غزل شماره 128 حافظ

نیست در شهر نگاری که دل ما ببرد
بختم ار یار شود رختم از این جا ببرد

کو حریفی کش سرمست که پیش کرمش
عاشق سوخته دل نام تمنا ببرد

باغبانا ز خزان بی‌خبرت می‌بینم
آه از آن روز که بادت گل رعنا ببرد

رهزن دهر نخفته‌ست مشو ایمن از او
اگر امروز نبرده‌ست که فردا ببرد

در خیال این همه لعبت به هوس می‌بازم
بو که صاحب نظری نام تماشا ببرد

علم و فضلی که به چل سال دلم جمع آورد
ترسم آن نرگس مستانه به یغما ببرد

بانگ گاوی چه صدا بازدهد عشوه مخر
سامری کیست که دست از ید بیضا ببرد

جام مینایی می سد ره تنگ دلیست
منه از دست که سیل غمت از جا ببرد

راه عشق ار چه کمینگاه کمانداران است
هر که دانسته رود صرفه ز اعدا ببرد

حافظ ار جان طلبد غمزه مستانه یار
خانه از غیر بپرداز و بهل تا ببرد

تفسیر :

همواره چشم به کمک دیگران می دوزید و منتظر هستید تا با یاری آن ها در کارها موفق شوید. دچار سرگردانی شده اید اما بهتر است برای حل مشکلات و پیدا کردن راه درست از استعدادهای ذاتی خود بهره گیرید.

به خداوند توکل کنید و از او یاری بجویید که در همه حال مراقب بندگان خویش می باشد. دلتنگی ها برطرف خواهد شد.