حمیدرضا صدر ؛ فرهنگسان فوتبال - فوتبال ایتالیا برای خیلی‌ها شده همان غول خواب‌رفته‌ای که کسی نمی‌داند کی و چگونه بیدار خواهد شد. رقابت‌های سری آ که روزگاری گل سر سبد مسابقات اروپایی بودند، رنگ‌باخته و بی‌روح شده‌اند.

حقیقت این است باشگاه‌های ایتالیایی در مقایسه با همتایانشان در آلمان، انگلیس، اسپانیا و فرانسه روزآمد نشده‌اند، نه در برپایی زیر ساخت‌ها و نه در جذب سرمایه.
نمایش نمایندگان سری آ در رقابت‌های اروپایی فصل، بازتابنده آن عقب افتادن بود. ناپولی در لیگ قهرمانان فصل پیش در دو دیدار رفت و برگشت مغلوب رئال مادرید شد و هر دو بار ۳-۱ رم در مصاف با پورتو حتی به رقابت‌های گروهی لیگ قهرمانان راه نیافت و در مرحله یک‌هشتم لیگ اروپا برابر لیون شش گل طی دو دیدار خورد. اینتر و فیورنتینا در مرحله گروهی لیگ اروپا حذف شدند.

باور این‌که اینتر در گروهش پایین‌تر از اسپارتاپراگ، هاپوئل و سوتهامپتون قرار گیرد آسان نبود. در کنار همه اینها استادیوم‌های ایتالیا، جز استادیوم یووه، کهنه و فرسوده هستند و آکادمی‌ها هم محصولی را به بار نیاورده‌اند. میان لشگرهای شکست‌خورده ایتالیایی فقط راه راه پوش‌های یووه بودند که پرچم سری آ را بالا نگاه داشتند. جلو آمدند و جلو، ولی آنها هم در آخرین گام لیگ قهرمانان برابر رئال له شدند، با نتیجه باورنکردنی ۱-۴ در چنین قاب نومیدکننده‌ای افق پیش روی بانوی سالخورده ابری شده، اگر چنین باشد آیا نزول یوونتوس به سود سری آ خواهد بود یا به زیان آن؟

چیرو ایموبیله در سوپر کاپ ایتالیا هنرنمایی کرد و پاسخ دو گل لاتزیو را داد، اولی را با نواختن ضربه آزاد و دومی را از روی نقطه پنالتی. وقتی او در دقیقه ۹۱ دروازه لاتزیو را از روی نقطه پنالتی گشود و نتیجه شد ۲-۲ تصور کردیم ورق برنده به دستان راه راه پوش‌ها لغزیده، ولی مدافعان راه راه پوش در کمتر از دو دقیقه برابر حرکت جوردن لوکاکو مات شدند و آلساندرو موریجا دروازه بوفون را گشود و یووه ۲-۳ شکست خورد. پس از آن راه راه پوش‌ها نق زدند و نق. دیبالا برغم دو گل زده اعتراف کرد خوب بازی نکرده و آلگری با خشم برای توصیف نمایش مردانش به واژه “زشت” پناه برد. جنگجویان سیمونه اینزاگی نشان داده بودند بازی‌هایشان آمیخته به شور و هیجان خواهند بود، با این وصف سوپر کاپ ایتالیا بیش از آن که توصیف‌کننده لاتزیو باشد، بازتابنده حال و هوای مبهم یوونتوس و سری‌آ بود.

آن شکست یعنی پایان ده پیروزی متوالی یووه برابر لاتزیو. یعنی تکرار نمایش نومیدکننده در کاردیف. یووه با آنتونیو کونته و ماسیمیلیانو آلگری شش‌بار قهرمان سری آ شده، دو بار پا به فینال لیگ قهرمانان گذاشته، سه بار جام حذفی را به چنگ آورده، ولی حالا برای نخستین‌بار به نظر رسیده روزآمد نشده است. لئوناردو بونوچی رفته و خریدهای یووه نگرانی‌ها را رفع نکرده. ماتیا دی سیلیو مدافع کناری بیست و چهار ساله که بیش از صدبار با پیراهن میلان به میدان رفته، آمده است. داگلاس کاستا برزیلی از بایرن مونیخ و فدریکو برناردچی از فلورانس راهی تورین شده‌اند تا قدرت تهاجمی یووه از دو جناح را بیشتر کنند. با این وصف پاشنه آشیل یووه در خط میانی جلب نظر می‌کند؛ همان جبهه‌ای که طی دو فصل ضعیف و ضعیف‌تر شده است. جبهه‌ای که از مثلث ویدال – پیرلو – مارکیزیو سال ۲۰۱۲ رسید تا ویدال – مارکیزیو – پوگبا ۲۰۱۵٫

سامی خدیرا نه مناطقی که باید به سیطره‌اش در می‌آورد را پوشش داد و نه شوت زد و نه پاس‌هایش به مقصد رسیدند. او چهل‌بار کمتر از پیانیچ توپ را لمس کرد و زمان‌بندی‌اش برای حمله به جلو و بازگشتن به عقب نامناسب بود. پیانیچ خشمگین با لگد به چیرو ایموبیله کوفت و خوش اقبال بود که چشمان داور بسته ماندند. بپه موراتا مدیر اجرایی یووه قول بدست آوردن یک مرد میانی قهار را داده. قول ورود امره جان از لیورپول و یا ماتیودی از پاری‌سن‌ژرمن . روزنامه‌های انگلیسی هم به انتقال فلینی از منچستر به تورین روی آوردند. ولی همه می‌دانند امره جان و فلینی لیگ برتر را رها نخواهند کرد و ماتیودی هم سی ساله شده. بپه موراتا در زمستان پیش هم قول ورود اکسل ویتسل را داده بود، قول بدست آوردن مرد میانی زنیت که راهی لیگ چین شد. او ماریو لمینا را از دست داده، همین‌طور تامس رینکن را. لمینا بیست و سه‌ساله راهی سوتهامپتون شده و رینکون راهی تورینو.

آلگری در فصل پیش به سیستم ۱-۳-۲-۴ روی آورد و مردانش هم با همین سیستم برابر لاتزیو بازی کردند. بن عطیه زوج کیلینی در قلب دفاع شد و بارزاگلی و ساندرو در دو دفاع کناری قرار گرفتند. پیانیچ و خدیرا برابر مدافعان قرار گرفتند و کوادرادو و ماندزوکیچ در دو جناح راست و چپ و دیبالا هم پشت سر هیگواین. ورود کاستا در نیم ساعت پایانی جانی به یووه بخشید. چنان که دی سیلیا می‌تواند جای بارزاگلی را بگیرد و شاید دنیله روجانی جای بن عطیه را بگیرد تا ترکیب یووه متنو‌ع ‌ر شود، با این وصف این یووه در مقایسه با یووه کونته و یووه آلگری در بدو ورودش، رنگ‌پریده‌ترین بانویی که در این دوران دیده‌ایم، به نظر می‌رسد.

یکی از شعارهای قدیمی و تکرارشونده طرفداران بیانکونری “Fino Alla Fine ” بوده، به مفهوم “نبرد تا آخرین لحظه”. آنها برابر لاتزیو تا آخرین لحظه جنگیدند و نتیجه را هم دگرگون کردند، با این وصف مغلوب شدند. خیلی‌ها نزول یووه را برای سری آ فرخنده قلمداد می‌کنند. این‌که قهرمانی‌های سریالی، بانوی سالخورده‌ی سری آ را به رخوت کشیده. می‌گویند نزول یووه زمینه‌ساز شکوفایی ناپولی، میلان، رم، فیورنتینا و همین‌طور اینتر خواهد شد و جانی به فوتبال ایتالیا خواهد بخشید. در نگاه اول به نظر می‌رسد رقابت‌های بالای جدول سری آ پر تب و تاب خواهد بود، ولی این یک روی سکه است و روی دیگر می‌گوید ناکامی اروپایی ایتالیایی‌ها، زخم کهنه سری آ در رقابت فزاینده پول و روزآمد شدن زیر ساخت‌ها در فوتبال اروپا را عمیق‌تر و بیشتر خواهد کرد.