تا سال 1919، نسل جدیدی از تسلیحات مدرن معرفی شدند که بسیاری از آنها در جنگ جهانی دوم نیز مورد استفاده قرار گرفتند. در ادامه نگاهی به چند مورد از مهم ترین این دسته تسلیحات و ابزارهای نظامی خواهیم داشت:

عصرایران؛ مجله تصویری سلاح- هواپیماها، مسلسل ها، زپلین ها (کشتی هوایی) و زیردریایی ها همگی بخشی از زرادخانه قدرتهای نظامی بزرگ در سال 1914 بودند. با این حال هیچ یک از وسایل مذکور تا زمان شروع جنگ جهانی اول، پتانسیل حداکثری خود را به نمایش نگذاشته بودند.

مسلسل های دستی

سلاح آلمانی MP-18 برگمن که منحصرا برای حمله ناگهانی به سنگرهای دشمن طراحی شده بود، نخستین مسلسل دستی با تولید انبوه در تاریخ به شمار می رود. این مسلسل قابلیت شلیک 500 گلوله 9 میلی متری پیستول در هر دقیقه را در اختیار داشته است. از این رو می توان گفت که سلاح 4 کیلوگرمی نام برده برای نبردهای نزدیک گزینه ای مناسب بوده است. نزدیک به 10،000 قبضه MP-18 در سال 1918 تولید شد. این نمونه آلمانی به همراه مسلسل دستی تامسن، راه را برای معرفی کلاسی جدید از تسلیحات کوچک هموار کردند.

مسلسل دستی آلمانی MP-18 برگمن

مسلسل دستی تامسن

بمب افکن های استراتژیک

هرچند که هواپیماهایی نظیر کانسالیدیتید B-24 لیبراتور، بوئینگ B-29 و آورو لانکاستر در قالب بمب افکن های استراتژیک جنگ جهانی دوم شهرت یافته اند، اما نمونه هایی همچون Gotha G.V آلمان بودند که برای اولین بار اهمیت ماموریت های تهاجمی- ضربتی را نشان دادند. اسکادرانی کامل از این بمب افکن دوربرد دو موتوره، بیش از 20 حمله را در آخرین سال جنگ جهانی اول در بخش جنوبی انگلستان به نام خود ثبت کردند.

بمب افکن Gotha G.V

در همین حین یکان پروازی پادشاهی بریتانیا نیز اقدام به توسعه بمب افکن سنگین مخصوص خود به نام هندلی پیج V/1500 کرد که آماده اجرای حملات گسترده در خاک برلین بودند. طی این عملیات قرار بود که هشت فروند از هواپیماهای چهار موتوره مذکور، بیش از 10 تن بمب را بر فراز پایتخت آلمان رها کنند. با این حال صلح موقت تنها یک روز پیش از وقوع یورش به امضا رسید.

بمب افکن هندلی پیج V/1500

نفربرهای زره پوش

خودروهای زرهی مدرن مانند جنگجوی بریتانیایی، بردلی آمریکایی و BTR-80 روسی همگی از نوادگان تانک مارک IX به شمار می روند؛ خودرویی زرهی که متفقین امیدوار بودند بتواند به خونریزی های گسترده جنگ پایان دهد. اما از آن جایی که نبرد تا سال 1918 به طول انجامید، یک نمونه طویل تر از تانک بریتانیایی مارک V با نام مستعار "خوک" نیز توسعه یافت که به منظور جا به جایی 30 نیروی پیاده نظام در مناطق بی طرف طراحی شده بود. برجک های رو به جلو و تسلیحات جانبی این فرصت را در اختیار نیروهای نظامی قرار می دادند تا هر گونه تهدیدی را به سرعت از میان بردارند. تنها 34 دستگاه از این محصول تولید شد و پیش از آن که حتی یک خودروی زرهی "خوک" خدمت نظامی خود را آغاز کند، جنگ خاتمه یافت.

تانک بریتانیایی مارک V

سونار

رابرت ویلیام بویل، پل لانژون و ارنست رادرفورد از جمله دانشمندانی بودند که به توسعه اولین تکنولوژی نظامی سونار در سال 1917 کمک کردند. سونار دستگاه ردیاب زیردریایی است که با استفاده از انتشار امواج صوتی، می توان عملیات فاصله یابی را انجام دهد. این تکنولوژی بعدها با اسم رمز ASDIC که ظاهرا مخفف "بخش ضد زیردریایی" است، شناخته و از آن به عنوان پایه اصلی برای جنگ علیه زیردریایی ها استفاده شد.

ناوهای هواپیمابر

در حالی که کشتی های جنگی و نبرد ناوها طی جنگ جهانی اول قدرت نمایی زیادی کردند، نقش ناوهای هواپیمابر در جنگ جهانی دوم پر رنگ تر بود. بله درست است، طی جنگ جهانی بود که اولین سری از ناوهای هواپیمابر قابلیت های عملیاتی خود را به نمایش گذاشتند. هرچند که قبل از سال 1914 نیز نیروی دریایی آمریکا و بریتانیا نمونه های مختلفی را آزمایش کرده بودند، اما خدمت نظامی آنها تا رخداد جنگ های جهانی اول و دوم قابل توجه نبوده است.

اچ‌ام‌اس آرگوس که برای نخستین بار در سپتامبر سال 1918 به کار گرفته شد، اولین ناو هواپیمابر واقعی تاریخ به معنای مدرن کلمه بود. این ناو 172.2 متری، مجهز به یک عرشه پرواز سراسری بود که می توانست تا 18 هواپیمای جنگی را پرواز دهد و یا بازیابی کند. آرگوس پس از آتش بس از خدمت نظامی کنار گذاشته شد اما مجددا در جنگ جهانی دوم به سرویس فرا خوانده شد.

اچ‌ام‌اس آرگوس

جنگنده های تمام فلزی

هنگامی که هواگرد یونکرس یوت 2 برای نخستین بار در تاریخ 11 ژوئیه سال 1916 به پرواز درآمد، بینندگان حیرت زده نظاره گر آینده صنعت هوانوردی بودند. یونکرس یوت 2 که تحت عنوان "هواپیمای آهنی" نیز شناخته می شود، اولین هواپیمای تمام فلز تاریخ بود و برای ایفای نقش در قالب یک جنگنده معرفی شد. در حالی که این پیکربندی ویژه قول پایداری، دوام، سرعت و چالاکی بالا را داده بود، یونکرس یوت 2 نتوانست آن طور که انتظار می رفت از پس تست های پرواز برآید. هواپیمای مورد نظر نه تنها سنگین بود، بلکه از دیدگاه سرعت محصولی کند نیز به شمار می رفت. بدین ترتیب تنها 6 فروند از یونکرس یوت 2 ساخته شد که هیچ یک وارد خدمت عملیاتی رسمی نشدند. فارغ از مشکلات متعدد، تجربیات به دست آمده در روند ساخت این جنگنده برای تولید نمونه های موفق بعدی مورد استفاده قرار گرفت.

یونکرس یوت 2

ابر تسليحات

هنگامي كه اولين گلوله ها از توپ فوق سنگين دور برد ساخت آلمان به نام "پاريس" در شهر روشنايي (پاريس فرانسه) در بهار سال 1918 شليك شدند، شهروندان به اشتباه تصور كردند كه مورد حمله زپلین هاي آلماني قرار گرفتند. در واقع آنها توسط يك سلاح زميني 211 ميلي متري با برد غير قابل باور 130 كيلومتر هدف گرفته شده بودند. در نخستين روزهاي استفاده، سلاح مذكور شهر را با 21 گلوله كه وزن هركدام از آنها بالاي 90 كيلوگرم بود، در هم كوبيد.

به رغم وحشتي كه توپ پاريس براي مردم شهر به وجود آورده بود، مشخص شد كه اين سلاح بيش از كارايي و ارزشمندي، دردسري اساسي براي آلمان ها به شمار مي رفت. به عنوان مثال براي آتش گلوله در چنين مسافت زيادي، مي بايست 158 كيلوگرم پودر در دستگاه شارژ شود. از طرفي پس از شليك 60 گلوله، كل لوله از بين مي رفت و نيازمند تعويض بود. علاوه بر اين موارد، دقت سلاح هم به طرز فجيعي پايين بود. از جمله ديگر معايب توپ پاريس مي توان به اين دو مورد اشاره كرد: اول آن كه از فاصله بالاي 100 كيلومتر هدف گيري هر چيزي با اندازه اي كوچكتر از يك شهر عملا امكان پذير نبود. دوم نيز زمان پرواز هنگام خروج گلوله از سر لوله تا رسيدن به هدف، بيش از 3 دقيقه طول مي كشيد. با وجود نواقص نام برده، آلمان ها قصد داشتند 256 غير نظامي را با استفاده از توپ پاريس به قتل برسانند. طي تنها يك شليك، 68 تن كشته شدند. اين سلاح طي هفته هاي آخر جنگ از خدمت نظامي كنار گذاشته شد تا مبادا دست نيروهاي متفقين به آن برسد.

توپ پاريس

UAV (هواپيماي بدون سرنشين يا پهپاد)

جنگ جهاني اول شاهد توسعه تسليحات پرنده اي بود كه امروزه در قرن بيستم نمونه هاي نظامي بسيار متدوالي محسوب مي شوند. براي مثال هواگرد کترینگ باگ يك بمب پرنده آمريكاي تك موتوره بود كه اولين پروازش را در سال 1918 انجام داد. طي تست هاي پرواز در پاييز سال 1918، برخي از هواپيماهاي كوچك توانستند مسافت 120 كيلومتري را با سرعت 80 كيلومتر در ساعت طي كنند. در ادامه ارتش آمريكا، 45 موشك پروازي 400 دلاري توليد كرد. اما از آن جايي كه دقت حدودي آنها 30 درصد گزارش شده بود، ارتش با استفاده عملياتي از اين ابزارهاي جنگي مخالفت كرد. كل پروژه نيز تا ساليان سال به صورت پنهايي پيگيري شد و اطلاعاتي از آن در دسترس عموم قرار نگرفت.

نخستين پهپادهاي آمريكايي به نام کترینگ باگ

بازوكا

براي نخستين بار در سال 1942، نوعي راكت انداز ضد تانك بدون لگد و قابل حمل و نقل به نام بازوكا توسط ارتش آمريكا خدمت عملياتي خود را آغاز كرد. لازم به ذكر است كه اين محصول اولين تست هاي خود را در روزهاي نهايي جنگ جهاني اول پشت سر گذاشت. بازوكا توسط فردي به نام Edward Uhl كه از افسران نيروي زميني ارتش آمريكا بود، معرفي شد و از سال 1942 الي 1963 در اختيار ارتش اين كشور قرار داشت.

راكت انداز ضد تانك بازوكا