قرار نبود بایدن دوباره نامزد شود اما می‌خواهد بماند!

اِزرا کلاین در نیویورک تایمز نوشته: «نظرسنجی‌ها حاکی از این است که دموکرات‌ها علاقه‌ای به نامزدیِ بایدن و انتخاب مجدد او ندارند؛ اما او از هر چالش جدی یا فشار برای کناره‌گیری اجتناب کرده است».

منبع: نیویورک‌تایمز
تاریخ انتشار: 2 فوریه 2024
نویسنده: اِزرا کلاین
مترجم: لیلا احمدی

عصر ایران/ ترجمه: جو بایدن در کارزر انتخاباتیِ چهار سال قبل در دیترویت – بزرگ‌ترین شهر میشیگان- با حضور فرماندار میشیگان "گرچن ویتمر" و سناتورها "کوری بوکر" و "کامالا هریس"، گفت: «خودم را در نقش پُل می‌بینم، نه چیز دیگر و پا جای پای نسلی از رهبران خواهم گذاشت».

بایدن جنگ‌جوی سال‌خورده‌ای بود که برای آخرین بار، زره پوشیده بود، ترامپ را با یک ضربه از پا درآورده بود و می‌خواست بساط دموکراتیک برپا کند. یکی از مشاوران بایدن در سال 2019 به "پولیتیکو" گفته بود: «اگر بایدن انتخاب شود، چهار سال دیگر 82 ساله است و دور جدید، نامزد نخواهد شد».

حزب دمکرات می‌خواست پوست بیندازد و به چیز دیگری بدل شود. شاید قرار بود حزبی باشد که بر پایۀ سوسیالیسمِ دموکراتیک بنا شده، همان چیزی که "برنی سندرز" –سناتور دموکراتِ ایالتِ ورمانت و نامزد پیشین ریاست‌جمهوری- و "الکساندریا اوکاسیو کورتز"-جوان‌ترین نمایندۀ زن آمریکا - می‌خواستند و چه‌بسا حزبی با گونه‌گونی بیشتر و هویتیِ ستبرتر؛ به هر روی، بایدن آخرین مردِ میدان بود.

حالا جو بایدن 81 ساله است و بار دیگر نامزد می‌شود، "ترامپیسم" شکست خورده است و حزب دمکرات دیگر در حال گذار و پوست‌اندازی نیست. جوخۀ دموکرات‌ها بی‌رمق است و چشم‌اندازی ندارد. برخی بر این باورند که رهبریِ حزب به معاونِ رئیس جمهور- کامالا هریس- واگذار خواهد شد. نظرسنجی‌ها حاکی از این است که دموکرات‌ها علاقه‌ای به نامزدیِ بایدن و انتخاب مجدد او ندارند؛ اما او از هر چالش جدی یا فشار برای کناره‌گیری اجتناب کرده است.

نظم دموکرات‌ها در چند سال گذشته کاملاً مغایر با هول‌ و‌ ولای جمهوری‌خواهان بوده است. جی‌اُ‌پی (حزب جمهوری‌خواه)، سخنرانانِ مجلس نمایندگان را تحقیر و عزل کرده، منتقدانی مانند "لیز چنی" - وکیل و سیاستمدار، دختر دیک‌چنی- را از سمتشان برکنار کرده و از قبول شکستِ ترامپ در انتخابات 2020 خودداری کرده است. اکنون جمهوری‌خواهان قصد دارند بار دیگر ترامپ را نامزد کنند و چنین وضعیتی وحدتِ دمکراتیک را تشدید می‌کند.

"روخانا" - نمایندۀ دموکرات کنگره از سیلیکون‌ولی و رئیس مشترک ستاد انتخاباتی سندرز در سال 2020 - می‌گوید: «دونالد ترامپ برای بسیاری از دموکرات‌ها - که میل شدیدی به ثبات و پیروزی داشتند- ، تهدید جدی بود و خطر روی‌کار‌آمدنش بلندتر از صداهایی بود که می‌گفتند: "به تغییر نیاز داریم".»

می‌گویند: "دموکرات‌ها با قلب شان پیش می‌روند و جمهوری‌خواهان با نظم شان"؛ اما واقعیتِ سال‌های اخیر، عکسِ این را نشان می‌دهد. حزب جمهوری‌خواه به منجلاب کشیده شده، اما تشکیلاتِ حزب دموکرات همچنان پابرجا است و فقط به این دلیل برقرار است که جمهوری‌خواهان آشفته‌اند.

حزب دموکرات در دورۀ ترامپ بدحال شد. از سویی به ترقی‌خواهی گرایید و از سوی دیگر به محافظه‌کاری درغلتید و کوشید وعدۀ دفاع از نهادهای آمریکایی و اصلاح آنها را بدهد.

احزاب کماکان تمایل به تغییر سیاست دارند. دورۀ نخستِ بایدن، از نظر تغییراتِ قانونگذاری، چشمگیر بود. لوایحی که او و دموکرات‌ها تصویب کردند، نشان از بلندپروازانه‌ترین تلاش‌ها برای تغییر آمریکا دارد.

اما این بار مبارزات انتخاباتیِ او نه با توصیف آنچه تغییر داده که با توصیف چیزهایی که هنوز در پی حفظ آنها است، آغاز شده است. «مهم‌ترین سؤال این است که آیا دموکراسی کماکان آرمان مقدس آمریکا و دغدغۀ انتخابات 2024 است؟ "حزب ملی دموکراتیک"، برای نهمین سال متوالی، "ائتلاف ضد ترامپ" تشکیل داده و کنار زدنِ ترامپ در صدر اهداف قرار داده است.

سناتور ایالت کنتیکت "کریس مورفی" به من می‌گفت: «رادیکالیزاسیونِ ضد دموکراتیکِ حزب جمهوری‌خواه، بار منحصر به فردی بر دوش حزب مخالف می گذارد. «وقتی جنبشی دارید که می‌کوشد پایه‌های کشور را از بین ببرد، مسئولیت شما بیشتر می‌شود. فکر می‌کنم می‌توانید این فشار را در زیرساخت‌های حزب احساس کنید. حفاظت از دموکراسی و حاکمیت قانون با تلاش برای تغییر بنیادینِ سازوکار تحققِ رؤیای آمریکایی، واقعاً دشوار است.»

دموکرات‌ها به خوبی واقفند که رأی‌دهندگان به امید زندگی بهتری که به پیروزی‌ دموکرات‌ها گره خورده، پای صندوق نمی‌آیند. آن‌ها نگرانِ حقوق مسلمی هستند که با پیروزی‌ جمهوری‌خواهان سلب می‌شود. سناتور نیوجرسی "کوری بوکر" می‌گوید: «مردم از جدال طولانی برای حراست از ارزش‌های بنیان‌گذاران، به تنگ آمده‌اند. «حقوق سازماندهی اتحادیه، حقوق زنان، حقوق مدنی، حق رأی و بسیاری از حوزه‌هایی که ما را به جدال وا می‌دارند، مطالبات اکثریتند. این همه سال جدال برای حفاظت از این عرصه‌ها یأس‌آور و درعین‌حال محرک است».

مشکل دموکرات‌ها این است که نمی‌دانند چگونه بین دو وجهِ مأموریت مدرنشان تعادل برقرار کنند.برای برخی رأی‌دهندگان، دفاع از لیبرال‌دموکراسی و حقوق باروری در اولویت است. رأی‌دهندگانی هم هستند که سیاست را نه جدالی بزرگ بر سر آیندۀ جمهوری یا حقوق اساسی، که ابزاری ناقص و عموماً یأس‌آور برای زندگی بهتر و آسان‌تر قلمداد می‌کنند.

در ایالت‌هایی که دموکرات‌ها هراسِ از دست‌دادن قدرت دارند، داستان کمی متفاوت است، نامزدهای کمتر ایدئولوژیک در حاشیۀ پیروزی و شکست جا خوش کرده‌اند. در سال 2018 که سالِ دموکرات‌ها نام گرفته، "جارد پولیس" با حدود 11 درصدِ آراء به فرمانداری کلرادو منصوب شد. سال 2022، برای دموکرات‌ها سال سخت‌تری بود، اما او بار دیگر در انتخابات به پیروزی رسید.

پولیس به من می‌گفت: «دموکرات‌ها نمی‌توانند فقط حامیِ لیبرال دموکراسی باشند. "دلیل اصلی رأی‌دادنِ اکثر آمریکایی‌ها این نیست. آنها می‌خواهند بدانند زندگی‌شان چگونه بهتر می‌شود. از این رو باید کاهش هزینه‌ها به‌ویژه کاهش هزینه‌های مسکن در دستور کار باشد.

اکنون حزب دموکرات در میشیگان دارای هر دو کرسی سنا، دفاتر اجرایی در سراسر ایالت و مجالسِ قانونگذاری ایالتی است. "لاورا بارنز"-رئیس ایالتی حزب دموکرات میشیگان- می‌گوید: حزب جمهوری‌خواه آنقدر افراطی عمل کرده که حتی رأی‌دهندگانِ مألوف را می‌ترساند. حضور دموکرات‌ها باید ناظر بر همین اضطراب و هراسِ فزاینده باشد.

و ادامه می‌دهد: «ما تقریباً به حزبی عمل گرا تبدیل شده‌ایم؛ حزبی که اهمیتِ ساختن دولت مردمی را درک می‌کند و فقط از چنین دولتی حمایت می‌کند. آنچه در میشیگان اتفاق افتاده و حجم عظیم کاری که قانونگذار توانسته طی یک سال انجام دهد، دقیقاً حاکی از همین عملگرایی است.

دموکرات ها در کلرادو و میشیگان، آریزونا، نوادا، پنسیلوانیا و ویسکانسین با قاطعیت به پیروزی رسیده‌اند. "بن ویکلر"-رئیس حزب دموکراتِ ویسکانسین- می‌گوید: «تجربۀ حضور در وضعیتی واقعا رقابتی نشان می‌دهد ماهیت واقعیِ حزب دموکرات با آنچه در توییتر یا در بحث‌های ملی می‌بینید بسیار متفاوت است. دموکرات‌ها اساساً به عرصه می‌آیند تا دولت را به فعالیت و خدمت‌ به مردم وادارند.

وقتی با رأی‌دهندگان ناسازگار و نوسانی صحبت می‌کنید، شاهد سطح بالایی از بدبینی هستید که دولت مسبب آن است. برای مجاب‌کردنِ مردم باید شرح دهید که چه نوع تغییری می‌توانید ایجاد کنید و این تغییر چه حوزه‌هایی را در بر می‌گیرد. "تونی اورز" از ایالتِ ویسکانسین و "گرشن ‏ویتمر" از میشیگان دقیقاً با همیت فرمان به قدرت رسیدند. وعدۀ آنها تعمیر جاده‌ها بود. جاده‌ها را درست کردند و دوباره روی کار آمدند»./ ادامه دارد...