دیدار مقامات خارجی با شهروندان کشورهای دیگر، یک امر عادی در دنیای سیاست و دیپلماتیک است. کسانی که از دیدار یک مقام خارجی با چند شهروند ایرانی، برافروخته می شوند، کاملاً مشخص است که از روابط بین الملل و کارهای شناخته شده آن اطلاع ندارند و یا تجاهل می کنند.

عصرایران - دیدار کاترین اشتون، مسوول سیاست خارجی اروپا با چند نفر از فعالان زن در ایران، از جمله نرگس محمدی و مادر مرحوم ستار بهشتی، دستمایه ای برای برخی انتقادات شده است که البته آبشخور این نقدها هم کاملاً مشخص است و زیاد وارد جزئیاتش نمی شویم و فقط به چند نکته کوتاه، اشاره می کنیم:

1 - دیدار مقامات خارجی با شهروندان کشورهای دیگر، یک امر عادی در دنیای سیاست و دیپلماتیک است. کسانی که از دیدار یک مقام خارجی با چند شهروند ایرانی، برافروخته می شوند، کاملاً مشخص است که از روابط بین الملل و کارهای شناخته شده آن اطلاع ندارند و یا تجاهل می کنند.

به عنوان مثال، مگر محمود احمدی نژاد رییس جمهور وقت ایران در سفر به آمریکا با شهروندان آمریکایی و نیز با خاخام های ضد صهیونیسم دیدار نکرد؟
آیا بعد از این دیدار، نمایندگان کنگره آمریکا علیه وزیر خارجه کشورشان جوسازی کردند؟ معلوم است که خیر؛ زیرا آنها این نکته ساده را می فهمیدند که دیدار مقامات خارجی با شهروندانشان یک امر عادی است.

2 - در این که هر دیداری هدفی مبتنی بر منویات طرفین دارد، امری بدیهی است کما این که در دیدار مقامات ایران با شهروندان خارجی نیز اهدافی وجود دارد. وقتی جمهوری اسلامی اصول حقوق بشری را رعایت می کند و مثلاً در همین پرونده ستار بهشتی، عدالت را در محاکمه متهمان رعایت می کند تا تسکینی بر دل داغدار مادرش باشد ، چه باک از این که اشتون یا هر کس دیگری با او دیدار کند؟!
اتفاقاً وقتی برخی افراد، از این دیدارها ابراز نگرانی می کنند، در واقع دارند در سطح جهانی فریاد می زنند که ما مشکلی داریم و نگران این دیدارها هستیم و این، نقض غرض است.

3 - اما درباره ادعاهای حقوق بشری خانم اشتون و دیگر مقامات غربی نیز باید نکته ای را متذکر شد.
اگر ایشان واقعاً داعیه حقوق بشری دارد، کاش دیداری با کسانی که در طول جنگ 8 ساله با سلاح های شیمیایی غربی ها ، مصدوم شده اند و الان ، بیش از ربع قرن است که حتی در نفس کشیدن عادی هم مشکل دارند دیدار می کرد و به نمایندگی از اروپا، از آنان عذرخواهی می کرد.

بدیهی است که غربی ها در پیگیری مسائل مربوط به حقوق بشر، اهداف و دیدگاه های خود را دارند ولی نیات آنها ، نباید بهانه یا مانعی برای ارتقای سطح استانداردهای حقوق بشری در ایران باشد.