فوتبال ایران گروگان علی کفاشیان!

اما این هیاهو و جنجال به پا شده بر سر ماندن یا نماندن کفاشیان باعث شد که چند نکته اساسی مغفول بماند. نکاتی که اگر جدی گرفته نشود می تواند در آینده اثرات نامطلوبی بر فوتبال ایران برجای گذارد.

روز گذشته حجت الاسلام پورمحمدی رئیس سازمان بازرسی کل کشور در گفتگویی از ارسال نامه به وزیر ورزش و جوانان در روزهای اول انتصاب وزیر جدید خبر داد و گفت: از روز اول طی نامه ای به وی اعلام کردیم که اعضای فدراسیون ها و کمیته ملی المپیک نباید بازنشسته و دوشغله باشند برای همین افرادی که از قبل سمت داشته اند تا اتمام دوره مسئولیت شان به آنها مهلت بدهید تا ورزش دچار بحران نشود ولی دوره مسئولیت آنها زمانی که به اتمام رسید باید اعضا واجد صلاحیت حضور یابند.

وی همچنین از سابقه سه و نیم ساله این اعلام نظر سازمان بازرسی کل کشور خبر داده و گفته است: اگر کوچک ترین خطری برای فوتبال اتفاق بیفتند تمام مسئولین و افرادی که در انجام این عمل غیرقانونی دخیل بوده اند مقصر و مجرم هستند و با شدت باید با آنها برخورد می شود. ما سه و نیم سال است که این موضوع را تکرار کرده ایم اما در عین ناباوری پیوسته خلاف می کنند.

آنچه از سخنان پورمحمدی برمی آید این است که کفاشیان و عزیز محمدی با علم به غیر قانونی بودن حضورشان در انتخابات وارد این عرصه شدند و به نظر می رسد برنامه آنها این بوده که در صورت کسب اکثریت آرای اعضای مجمع، به نوعی فوتبال کشور را به عنوان گروگان دراختیار بگیرند و با استناد به قوانین فیفا که دخالت نهادهای حکومتی در فوتبال را غیر مجاز می داند، این منع قانونی را دور بزنند.

اگر این گمانه درست باشد، باید گفت که در گیر و دار انتخابات فدراسیون فوتبال کلاه گشادی بر سر اهالی فوتبال کشور رفته است. زیرا با اوج گرفتن این بحران که ممکن است به تعلیق فوتبال ایران و برباد رفتن همه زحمات و آرزوهای اهالی فوتبال بیانجامد، همه پیشکسوتان و حتی کسانی که کفاشیان را از خانواده فوتبال نمی دانستند و به عملکرد او انتقاد داشتند، برای نجات فوتبال به میدان آمدند.

از چهره هایی نظیر علی پروین و امیر عابدینی و کاظم اولیایی تا برنامه انتقادی و مستقل 90، تمام اعتبار و مقبولیت و سابقه فوتبالی خود را برای صیانت از آرای مجمع عمومی فدراسیون فوتبال، بسیج کردند.

اما حاصل این بسیج عمومی در بهترین شکل خود یعنی ابقای کفاشیان در مسند ریاست فدراسیون فوتبال، می تواند آغاز مشکلات فوتبال ایران در چهارسال آینده باشد.

چرا که از این پس کسانی که همه اعتبار خود را برای ابقای کفاشیان خرج کرده اند برای انتقاد از او ملاحظاتی خواهند داشت. دیگر نمی توان مانند چهارسال گذشته کفاشیان را یک گزینه تحمیلی و غیر فوتبالی دانست و از رفتار او انتقاد کرد.

کفاشیان هم نشان داده که علی رغم ظاهر بی حاشیه و ساده خود، قواعد بازی را خوب بلد است و همه چیز را پیش از آنکه اتفاق بیفتد به سود خود رقم می زند. چنانکه پیش از آغاز رقابت های انتخاباتی با تغییر دادن اساسنامه فدراسیون، توانست انتخاب نواب رئیس را هم در دست بگیرد. او در شرایطی که حتی وزارت ورزش هم گمان می کرد گزینه مطلوب این وزارتخانه یعنی قریب می تواند حائز اکثریت آرا شود، اکثریت آرای مجمع را هم از آن خود کرد تا نشان دهد که پشت این ظاهر آرام و ساده، یک مغز متفکر و آینده نگر است که حساب همه جا را کرده است.

با این تفاسیر این امکان وجود دارد که کفاشیان باهوش از دغدغه تعلیق نشدن فوتبال که مهمترین نگرانی اهالی فوتبال بود، برای ابقای خود استفاده کرده باشد و در مقابل نیز هیچ تعهد و تضمینی به آنها نداده باشد.

از آنجا که در بسیاری از امور کلی و سیاست گزاری ها و دریافت بودجه ها، استقلال فدراسیون از دولت معنا ندارد، به طور یقین نمی توان گفت که ریاست کفاشیان بر فدراسیون با ریاست قریب تفاوت خاص و عمده ای خواهد داشت.

تنها موضوعی که در این میان به عنوان یک مسئله حیثیتی برای اعضای مجمع عمومی اهمیت داشت این بود که با رای دادن به گزینه ای غیر از گزینه دولت، یک "نه" قاطع به تحمیل اراده دولت بر فوتبال بگویند.

اما همچنان این سوال باقی است که اگر برنده این جدال، راهی بر خلاف خواسته ها و انتظارات اهالی فوتبال  در پیش گرفت، باید چه کسی را بازخواست کرد؟ آیا وزارت ورزشی که هیچ تمایلی به انتخاب کفاشیان از خود نشان نداده است را می توان به موجب تصمیمیات فدراسیون فوتبال مواخذه کرد؟ آیا اگر حامیان امروز کفاشیان فردا شاهد تک روی و خود محوری کفاشیان بودند می توانند او را مهار کنند؟ این سوالاتی است که بهتر است اهالی فوتبال پیش از خرج کردن همه اعتبار خود برای کفاشیان، کمی به آن ها فکر کنند.