عصر ایران - "نپرداختن رسانه ملی به تجمعات دو روز گذشته در برخی شهرها به علت ابلاغ دستگاه های ذیربط مبنی بر منعکس نشدن موضوع در صداوسیما صورت گرفته است." این استدلالی است که خبرگزاری صدا و سیما در کانال تلگرامی اش منتشر کرده و درباره علت سکوتش در قبال تجمعات اعتراضی روزهای اخیر توضیح داده است.

انتقادی هم بر صدا و سیما نیست؛ رسانه ها در ایران و از جمله رادیو و تلویزیون در مواقع بحرانی، بازی را به رسانه های بیگانه واگذار می کنند. علت نیز کاملاً مشخص است: یا همانند آنچه درباره صدا و سیما آمده، رسماً از انتشار اطلاعات ممنوع می شوند یا به طور غیر رسمی!

وقتی اتفاقی مانند یک تظاهرات اعتراضی رخ می دهد، قاعدتاً رسانه های داخلی باید منبع اصلی خبرهای مربوط به آن باشند اما در چنین مواردی، به جای آن که تمام تلاش خود را مصروف اطلاع رسانی سریع و صحیح کنند، حیران آنند که با آنچه پیش آمده چه کنند؟! چرا؟ چون می دانند که هر گونه اطلاع رسانی می تواند حمل بر انواع سوء تفاهم ها و سوء برداشت ها شود و به برخورد با رسانه منجر شود.

چنین می شود که مثلاً خبرگزاری های ایسنا و ایلنا که نزدیک میدان انقلاب قرار دارند و نزدیک ترین خبرگزاری جهان به مرکز اعتراضات در تهران هستند، سکوت یا کلی گویی می کنند و BBC و آمد نیوز و VOA از انگلیس و فرانسه و آمریکا، اخبار را لحظه به لحظه و البته با رویکرد سیاسی خودشان گزارش می کنند و تبدیل به منابع خبری می شوند!

این مضیقه خبری، البته مختص ایسنا و ایلنا نیست، ایرنا و مهر و فارس و تابناک و عصر ایران و انتخاب و فرارو و فردا و بقیه هم مشمول این محدودیت های اعلامی و غیراعلامی هستند. اگر هم یک خبرگزاری مانند فارس اشاره ای می کند، به واسطه اطمینان از عدم برخورد است و البته چون ناقص خبر می دهد، باز نمی تواند منبع خبر را به داخل بیاورد.

نهادهای ناظر بر رسانه ها، باید بدانند که ادامه وضعیت موجود به معنای خلع ید رسانه های داخلی و سپردن زمام امور به رسانه های خارج از کشور است.
این در حالی است که اگر ابتکار عمل اطلاع رسانی در مواقع اضطراری، در دست رسانه های داخلی باشد، با توجه به این که این رسانه ها در چارچوب قوانین داخلی فعالیت می کنند، هم اطلاع رسانی صورت می گیرد و هم هیجانی شدن اوضاع و تحریک جامعه اتفاق نمی افتد ولی وقتی در رسانه های داخلی همه چیز امن و امان است(!) ، مردم به سمت رسانه هایی هل داده می شوند که به هیچ چارچوبی را بر نمی تابند و نه فقط اطلاع رسانی که هیجان افزایی و تحریک هم می کنند.

پایان محدودیت های رسانه ای در داخل، پایان یکه تازی رسانه های خارجی در امور داخلی خواهد بود.