پس از اینکه یک مهمان حواس‌پرت یک بسته پفک نمکی را در اعماق غارهای کارلزبَد (Carlsbad) رها کرد، سرویس پارک ملی (NPS) با یک هشدار جدی واکنش نشان داد: «زباله‌ها و آلودگی‌های پلاستیکی فقط مناظر طبیعی را زشت نمی‌کنند، بلکه می‌توانند تأثیر دگرگون‌کننده‌ای بر اکوسیستم گسترده سیستم غارهای باستانی بگذارند!»
به گزارش فرادید، این کیسه خوراکی در یکی از حفره‌های کارلزبَد به نام «اتاق بزرگ» انداخته شد که بزرگترین اتاقک غار از نظر حجم در آمریکای شمالی است و رسیدن به آن مستلزم حدود یک ساعت پیاده‌روی زیر زمین است. این کیسه پر از تنقلات پنیری که در گودال‌های مرطوب غار رها شد و گندید، شوک کوچکی به اکوسیستم غار وارد کرد.
ذرت فرآوری‌شده که در اثر رطوبت غار نرم شده بود، محیط مناسبی برای میزبانی از حیات میکروبی و قارچ‌ها شکل داد. جیرجیرک‌ها، کنه‌ها، عنکبوت‌ها و مگس‌های غار خیلی زود در یک شبکه غذایی موقت سازماندهی شدند و مواد مغذی را در غار و سازندهای اطراف پراکنده کردند. کپک‌ها در سطوح نزدیک پخش شدند و فضایی فاسد و بدبو در برخی نقاط پدید آوردند و این چرخه ادامه پیدا کرد.
از دید ما انسان‌ها، یک کیسه خوراکی دور ریخته‌شده شاید بی‌اهمیت به نظر برسد، اما اکوسیستم غار را زیرورو می‌کند.
ورودی غارهای کارلزبد در نیومکزیکو
پارک‌بان‌ها با دقت زباله و کپک‌ها را از سطح غار برداشتند با این امید که جلوی هرگونه اثر ماندگاری بر غار را گرفته باشند.
همه‌ی ما هر کجا که می‌رویم بر محیط پیرامونمان اثر می‌گذاریم، چه بزرگ چه کوچک. زباله یک مشکل بزرگ در پارک‌های ملی ایالات متحده است. سالانه بیش از ۳۰۰ میلیون نفر از پارک‌های ملی بازدید می‌کنند و نزدیک به ۷۰ میلیون تن زباله تولید می‌کنند.
غارها به طور خاص، محیط‌های آسیب‌پذیری هستند و از آنجا که از دنیای خارج جدا هستند، میزبان انواعی غنی از موجودات بسیار سازگار، بومی و حساس هستند. اگر چیز جدیدی به این ترکیب اضافه شود، می‌تواند تعادل تنوع زیستی آن را از اساس به هم بریزد.
نمونه‌ی معروف این مشکل را در غار لاسکو در جنوب غربی فرانسه شاهد بودیم که برخی از مشهورترین غارنگاره‌های ماقبل تاریخ جهان را در خود دارد. این غار پس از کشف شدن در دهه ۱۹۴۰، انبوهی از محققان و گردشگران را به سوی خود جذب کرد که به نوبه خود سطوح گرما و رطوبت غار را افزایش دادند و میکروارگانیسم‌های جدیدی را به آن وارد کردند. قارچ‌ها و گلسنگ‌ها در شرایط جدید هوایی رشد کردند و به بسیاری از نقاشی‌های دیواری آسیب زیادی زدند.
در دهه ۱۹۶۰، غارهای لاسکو برای جلوگیری از خراب شدن بیشتر نقاشی‌ها به روی عموم بسته شدند و غارنگاره‌های ۱۸۰۰۰ ساله‌ی آنها تا به امروز پشت درهای فولادی و دوربین‌های امنیتی محافظت می‌شود، با این حال باید دعا کنیم کسی خوراکی یا آشغالی را جایی در آن نینداخته باشد!