ذخیره‌سازی داده‌های نوری پنج‌بعدی اشاره به کریستال‌های حافظه کریپتونی از یک شیشه نانوساختار آزمایشی برای ثبت دائمی داده‌های دیجیتال با استفاده از فرآیند نوشتن لیزر دارد. دیسک‌هایی که از این فناوری استفاده می‌کنند می‌توانند تا ۳۶۰ ترابایت داده را برای میلیاردها سال ذخیره کنند.
به گزارش همشهری آنلاین، در حال حاضر دانشمندان در حال بررسی این موضوع هستند که چگونه کریستال‌های حافظه پنج‌بعدی که از شیشه کوارتز ساخته شده‌اند و می‌توانند دمای شدید تا ۱۰۰۰ درجه سانتیگراد، تشعشعات کیهانی و اکثر مواد شیمیایی را تحمل کنند، می‌توانند برای حفظ انواع مختلف داده‌ها از جمله DNA انسان استفاده شوند.
محققان دانشگاه ساوت‌همپتون در بریتانیا بار دیگر قابلیت‌های ذخیره‌سازی باورنکردنی کریستال حافظه پنج‌بعدی خود را نشان دادند؛ این بار با حک‌کردن توالی که نشان‌دهنده ژنوم کامل انسان مدرن در ساختار آن است.
این فناوری به‌خودی‌خود کاملاً جدید نیست؛ اگرچه چشمگیر بودن آن متوقف نشده است. تا سال ۲۰۱۱، مهندسان روش‌هایی را برای استفاده از پالس‌های فمتوثانیه‌ای از لیزر برای ایجاد حفره‌های نانومقیاس در ماده شیشه‌ای ساخته شده از دی اکسید سیلیکون که به سادگی به عنوان سیلیس نیز شناخته می‌شود، تکمیل کردند.
مهم نیست چه چیزی به سمت آن پرتاب می‌شود. اگر تجهیزات مناسبی داشته باشید، می‌توانید آن را فریز کنید، روی آن ضربه بزنید و آن را در دمای ۱۰۰۰ درجه سانتیگراد بپزید. آن سوراخ‌ها همچنان قابل خواندن خواهند بود.
داده‌ها را می‌توان با استفاده از میکروسکوپ نوری و یک پلاریزه خواند. الگوهای چاپ شده روی دیسک پنج‌بعدی بسته به زاویه دید و بزرگ‌نمایی میکروسکوپی که با آن مشاهده می‌شود، متفاوت ظاهر می‌شوند.
کریستال حافظه به‌دست‌آمده از آن زمان در آرشیو Memory of Mankind در اتریش نگهداری شده است. از سوی دیگر، ما نمی‌دانیم در آینده بشر با داشتن مخزنی از ژن‌های گمشده چه می‌کند.
پیتر کازانسکی، سرپرست تیم و فیزیکدان نوری در دانشگاه ساوت‌همپتون، می‌گوید: مواد ژنتیکی موجودات ساده را می‌توان سنتز و در یک سلول موجود برای ایجاد یک نمونه زنده در آزمایشگاه استفاده کرد.
مخزن جاویدان از اطلاعات ژنومی
کریستال حافظه پنج‌بعدی این امکان را برای دیگر محققان نیز فراهم می‌کند تا یک مخزن جاویدان از اطلاعات ژنومی بسازند که اگر علم در آینده اجازه دهد، موجودات پیچیده؛ مانند گیاهان و حیوانات از آن بازیابی شوند.
همه این داده‌ها می‌توانند در دهه‌های آینده مفید باشند و به روش‌های ارزان، قوی و کم‌انرژی برای جمع‌آوری اطلاعات زیادی در کوچک‌ترین فضاها نیاز دارند.
اگر بعضی از آنها میلیاردها سال زنده بمانند، چه کشفی بهتر از یک کتابچه راهنمای دستورالعمل برای یک انسان؟