشار این لوگو مقایسه کنید.

به این فهرست می‌توان باز هم اضافه کرد اما سؤال اصلی را تغییر نمی‌دهد: مگر چنین فرصت‌هایی برای یک رسانه چند بار در طول عمر کاری‌اش رخ می‌دهد که این قدر معمولی با آن برخورد می‌شود؟