حمایت از تولید،کار و سرمایه ملی

عصرایران ؛ جعفر محمدی - سال 1390 از سوی رهبر معظم انقلاب سال "جهاد اقتصادی" نامگذاری شد و اینک در حالی سال 1391 خورشیدی را شروع کرده ایم که به عنوان "تولید ملی ؛ حمایت از کار و سرمایه ایرانی" نامیده شده است.

تأملی در باب نام های دو سال اخیر نشان می دهد که "جهاد اقتصادی" عنوانی کلی بوده و "تولید ملی ؛ حمایت از کار و سرمایه ایرانی" ، توضیح مبسوط تر آن جهاد اقتصادی است. به بیان دیگر ، این دو نام در ادامه یکدیگر این معنا را به ذهن متبادر می کنند که "جهاد اقتصادی" هرگز محقق نخواهد بود جز از طریق "تولید ملی" و تولید ملی هم صرفاً با "حمایت از کار و سرمایه ایرانی" میسر خواهد شد.

در تببین بیشتر این موضوع می توان دو الگوی ژاپن در شرق آسیا و آلمان در اروپا را مورد بررسی قرار داد. ؛ اگر امروز می بینیم که کشور ژاپن در جهان اقتصاد حرفی برای گفتن دارد یا کالای ساخت آلمان ، اعتبار ویژه ای برای خود دست و پا کرده ، به این خاطر است که در آن کشورها ، "تولید ملی در سایه حمایت از کار و سرمایه ملی" شکل گرفته است.


ژاپن در جریان جنگ جهانی دوم ، به کشوری ورشکسته و آلمان به مملکتی کمر شکسته تبدیل شد و مردم در حالی نظاره گر پایان خفت بار جنگ جهانی بودند که از شهرها و اقتصادشان چیزی جز تل خاکستر باقی نمانده بود.

با این حال ، اراده شرقی در ژاپن و عزم غربی در آلمان ، بدین امر تعلق گرفت که "باید از نو ساخت و بر پای خود ایستاد". آنها نه نفت داشتند که بفروشند و با پولش خرابه ها را آباد کنند و نه گاز که صادر کنند و کالای خارجی وارد نمایند و خوش باشند. ژاپنی ها و آلمانی ها دریافته بودند که خودشان هستند و خودشان. از این رو ، کارگاه ها و کارخانه ها و راه ها را "خودشان" ساختند و قوت غالب شان را برنج و سیب زمینی داخلی قرار دادند و به جای وارد کردن کالاهای با کیفیت و گاه ارزان خارجی ، به همان مصنوعات داخلی کم کیفیت و گران بسنده کردند.


ژاپنی ها و آلمانی ها ، پول مفت نفت و گاز نداشتند بلکه هر آنچه داشتند ، ذره به ذره اش را با "کد یمین و عرق جبین" به دست آورده بودند و هم از این روست که قدر سرمایه هایشان را می دانستند و آن را برای وارد کردن آدامس و مجسمه و کریستال و لباس فاخر و صندلی مجلل و لوازم آرایشی و ... هدر نمی دادند.


در واقع ، حمایت از کار و سرمایه ملی در این دو کشور در سال های سازندگی ، نه امری صرفاً دولتی که رویکردی کاملاً ملی و نهادینه شده در فرهنگ دو ملت بود.

در این میان ، صنعتگران نیز به عنوان بخشی از همان دو ملت کوشا ، شرایط خاص آن سال ها را که در غیاب رقبای خارجی برایشان محقق شده بود ، به فرصتی برای کیسه دوختن برای خود تبدیل نکردند و با این استدلال که "در این بازار انحصاری ، مشتری گزینه ای جز ما ندارد" ، به بنجل سازی روی نیاوردند و کوشیدند در گذر زمان ، کیفیت تولیدات خود را بالا و قیمت ها را رقابتی کنند ؛ آنها به ملت خود احترام می گذاشتند و قدردان واقعیمشتریان داخلی شان به خاطر خرید کالای داخلی بودند.


این شد که چند سالی بعد از آن جنگ خانمانسوز ، دو کشور ، یکی از خاور و دیگری از باختر سر برافراشتند و قدرت های بزرگ اقتصادی جهان را به هماوردی طلبیدند. جالب است بدانید آلمان ورشکسته دیروز ، امروز تنها کشور مهم اروپایی است که از تبعات بحران اقتصادی اروپا جان سالم به در برده است و به نسبت دیگر اروپاییان ، آسیب کمتری را متحمل شده است.

ما نیز در ایران 1391 و در شرایطی که اوضاعی به مراتب بهتر از دو کشور جنگ زده ژاپن و آلمان در سال های بعد از جنگ جهانی دوم داریم ، برای تبدیل شدن به قدرت اقتصادی ، چاره ای جز "تولید ملی و حمایت از کار و سرمایه ایرانی" نداریم.


حمایت از تولید،کار و سرمایه ملی ، نسخه ای است که هم در شرق عالم جواب داده و هم در غرب شفابخشی خود را نشان داده است.
اما هر نسخه ای ، هر اندازه هم که کارآمد باشد ، شفا نخواهد داد مگر آن که بدان عمل شود. عمل به شعار "تولید ملی ؛ حمایت از کار و سرمایه ایرانی" نه با سمینارها و پوسترها و مصاحبه ها ، که با حمایت عملی از تولید و کار و سرمایه ملی محقق می شود.