در واقع، صورت مسأله عوض شده است؛ به جای این که همه مواظب باشند که مسوولان حتی یک ریال هم از منابع عمومی به خود اختصاص ندهند، همه، کمیت اموال آنها را می سنجند تا اگر زیاد باشد، ابراز تأسف کنند، حتی اگر قانونی و مشروع باشد.

عصرایران - در روزهای اخیر خبری به طور گسترده در رسانه ها منتشر شد مبنی بر این که پسر احمدی نژاد در دانشگاه شریف واحد کیش تحصیل می کند و از این بابت شهریه بالایی می پردازد و در عین حال در یکی از برج های جزیره سکونت دارد.

این خبر با آب و تاب فراوان و به عنوان مصداقی از اسراف گری و اشرافی گری رئیس جمهور بازتاب داده شد و سخن ها نوشتند که آن عروسی ساده پسر رئیس جمهور کجا و این کیش نشینی و تحصیلش در دانشگاه شریف کیش با شهریه های میلیونی کجا ؟ و حرف هایی از این دست.

درست است که انتقادات جدی و قابل توجهی بر عملکرد دولت و شخص محمود احمدی نژاد وارد است و ما نیز همواره بدان پرداخته ایم ولی پرداختن به این قبیل مسائل خانوادگی افراد را مصداق نقد منصفانه نمی دانیم مگر آن که منتقدان مستنداتی داشته باشند که در این باره رانتی وجود داشته یا از منابع دولتی هزینه شده است.

انصاف باید داشت که تحصیل پسر یک رئیس جمهور ، آن هم نه در دانشگاهی در تهران که در پردیس دانشگاه شریف در کیش ، امر چنان عجیب و غریبی نیست که این همه درباره اش سر و صدا راه بیندازند و غوغا کنند.
مزید اطلاع افرادی که در جریان جزئیات پردیس شریف در کیش نیستند باید گفت که این شعبه دانشگاهی ، با آزمون ورودی ساده تری نسبت به دانشگاه شریف، دانشجو جذب می کند و کل هزینه های تحصیل را نیز از دانشجو دریافت می کند. هم اکنون نیز صدها نفر که پدرانشان رئیس جمهور و وزیر و وکیل هم نیستند در این دانشگاه و نیز پردیس دانشگاه تهران در کیش تحصیل می کنند.

انتقاد کرده اند که آن مراسم عروسی ساده چه بود و این تحصیل پرهزینه چیست؟ هدف از پرداختن به این بحث دفاع از احمدی نژاد نیست بلکه از این نگرانیم که بحث "نقد و انتقاد" در کشور به ورطه سطحی نگری و ابتذال کشیده می شود. مثلاً در همین مورد ، واقعاً مراسم ساده عروسی چه ربطی به هزینه تحصیل دارد؟ آنها اعتقاد به هزینه زیاد در عروسی نداشته اند یا اصلاً خواسته اند تبلیغ ساده زیستی رئیس جمهور را بکنند ولی در عین حال اعتقاد دارند که برای تحصیل باید خرج کرد ؛ این ایرادی دارد؟

محمود احمدی نژاد ، برای مردم ایران رئیس جمهور است ولی برای فرزندانش پدر ؛ حال این پدر حق ندارد نگران تحصیلات عالیه فرزندانش باشد؟
اگر پسر احمدی نژاد در دانشگاه شریف تهران تحصیل می کرد و کاشف به عمل می آمد که مثلاً در آزمونش مساعدتی به او شده ، حتماً می شد نسبت به قانون شکنی و رانتخواری اش اعتراض کرد ولی اتفاقاً وقتی پسر رئیس جمهور در دانشگاهی که پذیرش در آن ساده تر است و تازه هزینه اش را هم نه دولت که خودش می پردازد ، خیال ها آسوده تر می شود که مشکلی وجود نداشته است.

واقعاً برخی تنگ نظری ها جای تأسف دارد و در بوق و کرنا کرده اند که شهریه تحصیل پسر رئیس جمهور در مقطع دکترا ، میلیونی است! انسان متحیر می شود که این افراد چگونه فکر می کنند؟ در کشوری که یک مدیر یا حتی یک کارمند با رتبه بالا و بسیاری دیگر از مردم عادی می توانند هزینه تحصیل فرزندانشان را در دانشگاه های آزاد و علمی کاربردی و پردیس ها و ... بدهند ، آیا تعجبی دارد که یک "رئیس جمهور" نتواند از عهده مخارج تحصیل فرزندانش برآید؟

گفته اند که در یکی از بهترین برج های کیش اقامت دارد؟ واقعاً این بنده خدا باید در کجای کیش اقامت می کرد؟ اگر در هتل بود که می نوشتند در هتل 5 ستاره با کلی هزینه اقامت دارد؛ اگر خانه می گرفت می گفتند در یکی از ویلاهای کیش است؟ خب! در کیش جز هتل و برج و خانه و ویلا کجا می توان اسکان داشت؟ آیا باید چادر می زد و با دمپایی پاره رفت و آمد می کرد تا معلوم شود مردمی است و خیال آقایان راحت شود؟! آیا اشکالی دارد پسر رئیس جمهور را افرادی همراهی کنند تا خطراتی مانند ربایش و غیره تهدیدش نکند؟ حالا احمدی نژاد نه ، هر رئیس جمهور دیگری.

البته در شکل گیری این باور غلط ،خود مسوولان هم سهیم هستند و آنقدر خود را فقیر و ندار و ساده زیست معرفی کرده اند که وقتی خبر می سد که فلام مسوول در فلان خانه اقامت دارد یا فرزندش در دانشگاه پولی تحصیل می کند ، جنجال بپا می شود.

در واقع ، صورت مسأله عوض شده است ؛ به جای این که همه مواظب باشند که مسوولان حتی یک ریال هم از منابع عمومی به خود اختصاص ندهند ، همه ، کمیت اموال آنها را می سنجند تا اگر زیاد باشد ، ابراز تأسف کنند ، حتی اگر قانونی و مشروع باشد.

الان در بسیاری از کشورهای پیشرفته ، هیچ شهروندی بر فلان مقام دولتی خرده نمی گیرد که چرا ماشین آخرین مدل 100 هزار دلاری سوار می شود ؛ ولی همین شهروندان و رسانه ها اگر متوجه شوند که آن مقام یک لیتر بنزین با هزینه دولتی به ماشین شخصی اش زده است ، آن مقام را تا حد استعفا و برکناری و حتی محاکمه دنبال می کنند و آبرویی برایش باقی نمی گذارند.

اما در ایران این مرزها به هم ریخته است و اگر قرار باشد کسی را خراب کنند ، کوچک ترین و بی ربط ترین چیزها را به معجزه کلمه و رسانه چنان بزرگ و مرتبط می کنند که مسلمان نشوند ، کافر نبیند!

مثال بارز این در هم ریختگی ها را می توان در خصوص همین بحث احمدی نژاد و خانواده اش مطرح کرد. امسال احمدی نژاد در حالی به سفر نیویورک رفت که اهل و عیالش نیز همراهش بودند و اکثر رسانه ها از جمله عصرایران به شدت علیه این قضیه موضع گرفتند و نقد کردند که احمدی نژاد به چه حقی از رانت ریاست جمهوری استفاده کرده و خانواده اش را به نیویورک برده است؟!
این انتقاد بر حقی بود که البته با بی تفاوتی رئیس جمهور مواجه شد و جناب ایشان ، مردم را حتی برای پاسخگویی در این خصوص قابل ندانست!
اما در کنار آن نقد وارد ، عده ای شروع کرده اند به جنجال آفرینی که ایها الناس هیچ می دانستید که پسر رئیس جمهور دارد در کیش دکترا می گیرد و کلی هم شهریه می دهد و تازه در یکی از برج ها هم ساکن است؟!
این نقد ناوارد وقتی در کنار آن نقد وارد قرار می گیرد اثر نقدهای بجای دیگر را کمتر می کند و نهایتاً به سود مسوولان نقد گریز تمام می شود.

مردم ما عمدتاً بر این باورند که مسوولان به جای نمایش ساده زیستی و به رخ کشیدن آن ، بهترین غذاها را بخورند ، شیک ترین لباس ها را بپوشند ، در سفرهایشان در بهترین هتل ها به عنوان مقامات و نمایندگان کشور "ایران" اقامت کنند و کلی هم حقوق و پاداش و اضافه کار و حق مأموریت بگیرند ولی در مقابل درست کار کنند و مثلاً با یک تصمیم نابخردانه میلیاردها دلار بر کشور و ملت ضرر نزنند.

باید نگاه هایمان را اصلاح کنیم و همان طور که گفته شد ، بجای پرداختن به کمیت مال و اموال مسوولان ، مواظب منشأ باشیم و اتفاقاً تجربه ثابت کرده است اگر مسوولیت های بزرگ به دست کسانی سپرده شود که از طریق مشروع و قانونی ، چشم و دل سیر شده اند ، بسیار بهتر از دادن کارها به دست تازه به دوران رسیده هایی است که معلوم نیست هیجان مال و مقام و شهرت چه بر سرشان خواهد آورد و متعاقباً آنها چه بر سر کشور خواهند آورد.