چه کسی مقصر است؟

عصر ایران؛ یادداشت وارده؛ حسن نسیمی - طی ده روز، دو خبر سرخط خبرهای روز ایران و جهان می شود.

شلیر بانوی ۴۳ ساله مریوانی برای نجات از تعرض یکی از اراذل محل، خود را از پنجره ساختمان به بیرون پرت می کند و بعد از چند روز جان می بازد. و ده روز بعد مهسا (ژینا) امینی دختر کرد که میهمان پایتخت است به جرم بد حجابی!!! در مقر پلیس امنیت اخلاقی پایتخت دچار سکته می شود! و او هم جان می بازد.

فضای مجازی و فضای حاکم بر جامعه هنوز در شوک اولی است که این بار خبر دوم به مهمترین خبر جامعه بدل می‌گردد.
خودکشی شلیر رسولی و مرگ مهسا امینی. هر دو، بانویی از خطه کردستان عزیز ایران.

نکته این است که اولی برای حفظ عفت خود در برابر تعرض یکی از اراذل و اوباش و دومی اما به دلیل تحمل فشار ناشی از استرس و سردرگمی چرایی بازداشتش در شهری غریب و "تنها"؛ در مقر پلیسی جان می‌بازد که می بایست وقت خود را صرف مبارزه با اوباش کند.

به هر روی هر دوی این دو بانوی عزیز این جهان را ترک گفتند. هردو از ترس بی آبرویی و انگ، جان به جان آفرین تسلیم کردند.

این روزها زیاد می شنویم از سوگ هایی بر غمنامه های دختران سرزمینمان.

ماتم مریم کافه مری متروپل آبادان. مرگ دلخراش همان ۱۰ زن کارگر فصلی شهر شرافت شوشتر در تصادف جاده ای، سربریده غزل دختر ۱۷ ساله اهوازی یا قتل رومینای ۱۴ ساله گیلانی به دست پدر.

و هر بار دنبال مقصر گشتیم و دور خود چرخیدیم، هشتک زدیم و شاید چند روزی آهی از سر اندوه و حسرت کشیدیم و وجدانی که چند صباحی معذب شد اما .... واقعا مقصر کیست؟

پلیس، جامعه یا نهادهای فربه فرهنگی در ماجرای مهسا؟ اوباش در ماجرای شلیر؟ همسر روان‌پریش غزل در اهواز؟ پدر رونیا؟ عبدالباقی یا شهردار اهواز در ماجرای کافه مری متروپل؟ ایمن نبودن جاده یا راننده بی احتیاط در ماجرای شهر شرافت؟

در پستوی ذهن مشوش این روزها و در اندوه و خشم فروخورده نمیدانم چرا بی هوا یاد جنازه آن دخترک خرمشهری در آغازین روزهای جنگ ایران و عراق می افتم که چند مرد برای برگرداندن جسد بی جانش از دست دشمن شهید شدند تا ناموس وطن دست دشمن نماند. حتی پیکر بیجانش.