یکی از مهمترین پاتوق های منادیان حقوق بشر. تخصصی در این زمینه نداشتم ولی اخبارش گهگداری به گوشم رسیده بود. اینکه سخنرانانش افرادی هستند که به هر ابزاری مخالفتشان را با محدودیت های سیاسی و اجتماعی کشورشان ابراز کرده بودند و در این پاتوق، از تجربه شان می گفتند.

اینکه اغلب همین افراد پس از سخنرانی شان، از طریق دولت هایشان در کشوری ثالث ترور شده اند. از خانم منال الشریف عربستانی شنیده بودم که به جرم بارگزاری تصاویر رانندگی اش در یوتیوب، به جرم اخلال در نظم عمومی، زندانی شده بود. میگویند زندانی شدن وی، موجب آزادی رانندگی زنان در این کشور شده است. البته بگویمتان از تعریفشان از آزادی رانندگی خانم ها!

در ساعات روشنایی روز، به همراه یک مرد در صندلی سرنشین و صرفا در محل های مشخص شده در خیابان های محدود در داخل شهر. ولی همین هم از نگاه جهانیان، برای آن کشور، گامی به شدت مثبت تلقی می شود.

یا از فاطمه قادریانی بگویم که پانزده ساله است و از کشور افغانستان. فاطمه ای که بدلیل عضویت در تیم رباتیک دختران، بعد از کسب مدال نقره ی شجاعت در مسابقات جهانی دانش آموزی، پدرش توسط داعش کشته شد.

ولی جالبترینش داستان زندگی یانومی پارک از کره شمالیست. دختری از قبیله ی پرستندگان کیم جونگ. از دیار مردمی که هیچ تصویری از نقشه ی جهان جز چند کشور دوست و‌ چند کشور متخاصم ندارند.

مردمی که سربازان آمریکا را اهریمن زندگیشان و رهبرشان را ناجی سعادتشان می دانند. آنهایی که نفس کشیدنشان را موهبت کیم میدانند و بردگی شان را فضیلت اعطایی جونگ، فرقی هم ندارد که ایل باشد یا اون.

کودکی اش را با تیراندازی به تصاویر سربازان اهریمن مذکور، مفرحانه گذرانده و نوجوانی اش را با کار در مزرعه. دختری که با دیدن تصاویری از معروفترین و پر هزینه ترین فیلم رمانتیک تاریخ سینما، مادرش را برای کشف دنیا، مجبور به فرار از کره شمالی کرد. سیزده سالش بود. به چین گریختند. بعد از دو سال زندگی مخفیانه در چین و ترس از دستگیری توسط پلیس این کشور و بازگرداندنشان به کره شمالی، به مغولستان رسید.

مقصد بعدی کره جنوبی بود و امروز هم آمریکا. دختری که به نوشته هایش شهره است. کتاب معرفش «دختری از کره شمالی، در مسیر آزادی» نام دارد. یانومی امروز بیست و چهار ساله است و ارشدش را در دانشگاه کلمبیای نیویورک میگذراند. نایومی مادر دو فرزند است.

تماشاخانه