محققان در مطالعه‌ای، گروه‌هایی شامل ۱۸۰ مورچه سیاه باغی (Lasius niger) همراه لارو‌ها و شفیره‌ها را در ظروفی پر از خاک قرار دادند و بر نحوه ساخت لانه‌هایشان نظارت کردند. در این مطالعه، دوربین‌هایی برای بررسی فعالیت‌های سطحی مورچه‌ها تعبیه شده بود و دستگاه سی‌تی اسکن شکل لانه‌هایی را که در داخل خاک حفر شده بود، نشان می‌داد.
به گزارش دیجیاتو، پس از یک روز، محققان ۲۰ مورچه دیگر به هر گروه اضافه کردند. تعدادی از این ۲۰ مورچه با هاگ‌های قارچ بیماری‌زا و تعدادی با محلول مشابهی که فاقد هاگ بود، اسپری شده بودند. محققان شش روز دیگر لانه‌ها را تحت‌نظر گرفتند.
لانه‌هایی که گروه‌های شامل مورچه‌های آلوده به هاگ ساخته بودند، بیشتر بخش‌بندی شده و اتصالات کمتری داشتند. مورچه‌های کارگر در این گروه‌ها –نسبت به گروه‌های سالم– سریع‌تر حفاری می‌کردند، تونل‌های بیشتری می‌ساختند و ورودی‌هایی ایجاد می‌کردند که از هم فاصله بیشتری داشتند. همچنین فضا‌هایی را در مکان‌هایی دورتر از مرکز لانه‌ها ساختند.
محققان با کمک شبیه‌سازی‌های کامپیوتری نشان دادند این تغییرات در ساختار لانه‌ها می‌تواند انتشار بیماری در کلونی را بین ۵ تا ۱۰ درصد کاهش دهد. از نظر تئوری، همه این تغییرات باعث می‌شود مورچه‌ها هنگام حرکت در لانه، کمتر تماس پیدا کنند و خطر انتقال بیماری کاهش یابد.