دانشمندان سرکوب درد را از انگل‌ها یاد می‌گیرند

تصور می‌شود که هر مولکولی که حضور انگل باعث ایجاد آن می‌شود، ‌می‌تواند مسکن‌ بالقوه‌ای برای سایر مشکلات سلامتی باشد و دانشمندان اکنون برای سرکوب درد متوجه چنین انگل‌هایی شده‌اند.

اگرچه انگل‌هایی به نام لیشمانیوز پوستی(Cutaneous leishmaniasis) یا سالَک، زخم‌های پوستی بد شکلی ایجاد می‌کنند، اما هیچ دردی به همراه ندارند. این توانایی به انگل‌ها اجازه می‌دهد تا فرآیند درمان را به تعویق بیاندازند و به طور موثر بقای خود را طولانی‌تر کنند.

ضایعات بدون درد در موش بررسی شد

به گزارش ایسنا، محققان به بررسی ضایعات روی پوست موشها پرداخته‌اند تا ارزیابی کنند که آیا مسیرهای سیگنال‌دهی متابولیک مسئول خنثی کردن درد است یا خیر. هدف این است که این مکانیسم برای کمک به افرادی که از دردهای ناتوان کننده رنج می‌برند از طریق توسعه داروهای ضد درد غیر مخدری استفاده شود.

آبهای ساتوسکار(Abhay Satoskar)، نویسنده ارشد این مطالعه و استاد پاتولوژی در کالج پزشکی دانشگاه ایالتی اُهایو، می‌گوید: هیچ‌کس نمی‌داند چرا این ضایعات بدون درد هستند اما تصور می‌شود که انگل به نوعی سیستم فیزیولوژیکی میزبان را دستکاری می‌کند.

بر اساس داده‌های ما، انگل‌ها مسیرهایی ایجاد می‌کنند که درد را سرکوب می‌کند. اینکه آنها چگونه این کار را انجام می‌دهند، هنوز در دست بررسی است. ما فرض می‌کنیم که هر مولکولی که در حضور انگل تولید می‌شود می‌تواند مسکن‌ بالقوه‌ای برای سایر مشکلات سلامتی باشد.

محققان از طریق مطالعه خود توانستند مواد شیمیایی مرتبط با سرکوب درد را با استفاده از یک بررسی طیف‌سنجی جرمی بی‌طرفانه از ضایعات ایجاد شده بر روی موش‌ها شناسایی کنند.

این بررسی منجر به کشف متابولیت‌های متعددی شد که پیشتر ارتباط آنها با جلوگیری از درک درد مشخص شده بود.

متابولییت‌ها مولکول‌هایی هستند که واسطه‌ یا محصول نهایی مجموعه‌ای از واکنش‌های شیمیایی به حساب می‌آیند. واکنش‌هایی که در موجودات زنده برای حفظ حیات رخ می‌دهند.

مسیرهای تسکین درد مرتبط با سیستم اندوکانابینوئید مغز که یک سیستم سیگنال‌دهی سلولی پیچیده است که نقش مهمی در تنظیم فرآیندهای فیزیولوژیکی مختلف و حفظ هموستاز دارد نیز شناسایی شد.

بسیاری از سوالات بی‌پاسخ مانده است

محققان اکنون در تلاش هستند تا بفهمند چگونه عفونت بر سلول‌ها تاثیر می‌گذارد و آیا این رابطه مستقیم است یا غیرمستقیم. اگرچه آنها می‌دانند که انگل‌ها از این متابولیت‌های مشاهده‌شده تغذیه می‌کنند تا تولید مثل کنند، اما کشف اینکه چرا مسیرهای کلیدی سرکوب درد در ماکروفاژهای آلوده فعال نمی‌شوند، سؤالاتی را در مورد چگونگی تحریک این مکانیسم‌ها و چگونگی بازآفرینی آنها ایجاد می‌کند.

در این تحقیقات تاکنون به اندازه‌ پاسخ‌های به دست آمده، سوالات جدید ایجاد شده است. با این حال، دانشمندان همچنان می‌گویند که این یک گام مهم رو به جلو است. ساتوسکار می‌گوید: نکته هیجان‌انگیز این است که این اولین باری است که ما شروع به درک پایه سلولی علت عدم وجود درد در این ضایعات کرده‌ایم.

لازم به ذکر است که لیشمانیوز با وجود بدون درد بودن، بی‌ضرر نیست. هنگامی که حشره حامل این انگل خطرناک میزبان را نیش می‌زند، بیماری ایجاد شده عمدتا بر اندام‌های داخلی مانند طحال، کبد و مغز استخوان تاثیر می‌گذارد. این بیماری خطر تب طولانی مدت، کاهش وزن و کم خونی را به همراه دارد.