پس از اکران عمومی " ماجرای نیمروز" شاهد آن خواهیم بود که توقع عمومی از سینمای ایران بالا خواهد رفت و مخاطب سینمای ایران ، به ویژه در بحث بازتولید تاریخ معاصر از سینمای ایران انتظارهای بیشتری پیدا می کند.

عصرایران؛ مازیار فکری ارشاد*- محمدحسین مهدویان در دومین تجربه سینمایی خود به مانند فیلم قبلی ، به سراغ یک پروژه سنگین رفته و بخشی از تاریخ معاصر و ناآرامی های سال 60 و ورود منافقین به فاز مبارزه مسلحانه و ماجراهای آن را روایت می کند. بی تردید مهدویان در ساخت فیلم پیشین یعنی "ایستاده در غبار" توانایی خود در به پایان رساندن پروژه های سنگین و موضوعاتی بیش و کم ملتهب (که به هرحال حساسیت هایی نسبت به پرداختن به آنها در مدیوم سینما را هم برمی انگیزد) را نشان داده و حالا فیلمی قطعا دشوارتر و بحث انگیز تر را کارگردانی کرده است.

" ماجرای نیمروز" از صبح روز سی ام خرداد 1360 و تظاهرات خشونت بار هواداران منافقین و درگیری های به وجود آمده آغاز می شود ، با داستانی پرکشش و جذاب عملیات تروریستی این فرقه را در ماه های بحرانی سال 60 روایت می کند و با سقوط خانه تیمی سران منافقین در تهران ( که مهم ترین دستاورد دستگاه های اطلاعاتی و امنیتی در مقابله با این گروه و فعالیت های تروریستی شان بوده ) به پایان می رسد.

روایت فیلم در سلسله تلاش های چند مامور بلندپایه امنیتی در کشف ، شناسایی و دستگیری نیروهای رده بالای سازمان منافقین شکل می گیرد. فیلم تا حد امکان به واقعیت های تاریخی ثبت شده و قرائت رسمی موجود از آن وقایع وفادار است و می تواند دنباله ای بر کوشش های سینمای ایران در بازگویی و برگردان سینمایی وقایع تاریخ انقلاب اسلامی در دهه اولیه استقرار – پس از دو فیلم سیانور و امکان مینا در سال گذشته – به شمار آید.

ساختن فیلم های تاریخی در ایران به دلایل مشخص کار دشواری است. حتی اگر این تاریخ به سی و پنج سال قبل مربوط باشد. اما به نظر می رسد مهدویان بیش و کم از عهده این کار دشوار برآمده و فیلمی شسته رفته و دارای ساختار و سرو شکل درست را ارائه کند. ساختار تریلر گونه فیلم با گرته برداری درست از کلیشه ها و الگوهای این ژانر در سینمای هالیوود ، فیلمنامه ای دارای ظرایف و پیچ و خم های روایتی جذاب و مهیج را به وجود آورده که در اجرای خوب و حرفه ای ، به یک فیلم مثالی در سال های اخیر سینمای ایران تبدیل شده است.

طراحی صحنه و لباس ، چهره پردازی و فضاسازی سال های اولیه دهه 1360 از مهم ترین عوامل موفقیت " ماجرای نیمروز" محسوب می شود. در کنار این نکته شخصیت پردازی های دارای بُعد و باور پذیر کاراکترهای پرشمار فیلم در کنار بازی های حساب شده بازیگران و اجرای درست کارگردان همه و همه ، گامی فراتر از استاندارد های رایج سینمای ایران می گذارند و نمره قبولی می گیرند. پس از اکران عمومی " ماجرای نیمروز" شاهد آن خواهیم بود که توقع عمومی از سینمای ایران بالا خواهد رفت و مخاطب سینمای ایران ، به ویژه در بحث بازتولید تاریخ معاصر از سینمای ایران انتظارهای بیشتری پیدا می کند. به ویژه آنکه نسل جوان متولد سال های پس از دهه 60 ، کنجکاوی بیشتری نسبت به وقایع آن دوران پر التهاب پیدا می کند و سینما می تواند پاسخگوی بخش عمده ای از این عطش دانستن باشد.

* منتقد سینما و روزنامه نگار