ما در حال حاضر با علامت سوال‌های بزرگی مواجه هستیم و تنها یک معجزه می‌تواند مردم را از این وضعیت خارج کند. کیارستمی ابراز امیدواری کرد که انتخابات پیش رو همان معجزه‌ای باشد که او امیدوار است اتفاق بیفتد.

عباس کیارستمی، کارگردان شناخته شده ایرانی در مصاحبه‌ای با خبرنگار "هالیوود ریپورتر" در مورد انتخابات ریاست جمهوری پیش‌رو و همچنین تمایل خود برای کسب تجربیات جدید از طریق ساخت فیلم در کشورهای دیگر صحبت کرد.

به گزارش مهر به نقل از هالیوود ریپورتر، کیارستمی که هر سه ماه یک بار در کارگاه آموزش فیلمسازی در تهران شرکت می‌کند تا همچنان با کشورش و نسل جوان در ارتباط باشد، برای تشکیل یک کلاس پیشرفته در برنامه سینه‌فان جشنواره بین‌المللی فیلم هنگ کنگ شرکت کرده است. او در همین مکان و در حالی که به زبان انگلیسی مسلط است، با حضور یک مترجم با خبرنگار هالیوود ریپورتر به گفتگو نشست.

کیارستمی که به ندرت درباره مسایل سیاسی اظهار نظر می‌کند در همین گفتگو هم یادآوری کرد که کار او پرداختن به مسایل سیاسی نیست. اما او یادآوری کرد که این مسایل بر زندگی مردم سایه می‌اندازند و او می‌تواند این احساس را با توجه به روحیه شاگردانش در کلاس‌های فیلمسازی ببیند، چون از ابراز سوژه جدید خودداری می‌کنند.

وی گفت: ما در حال حاضر با علامت سوال‌های بزرگی مواجه هستیم و تنها یک معجزه می‌تواند مردم را از این وضعیت خارج کند. کیارستمی ابراز امیدواری کرد که انتخابات پیش رو همان معجزه‌ای باشد که او امیدوار است اتفاق بیفتد.

کارگردان ایرانی برنده نخل طلای کن تاکید کرد نه برای فرار از سانسور و محدودیت، که صرفا برای تمایل خودش در انجام تجربه‌های نو، خارج از ایران فیلمسازی می‌کند.

کیارستمی که پیش از این از وضعیت پیش آمده برای جعفر پناهی که دستیار سابق خودش بود و محمد رسول‌اف در ایران انتقاد کرده بود، در این مصاحبه اعلام کرد مایل نیست در مورد فیلم‌های اخیر اصغر فرهادی و محمد رسول‌اف اظهار نظر کند. او گفت فیلم "پرده بسته" پناهی را که در جشنواره برلین نمایش داده شد ندیده است و چون نمی‌تواند در این‌باره صریح اظهار نظر کند، به خودش قول داده است از تماشای این فیلم‌ها خودداری کند.

با این حال او یادآوری کرد که معتقد است مشکلات شخصی که گاهی می‌توانند ایجاد کننده بیماری‌های اجتماعی باشند برایش جذابیت بیشتری دارد و فیلم "گزارش" او که نشان دهنده دینامیک موجود از چنین وضعیتی در یک زوج ازدواج کرده است، از همین شرایط است.

او گفت: من عمیقا اعتقاد دارم که روابط درون خانوادگی و مشکلات موجود از چنین وضعیت‌ها و مشکلات اجتماعی هستند.

وی گفت در دو فیلم اخیرش بیشتر به چنین موقعیت‌هایی تمرکز کرده و در پاسخ به این که تجربه کار کردن در ایتالیا و ژاپن برای آزاد بودن از فشارهای فرهنگی که ممکن است در کشورش بر او وارد شود بود یا خیر، گفت چالش اصلی برای او دیدگاه‌های جدید و احساساتی است که با بازیگران دیگر و تفاسیر جدید از فیلم‌هایش به وجود می‌آید.

کیارستمی که خودش عکاس هم هست و در هنگ کنگ نمایشگاهی از عکاسی‌هایش را در یک گالری محلی قرار است راه بیندازد و از اعضای کارگروه آرت بیسل هنگ گنگ است، درباره استفاده از تابلوی نقاشی در فیلم "مثل یک عاشق" گفت: نقاشی توجیه موقعیت خود من است و این که ریشه‌های من نمی‌تواند محدود کننده اشتیاق من باشد و آدم می‌تواند در اطراف خودش دنبال راه‌های دیگری برای بیان خودش بگردد.

کیارستمی گفت امید زیادی ندارد که بتواند در آینده نزدیک در کشورش فیلم بسازد و افزود سینمای ایران اکنون با معیارهایی ارزش گذاری می‌شود که او با آنها احساس راحتی نمی‌کند.

او گفت در حال حاضر هنر به طور کلی با سیاست آمیخته شده و این آمیختگی خیلی بیشتر از آنچه لازم باشد، است. به همین دلیل قضاوت در مورد کیفیت فیلم‌ها را بسیار دشوار می کند. او گفت: اما همه می‌دانند این یک واقعیت است که بعضی از فیلم ها صرفا به خاطر ویژگی اجتماعی یا سیاسی شان تحسین می‌شوند و این کار ارایه شده در فیلم نیست که مورد تشویق قرار می‌گیرد و یا فیلمی فقط به دلیل موقعیت و جایگاه کارگردان آن تحسین می‌شود و خیلی سخت است که بتوان این موقعیت‌ها را از هم تمیز داد.

کیارستمی در نقد شرایط فرهنگی خارجی‌ها نسبت به ایران ( زمانی که به او یادآوری شد که باید برای ارایه سخنرانی در کلاس پیشرفته شرکت کند) گفت: و بگذارید آخرین حرفم را بزنم. یک روانپزشک ایرانی-آمریکایی که با زنان ایرانی مصاحبه کرده بود و کتابی درباره تجربیاتش از زنان ایرانی نوشته بود، و یک نسخه از آن را برای ناشری در آمریکا ارسال کرده بود، با مخالفت ناشر برای انتشار آن روبه رو شد زیرا او می‌گفت این کتابی که مورد نظر من باشد، نیست. چون این کتاب خوب نمی‌فروشد.

کیارستمی افزود: ناشر گفت می‌خواهم کتابی منتشر کنم که نشان دهنده گرفتاری زنان ایرانی باشد، نه موقعیت مثبت آنها. متاسفانه، این حقیقت است: این چیزی است که همه ما از آن رنج می‌بریم و به نظر می‌رسد هنوز {برای آنها} کافی نیست.