سازنده «میان‌ستاره‌ای» و «دانکرک» که یکی از شاهکارهای قدیمی سینما را به شیوه‌ای بسیار خاص ترمیم کرد و آن را در فستیوال فیلم کن به نمایش گذاشت، می گوید کار کوبریک یک شاهکار وحشتناک است.

به گزارش عصر ایران به نقل از مهر، از نظر کریستوفر نولان فیلمساز، واژه «فیلم به تازگی بازیابی‌شده» معنایی منفی پیدا کرده چون او بر این باور است که در حدود یک دهه اخیر، معنی آن این بوده که فیلم‌های کلاسیک به شیوه‌ای دیجیتال دستکاری ‌شوند و هنرمندانی که در دوره حال زندگی می‌کنند؛ به خود اجازه می‌دهند فقط بر پایه چند پیش‌فرض، حتی آثار قدیمی را «تصحیح»‌ ‌کنند.

بنابراین وقتی نولان چند نگاتیو از فیلم شاهکار «۲۰۰۱: اودیسه فضایی» محصول سال ۱۹۶۸ ضبط‌شده توسط دوربین۷۰mm استنلی کوبریک را دید، آن هم فیلمی که امسال ۵۰ ساله شد، جرقه‌ای در ذهنش زده شد. اگر مخاطبان می‌توانستند به نسخه «بازیابی‌نشده» یک نابغه آن هم با شکوه آنالوگ خود دسترسی داشته باشند چطور؟ علاوه بر این، اگر فیلم‌ها به شیوه‌ای جدید و سلولویدی ترمیم شوند که به هیچ وجه وارد دنیای دیجیتال هم نمی‌شود چطور؟

نولان می‌گوید: بسیاری از کارهای عالی بازیابی فیلم در تاریخ کاملا به صورت فوتوشیمیایی انجام شد، از جمله اکران اواسط دهه هشتاد فیلم «لارنس عربستان» که استیون اسپیلبرگ و مارتین اسکورسیزی آن را انجام دادند.

به این ترتیب نولان اثر کوبریک را که ۵۰ سال پیش ساخته شده بود به همان شیوه دوباره برای پرده بزرگ بازیابی کرد و آن را هفته گذشته در فستیوال فیلم کن به نمایش گذاشت. همچنین این فیلم قرار است از روز هجدهم مه توسط کمپانی برادران وارنر در آمریکای شمالی اکران شود.

تیمی که با نولان در پروسه بازیابی آنالوگ این فیلم همکاری کرد (که شامل هویت ون هویتما، کارگردان عکاسی نولان در فیلم‌های «میان‌ستاره‌ای» و «دانکرک» هم می‌شد) سراغ موسیقی متن ۶آهنگه اصلی فیلم کوبریک هم رفت و با تعهد کامل آن را روی پرینت‌هایی جدید میکس کرد.

نولان با شگفتی می‌گوید: این فیلم به شیوه‌ای بسیار عجیب و شدید میکس شده است. اوج‌های صدایی خارق‌العاده‌ای در آن وجود دارد که بسیار فراتر از هر چیزی هستند که کسی حاضر باشد امروز انجام دهد.

او اضافه کرد: یکی از دلایلی که کوبریک تا این حد برای من محترم است به غیرقابل تقلید بودن سبک او بازمی‌گردد. هربار که می‌بینید فیلمسازی بیش از حد از او وام می‌گیرد، کارش عملی نمی‌شود. کوبریک در شیوه منتقل کردن اطلاعات بسیار آرام است و یک نوع ساده‌گرایی و دیسیپلین در کارش هست که هر فیلمسازی می‌تواند از آن الهام بگیرد. او در درجه‌ای بسیار بالاتر از همه ما کار می‌کند. این بسیار الهام‌بخش است، اما وحشت‌آور هم هست.