غزل شماره 110 حافظ

پیرانه سرم عشق جوانی به سر افتاد
وان راز که در دل بنهفتم به درافتاد

از راه نظر مرغ دلم گشت هواگیر
ای دیده نگه کن که به دام که درافتاد

دردا که از آن آهوی مشکین سیه چشم
چون نافه بسی خون دلم در جگر افتاد

از رهگذر خاک سر کوی شما بود
هر نافه که در دست نسیم سحر افتاد

مژگان تو تا تیغ جهانگیر برآورد
بس کشته دل زنده که بر یک دگر افتاد

بس تجربه کردیم در این دیر مکافات
با دردکشان هر که درافتاد برافتاد

گر جان بدهد سنگ سیه لعل نگردد
با طینت اصلی چه کند بدگهر افتاد

حافظ که سر زلف بتان دست کشش بود
بس طرفه حریفیست کش اکنون به سر افتاد

تفسیر :

از زیاده روی پرهیز کنید و حد و حدود هر چیز را در نظر گرفته و اعتدال داشته باشید. به تازگی مسئولیتی بر دوش شما نهاده شده که از توان و قدرت شما خارج است.

برای دستیابی به مراد دل و سرمنزل مقصود باید صداقت پیشه کرده و از مکر و نیرنگ دوری کنید. حیله کردن در کار دیگران آخر و عاقبت خوبی ندارد و خودتان در دام خواهید افتاد.