آنقدر در مجلس دهم رفتار منفعلانه از نمایندگان به ویژه اعضای فراکسیون امید سر زد که بخشی از مردم رسما به این نتیجه رسیدند که به پای صندوق نیایند و رای ندهند.

عصرایران؛ مصطفی داننده- حالا که مجلس دهم به پایان خود رسید و پارلمان یازدهم آغاز به کار کرد و سردار قالیباف به ریاست آن رسید، وقت آن است که اعضای فراکسیون امید به ویژه در تهران که مردم آنها را با امید آنها را راهی مجلس کرده بودند در مورد عملکرد خود در قوه مقننه با مردم حرف بزنند.

شوخی نیست فاصله قالیباف به عنوان نفر اول مجلس یازدهم در تهران و عارف در مجلس دهم، چیزی حدود 600 هزار رای است. وقتی بزرگی 600 هزار رای را می‌فهمید که بدانید نفر سی‌ام انتخابات مجلس یازدهم در تهران با 642 هزار رای وارد پارلمان شده است.

نمایندگان مردم در مجلس دهم باید رودروی مردم بنشینند و بگویند چرا کار به اینجا رسید و تفکری که با رای مردم از مجلس دور مانده بود، دوباره به سرکار برگشت و پارلمان را در اختیار گرفت.

ردصلاحیت‌ها جای خود اما نمی‌شود چشم‌ها را بر روی عملکرد نمایندگان مجلس دهم بست. مثلا چقدر خوب می‌شود محمدرضا عارف به عنوان رییس فراکسیون امید حداقل بعد از پایان عمر نمایندگی قفل از دهان بگشاید و حرف بزند البته نه مثل بیانیه‌ای که برای دوران چهار ساله نمایندگی خود صادر کردند. بگوید چه کارهایی کرده‌اند، چه کارهایی می‌خواستند بکنند و نتوانستند و چه کارهایی نکرده‌اند.

قطعا نتیجه انتخابات مجلس یازدهم، حاصل ناامیدی مردم از نمایندگان مجلس دهم بود. اگر نماینده‌های مجلس کار خود را به خوبی انجام می‌دادند و یا حداقل مردم می‌دیدند که وکلای‌شان در مجلس، در حال تلاش هستند اما زورشان نمی‌رسد شاهد تکیه زدن دوباره برخی افراد به کرسی‌های سبز پارلمان نبودیم.

مجلس دهم شده بود علی مطهری، محمود صادقی و سهیلا جلودارزاده و دیگر هیچ! برخی نمایندگان حتی به خود زحمت نمی‌دادند در مورد شرایط کشور نطق کنند یا حرفی بزنند. بعضی از اسامی برای ما که کارمان خبر و تحلیل است، ناآشنا بود چه برسد به مردم عادی.

بله، مجلس دهم، پارلمان تندروها نبود. مجلس اعتدال بود که سعی می‌کرد افراطی تصمیم نگیرد اما حاصل عملکردش چه بود؟ تشکیل مجلسی شاید تندتر از مجلس نهم.

دیگر گلایه از شورای نگهبان و ردصلاحیت‌ها را باید کنار گذاشت و نقد درون جریانی را شروع کرد. اصلاح طلبان باید از خود بپرسند چرا به قدرت رسیدیم و چرا آن را از دست دادیم؟

نه تنها در مورد مجلس در مورد دولت هم باید این پرسش مطرح شود. چرا شور عجیب مردم در سال 96 امروز تبدیل به ناامیدی و یاس شده است. چرا همه فکر می‌کنند رییس جمهور آینده ایران یک اصول‌گرای افراطی است. واقعا همه تلاش‌ها در سال 92 و 96 و انتخابات مجلس دهم به خاطر این بود که دوباره به تفکر احمدی نژاد و جلیلی برگردیم؟

مردم باید هرجا نمایندگان مجلس دهم به ویژه در تهران را دیدند البته به شرطی که آنها را بشناسند از بس که نبودند تا دیده شوند، در مورد عملکردشان و رفتارشان سوال کنند و از آنها دلیل سکوت‌شان را مطالبه کنند و از حق‌شان بگویند و امیدی که قربانی امید شد.

_________________

بیشتر بخوانید: