عصر ایران - تقریبا همه انسان ها حداقل یک بار در زندگی خود آنتی بیوتیک مصرف کرده اند. این داروها با طیف گسترده ای از عفونت های باکتریایی از جمله ذات الریه، برونشیت، عفونت گوش، مننژیت، عفونت های دستگاه ادراری، و سپتیسمی (گندخونی) مبارزه می کنند و جان میلیون ها نفر را نجات داده اند.
با این وجود، کارایی آنتی بیوتیک ها در معرض تهدید قرار دارد و بنابر هشدار سازمان بهداشت جهانی، روزی ممکن است هیچ آنتی بیوتیکی برای درمان عفونت های باکتریایی رایج باقی نماند.
این عفونت ها می توانند بار دیگر به موضوعی تهدید کننده زندگی تبدیل شده و جوامع به دوران پیش از آنتی بیوتیک باز گردند.
اولین آنتی بیوتیک، پنی سیلین جی (Penicillin G)، در سال 1928 توسط زیست شناس اسکاتلندی آلکساندر فلمینگ کشف شد، اما از سال 1941 مورد استفاده قرار گرفت. در همین حال، استفاده گسترده از کلاس دیگری از آنتی بیوتیک ها به نام سولفونامیدها آغاز شد و این داروها طی جنگ جهانی دوم جان هزاران نفر را نجات داد.
پس از گذشت بیش از 80 سال از عرضه اولیه آنتی بیوتیک ها، بیش از 15 خانواده آنتی بیوتیکی وجود دارد که از نظر ساختار شیمیایی و مکانیسم اثر در برابر باکتری ها متفاوت هستند. مساله مقاومت در برابر آنتی بیوتیک توسط خود فلمینگ در سال 1945 مطرح شد. او خطرات مربوط به استفاده نادرست از آنتی بیوتیک ها را پیش بینی کرد و امکان شکل گیری مقاومت میکروب ها در برابر پنی سیلین را مطرح کرد.
یکی از اولین ویال های پنی سیلین در موزه نوبل استکهلم، سوئد
هشدار فلمینگ در ابتدا مورد توجه قرار نگرفت و آنتی بیوتیک ها از دهه 1940 به بعد به طور گسترده مورد استفاده قرار گرفتند. آنها گلوله هایی جادویی بودند که همراه با تعدادی از واکسن ها موجب کاهش شدید تاثیر بیماری های عفونی باکتریایی، حداقل در کشورهای صنعتی شدند.
اما دوران طلایی آنتی بیوتیک ها در اوایل دهه 1990 به پایان رسید، زمانی که بیش از پیش مشخص شد که تعداد بسیار نگران کننده ای از باکتری ها نسبت به آنتی بیوتیک ها مقاوم شده اند. پزشکان به طور فزاینده ای هنگام درمان بیماران خود با بن بست درمانی مواجه شدند، زیرا هیچ آنتی بیوتیکی وجود نداشت که تاثیری بر عفونت داشته باشد. و این پدیده در حال سرعت گرفتن است.
در شرایطی که پنی سیلین در دهه 1940 حدود 100 میکروب را نابود می کرد، اما اکنون فقط توانایی از بین بردن پنج میکروب را دارد.