امیدوارم دولتمردان ما فکری به حال مردمی کنند که فشار زیاد اقتصادی را تحمل می‌کنند و درواقع بتوانیم در کشور به آرامشی اقتصادی برسیم و تعاملی داشته باشیم با جهان بیرون؛ بدون این تعامل نمی‌توانیم بار این تحریم‌ها را به تنهایی به‌دوش بکشیم. نگران حال و روزگار جوان‌های کشورمان، ایران، هستم. این حال‌وهوا را در زندگی شخصی خودم و بچه‌هایم احساس می‌کنم.

با این شرایط بد اقتصادی و قیمت‌های دلار و یورو، یک نفر که مجبور باشد بچه‌هایش را در خارج از ایران تأمین کند، باید افزایش قیمت ارز را هر روز مشاهده و تحمل کند؛ از یوروی پنج هزار و 300 تا بیش از شش هزار و بعد هفت هزار تومان و بعد بالای 9 هزار و بعد 10 هزار تومان و... . من در شوک و بهت به‌سر می‌برم که چطور باید بچه‌هایم را تأمین کنم. وقتی نگاه می‌کنم می‌بینم که گرانی روی تمام اجناس بازار تأثیر گذاشته و این تأثیر مردم را در خرید مایحتاج عادی هم به‌زودی متاثر می‌کند. در چنین شرایطی شادی از قهرمانی ملی‌پوشان معنا پیدا می‌کند.

من بعد از دیدن نیمه اول بازی ایران با پرتغال خیلی گریه کردم. دلم خیلی سوخت برای تمام تلاشی که بچه‌های ما در زمین به خرج داده بودند؛ اینکه به دفاع اکتفا نکردند و تهاجمی بازی کردند و بااین‌حال گلی خوردیم که من احساس می‌کردم به‌ناحق خوردیم. وقتی که بیرانوند پنالتی رونالدو را گرفت، در تمام وجود او و تمام چهره‌اش اراده‌ای را می‌شد دید. انگار می‌دانست که می‌تواند پنالتی رونالدو را بگیرد، درحالی‌که هیچ‌کس باور نمی‌کرد گل نشود و حتی خود رونالدو هم که فکر می‌کرد باز هم مثل قبل این ضربه را به گل تبدیل می‌کند، بهت‌زده شد. کاری که بیرانوند کرد، او را در قلب دنیای فوتبال 2018 ثبت کرد و سایر بچه‌ها هم چنین قهرمانانه بازی کردند.

باید از عزیزان قهرمان تیم ملی فوتبال ایران تشکر کنیم. درست است که ما برنده نشدیم، ولی در قلب‌ها ثبت و در جهان شناخته شدیم. آقای کی‌روش نشان داد که مربی زحمت‌کشی است که به بچه‌های تیم ما، جوانانی که از گوشه‌گوشه محروم سرزمین ما ایران انتخاب شدند، تکنیک بازی را در سطح جهانی یاد داد. ما سه‌شنبه‌شب به این خوشحالی نیاز داشتیم تا بتوانیم بحران اقتصادی؛ بحرانی را که در این کشور گریبان همه را گرفته است، لااقل برای چندساعتی فراموش کنیم. من دست‌وپای تک‌تک این فرزندان خلف کشورمان، این قهرمانان ملی‌پوش ایران را مادرانه می‌بوسم.