میراث آریا: بسیاری از مسافران قطارها را دوست دارند. راحت‌بودن، سریع بودن و اقتصادی‌تر بودن قطارها در مقایسه با دیگر وسایل حمل و نقل، نمونه‌هایی بارز از این ابزار علاقه محسوس را شامل می‌شوند.

با این حال، تنها قطارها نیستند که مورد علاقه مردم قرار گرفته‌اند، ایستگاه‌های راه‌آهن نیز، که برخی از آن‌ها با طرح‌ها و شمایلی خاص، خود به جاذبه‌ای پربیننده تبدیل شده‌اند، از این قائله مستثنی نیستند، ایستگا‌‌‌ه‌هایی اغوا کننده که در صورت تأخیر قطارها نیز، همچنان مسافران را مشغول خود نگاه خواهند داشت.

ایستگاه‌ هوبانهوف برلین، آلمان:

ایستگاه هوبانهوف برلین بزرگترین ایستگاه مرکزی راه‌آهن اروپا است. بدون شک این ایستگاه قطعه‌ای برجسته از هنر معماری مدرن آینده به شمار می‌رود.

ایستگاه مرکزی برلین که از دو سطح برخودار است در سال 2006 ساخته و راه‌اندازی شده است. برخورداری از 14 سکوی حرکتی و 80 فروشگاه در نزدیکی منظره‌ای ساحلی حتی در فصول سرد نیز جاذبه‌ای دیدنی برای این پایانه حمل و نقل ریلی به وجود آورده است.

عمده‌ترین شاخصه ایستگاه، ساختمان فلزی و شیشه‌ای آن می‌باشد که با عبور نور خورشید از خود، سکوهای سرد را به آفتاب گرم متصل می‌کند.

ایستگاه راه‌آهن کوالالامپور،‌مالزی:

ایستگاه راه‌آهن کوالالامپور در سال 1910 تأسیس شد. اما همزمان با راه‌اندازی آن تاکنون، ایستگاه کوالالامپور توسعه یافته، بازسازی شده و تغییرات بسیاری را نیز به خود دیده است.

این ایستگاه که نمای ظاهری آن در ابتدا چهره یک کاخ مجلل را در منظر چشم مردم تداعی می‌کند،‌ آمیزه‌ای بدیع از دو سبک معماری شرقی و غربی است.

ایستگاه راه‌ کابلی پارک شمالی (نورث‌ پارک کیبل وی)، اتریش:

مفهوم واژه راه کابلی پارک شمالی برگرفته از طرح‌های معمار مشهور عراقی زاهی حدید است.

ایستگاه سیمی یا کابلی راه‌آهن این مرکز به اذعان بسیاری شاهکار معماری مدرن به شمار می‌روند. این ایستگاه از چهار پایانه قطار تشکیل شده که همه آن‌ها از یک شکل و طرح پیروی کرده‌اند.

اگر چه معماران و مهندسان طراح این ایستگاه از به روزترین فن‌آوری‌های صنعت ساختمان‌سازی بهره برده‌اند اما طرح کلی این ایستگاه به چیزی جز شکل‌های زیبای یخ و برف شباهت ندارد.

ایستگاه دروازه استراسبورگ، فرانسه:

یکی دیگر از ایستگاه‌های منحصر به فرد و جالب توجه را می‌توان در فرانسه جست. جان جاکوپستال، معمار مشهور اهل برلین، طراح و سازنده ایستگاه دروازه استراسبورگ بود که در سال 1883 راه‌اندازی شد و بار دیگر به صورت کامل در سال 2007 بازسازی و مرمت گردید.

از بخش‌های اضافه شده به بنای اصلی ایستگاه نمایی پیله‌ای شکل و بنایی کاملاً شیشه‌ای به ارتفاع 120 متر است که چهره‌ای جذاب را از تلفیق هنر معماری مدرن و سنتی به وجود آورده است.

ایستگاه راه‌آهن کانازاوا، ژاپن:

یک دروازه 14 متری مرتفع در ورودی ایستگاه اولین چیزی است که مسافران در هنگام نزدیک شدن به ایستگاه متوجه آن می‌شوند. گنبد زیبایی که از سه هزار قالب شیشه‌ای تشکیل شده است به صورت کامل راهروی اتصال دهنده ضلع شرقی و غربی ایستگاه را در برگرفته است. از اینرو بسیاری ایستگاه کانازاوا را آمیزه‌ای از بناهای سنتی و چوبی ژاپن و هنر معماری آینده‌گرای آن می‌دانند.

ایستگاه تقاطع جنوبی،‌استرالیا:

این ایستگاه در شهر ملبورن قرار دارد،‌ در سال 2002 ، مقامات شهر ملبورن بر آن شدند تا ایستگاه خیابان اسپنسر‌ سابق را بازسازی کرده و آنرا به مرکز حمل و نقل مدرن تبدیل کنند.

تصمیمی که اجرایی شدن آن چهار سال به طول انجامید. از بخش‌های جالب توجه ساختمان ایستگاه، سقف مواج آن است. علاوه بر آن طراحی و معماری این ساختمان موجب شده تا یکی از معتبرترین جوایز مؤسسه سلطنتی معماری بریتانیا به این ایستگاه تعلق گرفته و از آن به عنوان جذاب‌ترین ساختمان نوساز خارج از اتحادیه اروپا یاد شود.

ایستگاه راه‌آهن استاسیون دو آتوشا، اسپانیا:

آیا تاکنون شاهد رویش جنگل در یک ایستگاه راه‌آهن بوده‌اید؟ نه؟ پس به مادرید بروید.

ساختمان ایستگاه استاسیون دو آتوشای مادرید در سال 1851 تأسیس و در سال 1992 نیز باغی متحیر‌کننده و عجیب به آن افزوده شد.

این باغ که شکلی جنگلی را به خود گرفته در فضایی به مساحت چهار هزار متر مربع قرار دارد و 500 گونه گیاهی و جانوری در آن یافت می‌شود. محیط این باغ و فضای اطراف آن به نحوی طبیعی است که حضور گیاهان گرمسیری و جست و خیز جانوران در گوشه‌های ایستگاه منظره‌ای جنگلی را برای انسان به وجود می‌آورد.

ایستگاه چاتراپاتی ترمینوس، هند:

این ایستگاه که اصالتاً آن را ترمینال ویکتوریا می‌نامند در شهر بمبئی قرار گرفته و یکی از شلوغ‌ترین ایستگاه‌های راه‌آهن هند محسوب می‌شود. این ایستگاه در قرن نوزدهم به دست یک معمار انگلیسی طراحی و در سال 2004 در فهرست میراث جهانی یونسکو قرار گرفت.

ثبت این مکان در فهرست یونسکو به دلیل تلفیق دو فرهنگ در زیر یک سقف بود. طراحی احیاء‌ شده از سبک ویکتوریایی انگلستان و هنر سنتی معماری هند که نمونه‌ای بی‌نظیر را در سراسر جهان خلق کرد.

ایستگاه‌ مرکزی آنت ورپ، بلژیک:

این ایستگاه که در فاصله سال‌های 1895 تا 1905 بنا شده به خاطر گنبد وسیع خود که درست در بالای سالن انتظار آن قرار دارد، از شهرت بالایی برخوردار است. به گفته بسیاری از کسانی که تجربه دیدن آن را داشته‌اند، این ایستگاه بیش از آنکه به پایانه خط آهن شباهت داشته باشد شبیه به یک معبد است. از اینرو بیراه نیست اگر آنرا با نام دیگری، همچون کلیسای راه‌آهن صدا می‌زنند.

ایستگاه سنت پانکراس، انگلستان:

ایستگاه پانکراس در سال‌های 1864 تا 1868 در شهر لندن تأسیس شده اگر چه مقامات لندن پیش‌تر در دهه 60 میلادی تمایل زیادی به تخریب آن داشتند اما این بنا از خطر تخریب رهایی جست و در عوض مرمت و بازسازی شد.

در حال حاضر ایستگاه سنت پانکراس به دلیل معماری ویکتوریایی خویش و وجود دو مجسمه مشهور خود به نام‌های جان بتجمان و مکان ملاقات که مجسمه‌ای برنزی به ارتفاع 9 متر از یک زوج را نشان می‌دهد، از جذابیت فوق‌العاده‌ای برخوردار شده است