پزشکان، پرستاران و کارکنان بخش سلامت در جهان ناخواسته به قهرمانان مبارزه با ویروس کرونا تبدیل شده‌ و مرتب از بالکن‌ها، تصاویر تلویزیونی، خیابان‌ها و فضای مجازی تشویق می‌شوند.

به گزارش عصر ایران، از "یائونده" پایتخت کشور کامرون تا نیویورک آمریکا بیماری جدید کرونا بیش از 1.9 میلیون نفر را مبتلا کرده و باعث جان باختن 118 هزار نفر شده است.

کارکنان بیمارستانی با هجوم طیف وسیعی از بیماران روبه‌رو شده‌اند. آنها با کمبود تجهیزات درمانی و محافظتی دست‌و‌پنجه نرم می‌کنند و از مبتلا شدن خود می‌هراسند. این حافظان سلامت گاهی مجبور به تصمیم‌گیری‌های سخت در حین درمان هستند.

کارکنان بخش سلامت، بسیاری از همکاران خود را در مبارزه با ویروس کرونا از دست داده‌اند/ عکس: خبرگزاری فرانسه

خبرنگاران خبرگزاری فرانسه در گزارش‌های مختلف با کادر درمانی بسیاری از کشورهای جهان گفت‌و‌گو کرده و فضای واقعی مقابله با کرونا را در خط مقدم به تصویر کشیدند.

کادر پزشکی جهان نگران است. آنها از مبتلا کردن اعضای خانواده و فرزندان خود می‌ترسند و میدان جنگی به نام بیمارستان کار می‌کنند. شاید حتی این سوال مطرح شود که امکانات بیمارستانی کدام کشور در مبارزه با کرونا، بهبود بیماران یا محافظت از پزشکان بهتر است.

ایتالیا: نمی‌توانیم مریض شویم

به گزارش عصر ایران، در ایتالیا که آسیب زیادی از شیوع ویروس کرونا دیده است، ده‌ها پزشک و پرستار به دلیل ابتلا به کووید-19 جان خود را از دست داده‌اند و هزاران نفر از کادر درمان مبتلا شده‌اند.

"سیلوانا د فلوری" مسئول امور پرستاری در بخش مراقبت‌های ویژه کووید-19 در بیمارستان "تور ورگاتا" شهر رم بر اهمیت استفاده از ماسک، قاب محافظ، دستکش، ژل‌های ضد عفونی و لباس مناسب برای جلوگیری از شیوع بیماری در کادر درمان تاکید کرد.

دسترسی به تجهیزات محافظتی کلید اصلی کارمندان بخش سلامت در خط مقدم است/ عکس: خبرگزاری فرانسه

وی افزود: ما زمان دقیق پوشیدن این لباس‌ها را حساب نکرده‌ایم اما روزانه نزدیک به 40 تا 50 دقیقه از یک شیفت 7 ساعته را صرف پوشیدن این تجهیزات می‌کنیم.

مسئول امور پرستاری پس از سرزنش یکی از کارکنان بخش مراقبت برای نداشتن ماسک گفت: روزانه 60 تا 75 دقیقه از زمان خود را به شستن، ضدعفونی کردن دست‌ها و یادآوری این موضوع می‌گذرانیم.

او می‌گوید: کارکنان و کادر پزشکی حق بیمار شدن در این شرایط را ندارند زیرا در چنین شرایطی به آنها نیاز داریم و بیمار شدن اصلا عادلانه نیست.

اکوادور: سردخانه‌ها پر است

در شهر بندری "گوایاکیل" اکوادور یک پرستار بیمار هیچ تلاشی برای مخفی کردن عصبانیت خود از شرایط موجود ندارد و می‌گوید: 80 نفر از همکارانش به این بیماری مبتلا شده و 5 نفر نیز جان باخته‌اند.

اکوادور یکی از کشورهای آمریکای جنوبی است که بدترین آسیب از حمله ویروسی در این منطقه را متحمل شده و صدها جنازه در خانه‌ها روی دست مردم مانده‌اند زیرا سردخانه‌های این کشور پر شده‌اند.

قرنطنیه و محدودیت‌های دیگر، گسترش ویروس در بسیاری از کشورها را متوقف کرده است/ عکس: خبرگزاری فرانسه

این پرستار 55 ساله به شرط ناشناس ماندن گفت: ما بدون سلاح به جنگ رفته‌ایم.

او که به دلیل کمبود فضا در بیمارستان در خانه‌اش استراحت می‌کند، افزود: زمانی که بیماری جهانی کرونا در حال تخریب اروپا بود، هیچ اقدامی برای آماده کردن تجهیزات مقابله با بیماری در اکوادور صورت نگرفت.

بیمارانی که در ابتدای شیوع کرونا با شدیدترین علائم بیماری به بخش اورژانس مراجعه کردند به دلیل نبود کیت‌های تست، با تشخیص اشتباهِ آنفلوآنزا به خانه فرستاده شدند.

او افزود: در ابتدا هیچ تجهیزات محافظتی در اختیار نداشتیم اما نمی‌توانستیم از معالجه بیماران طفره رویم.

ایالات متحده آمریکا: کمبود امکانات

"جودی شرایدن گونزالس" رئیس انجمن پرستاران ایالتی نیویورک از کمبود تجهیزات محافظت شخصی برای کارمندان بخش سلامت در این کشور شکایت کرد.

او در سخنان اعتراضی‌اش در خارج از نیویورک گفت: ما هیچ سلاح و زرهی برای محافظت از خود در برابر دشمن نداریم.

"بنی متئو" پرستار 44 ساله در نیویورک در این باره گفت که پس از مراقبت بدون لباس ویژه از 4 مورد کرونایی به بیماری مبتلا شده است.

هنوز مدت زیادی از کاهش تب او نگذشته بود که بیمارستان خواستار بازگشت مجدد وی به سر کار شد.

با تعداد محدودی از اتاق‌های مراقبت ویژه و دستگاه‌های تهویه برخی از پزشکان و پرستاران مجبور به تصمیم‌گیری‌های وحشتناک در مورد بیماران هستند/ عکس: خبرگزاری فرانسه

وی گفت: آنها به من گفتند که اگر تب نداری، می‌توانی به سر کار باز گردی. تنها معیار آنها همین بود.

او گفت: "به من گفته شد ماسک بزن و سر کار بیا. ما نیروی کافی نداریم. این وظیفه من بود که به بیمارستان باز گردم".

وی در ادامه افزود: اما من نگران بودم که بیماری را به همکاران و بیماران بخش‌های دیگر که کرونا نداشتند، انتقال دهم.

نیویورک با بیش از 195 هزار مبتلا به کووید-19 و بیش از 10 هزار جان‌باخته به مرکز شیوع این اپیدمی در آمریکا تبدیل شده است. آمریکا به بدترین شکل در معرض هجوم کرونا در جهان قرار دارد و اوضاع سلامت در آن وخیم است.

فلیپین: پزشکان خدا نیستند

پزشکان بیمارستان "سان‌لازار" مانیل پایتخت فیلیپین به عنوان یک مرکز تخصصی بیماری‌های عفونی به مبازره با شیوع ناخوشایند چنین بیماری‌های انسانی عادت دارند. اما آنها تاکنون چیزی شبیه کووید-19 ندیده‌اند.

موارد بسیار مشکوکی در "تریاژ" بیمارستانی جان خود را از دست داده‌اند. این اتفاق و کندی انجام آزمایش باعث وحشت بیماران شده و آنها را عصبانی می‌کند.

تریاژ فرآیند اولویت‌بندی بیماران برای بهره‌مندی از درمان است که بر اساس شدت وخامت حال بیمار انجام می‌شود. تریاژ بیشتر در مواقع بحرانی مانند جنگ، زلزله و در مواقعی که تعداد مراجعان بیش از توان پذیرش و خدمات‌دهی باشد، مورد استفاده قرار می‌گیرد.

در این شرایط بر استرس عمومی پزشکان افزوده خواهد شد و این در حالیست که آنها از احتمال ابتلا به بیماری نیز مضطربند.

پزشکان، پرستاران و دیگر کارکنان بخش درمان در سراسر جهان به عنوان قهرمان تحسین می شوند/ عکس: خبرگزاری فرانسه

دکتر "فردیناند دگزمان" 60 ساله که خودش در شمار گروه‌های پرخطر قرار دارد در این باره می‌گوید: این شرایط یک کابوس زنده است.

با تعداد محدودی از اتاق‌های مراقبت ویژه و دستگاه‌های اکسیژن پزشکان برای تصمیم‌گیری و درمان تحت فشار فراوان قرار دارند.

دگزمان گفت: ما نقش خدا را بازی نمی‌کنیم، ما فقط مجبور به تصمیم‌گیری هستیم.

او افزود: خیلی ازپزشکان از رفتن به خانه پس از شیفت کاری نگرانند. ما نگران خانواده‌هایمان هستیم.

کامرون: ما می‌ترسیم

"راجر اتوا" پزشک کامرونی که شرایط وخیمی از حمله ویروس در جنوب صحرای آفریقا را تجربه می‌کند در این باره می‌گوید: ترس از ابتلا به بیماری بر روی کارکنان بخش بهداشت تاثیر گذاشته است.

این دکتر 36 ساله گفت: من با همسر و فرزندانم زندگی می‌کنم. به محض ورود به خانه دوش می‌گیرم اما اینکه مانع کودکان شوید تا به سمتتان نیایند یا بغلتان نکنند بسیار سخت است.

فقدان تجهیزات محافظتی، کادر درمان در سراسر جهان را در معرض خطر بیماری قرار داده است.

"اتوا" مدیر یک مرکز سلامت در "دوالا" بزرگترین شهر و پایتخت اقتصادی کامرون است.او در یک اقدام پیشگیرانه مصرف داروی "کلروکین" را شروع کرده، دارویی که در درمان مالاریا موثر بوده است.

این دکتر جوان‌ افزود: هنوز نمی‌دانم این دارو پیش‌گیرانه است یا قدرت علاج کرونا را دارد، اما ترجیح می‌دهم از آن استفاده کنم.

مطالعات اولیه نشان داده که کلروکین احتمالا در درمان و پیشگیری از ویروس جدید کرونا موثر است اما همچنان مطالعات بیشتری در این زمینه لازم است.

این دکتر جوان کامرونی گفت: ما هم مانند بسیاری از مردم می‌ترسیم. ما از نداشتن لباس و ماسک مناسب در برخورد با بیماران می‌ترسیم. هر روز که با کمی سردرد از خواب بیدار می‌شویم در دل می‌گوییم، نکند مبتلا شده‌ایم. اگر نوبت ما رسیده است چه اتفاقی برای خانواده و بیماران می‌افتد.

اسپانیا: بیماران تنها مانده‌اند

" آنتونیو آلوارز" پرستار بخش مراقبت‌های ویژه در "وال د‌هبرون" بزرگترین بیمارستان بارسلونا یکی از وظایف اندوه‌بار روزانه خود را قرار دادن تلفن همراه در پشت دیوار شیشه‌ای بخش مراقبت‌های ویژه برای خداحافظی خانواده‌ها از عزیزانشان خواند.

این پرستار 33 ساله گفت: دیدن بیماران تنها که از خانواده‌شان دور هستند یا کسی را ندارند بسیار سخت است.

وی افزود: بدرقه کنندگان از راه دور خداحافظی می‌کنند و احتمالا آخرین باری است که عزیزان خود را می‌بینند.

برگزاری مراسم تشییع جنازه به دلیل شیوع کرونا در اسپانیا ممنوع شده است.

آلوارز گفت: اگر یکی از آنها از اعضای خانواده من بود نمی‌توانستم آنجا بمانم به دیدن آنها از پشت در یا دیوار شیشه‌ای اکتفا کنم. شرایط بسیار سختی است.

ترکیه: شبیه یک جنگ

"نوری ایدین" مدیر مرکز دانشگاهی "چراپاشا" در استانبول گفت: همه ما دیوانه‌وار در حال کاریم، همه چیز مانند یک میدان جنگی است.

برخی کار در سرویس سلامت این روزهای جهان را مانند حضور در میدان جنگ توصیف کرده‌اند/ عکس: خبرگزاری فرانسه

مدیر این مرکز سلامت در استانبول در حین بازدید از بیمارستان شهر گفت: فضای این روزها مانند محل کارعادی نیست و بیشتر شبیه یک میدان جنگ است.

استانبول پایتخت اقتصادی ترکیه یک کلانشهر با جمعیتی حدود 15 میلیون نفر است و حدود 60 درصد از مبتلایان کووید 19 در ترکیه در این شهر شناسایی شده‌اند.

بسیاری از کارکنان سرویس سلامت از ترس مبتلا کردن خانواده‌های خود در هتل‌ها یا خوابگاه‌های دانشجویی که به محل قرنطینه موقت تبدیل شده استراحت کرده یا می‌خوابند.

مدیر مرکز دانشگاهی "چراپاشا" می‌گوید: نمی‌توان ارزشی برای کارکنان بخش سلامت تعیین کرد و آنها کاری فوق بشری انجام می‌دهند.