پرستار کم داریم یا نه؟ بالاخره چه کسی راست می‌گوید؟

اگر اصل را سخنان نایب رئیس مجلس بدانیم که اوضاع‌مان در حوزه پرستاری خراب است و اگر حرف وزیر بهداشت را قبول کنیم که اوضاع خوب است ما به اندازه پرستار داریم و تازه می‌توانیم میزبان خارجی‌ها هم باشیم.

عصرایران؛مصطفی داننده- پرستار کم داریم یا نه؟ مسئله این است. مجتبی ذوالنوری نایب رئیس مجلس گفته است:« باید به ازای هر تخت بیمارستانی که اضافه می‌شود به فکر نیروی انسانی پزشک و پرستار نیز باشیم؛ در حال حاضر بر اساس استاندارد‌های موجود، کمبود جدی پرستار برای مراکز بهداشتی و درمانی داریم.»

از آن سو وزیر بهداشت می‌گوید:« اکنون ۶۷ دانشکده و دانشگاه علوم پزشکی در کشور دایر است که سالانه ۱۰ هزار پرستار در این دانشگاهها تربیت و دانش‌آموخته می‌شوند.»

همچنین او مدعی شده است که :« با توجه به آموزشهای نوین پرستاری، امروز علاوه بر دانشجویان ایرانی، دانشجویان خارجی نیز تمایل دارند برای تحصیل در رشته پرستاری، ایران را انتخاب کنند.»

حالا معلوم نیست بالاخره در کشور پرستار به اندازه کافی داریم یا نه؟ اگر اصل را سخنان نایب رئیس مجلس بدانیم که اوضاع‌مان خراب است و اگر حرف وزیر بهداشت را قبول کنیم که اوضاع خوب است و تازه می‌توانیم میزبان پرستارهای خارجی هم باشیم.

این همه هماهنگی در میان مسئولان کشور بی‌نظیر است و جا دارد که از مربیان فوتبال درخواست کنیم به جای رونوشت از دست گواردیولا از سبک کار قوا، یادداشت برداری کنند.

این نشان می‌دهد که حضرات شناخت مناسبی از شرایط کشور ندارند و اگر این شناخت وجود داشت شاهد این چنین آمارهایی نبودیم. آماری که از زمین تا زمان باهم تفاوت دارد.

اما چه اوضاع کمی پرستاران ما خوب باشد چه بد، یک مسئله مهم را نباید فراموش کرد و آنهم این است که در حوزه بهداشت و درمان ما شاهد مهاجرت گسترده هستیم. پزشکان و پرستاران می‌بینند که در کشورهای دیگر شرایط بهتر با حقوق بیشتر می‌توانند کار کنند.

آنها می‌بینند با حجم کار کمتر می‌توانند به درآمدی ده برابری که در ایران به آن می‌رسیدند، برسند. در کلام پرستار در ایران بسیار عزیز است اما وقتی پای حمایت مالی به میان می‌آید، انگار نه انگار همان پرستارانی هستند که خودمان آنها را تقدیس و روز میلاد حضرت زینب را به نام آنها نام گذاری کردیم.

حمایت معنوی از اقشار مختلف خوب است اما یادمان نرود با حمایت معنوی، هیچ نانوایی، دو نان کف دست آدمی نمی‌گذارد.

پرستارها می‌بینند که در دوران کرونا، جان‌شان را کف دست گرفتند و به خط مقدم مبارزه با ویروس مرگ‌بار رفتند اما بعد از شکست کرونا، آنها را فراموش کردند و کسی یادش نماند در روزهایی که همه در خانه بودند آنها در بیمارستان از کرونایی‌ها مراقبت می‌کردند.

کاش ده درصد از شعارهایی را که درباره پرستاران یا باقی مشاغل می‌دهیم را روی زمین می‌آوردیم و آنها را عملیاتی می‌کردیم تا زندگی کمی برای مردم آسان تر شود.