عصر ایران؛ مجله تصویری سلاح - هتل گرین بریر (The Greenbrier Hotel) مدت هاست که به عنوان یکی از مکان های مورد علاقه چهره های شناخته شده واشنگتن برای گذران تعطیلات شهرت دارد.
اما همچنین این هتل یک پناهگاه پنهان را نیز در خود جای داده است که زمانی برای حضور اعضای کنگره آمریکا در نظر گرفته شده بود.
هتل لوکس گرین بریر در شهر وایت سولفور اسپرینگز، ویرجینیای غربی، قرار دارد و یک پناهگاه اضطراری را در عمق 229 متری زیر سطح زمین پنهان کرده است. این تاسیسات در سال 1958 به طور خاص برای سیاستمداران آمریکایی ساخته شد تا در صورت حمله هسته ای در آن پناه بگیرند.
دیوارهای کاذب در هتل درهای ضد انفجار چند ده تنی را پنهان کرده بودند که به پناهگاه بتنی تقویت شده با فولاد منتهی می شد. این پناهگاه هسته ای دارای 1100 تخت، اتاق جلسه توجیهی و بخش مراقبت های ویژه بود.
تاسیسات جابجایی دولتی (The Government Relocation Facility) با نام رمز "جزیره یونانی"، همچنین دارای منابع غذایی، آب و دارو برای شش ماه بود.
این که آیا اعضای کنگره آمریکا از این پناهگاه استفاده کردند یا خیر، مشخص نیست، اما جزیره یونانی در سال 1992 از خدمت خارج شد و به مردم اجازه داده شد تا از مکانی که "آخرین پناهگاه" نامیده می شد، بازدید کنند.
در بحبوحه جنگ سرد بین آمریکا و اتحاد جماهیر شوروی، تهدید جنگ هسته ای کاملا واقعی بود و سیاستمداران درباره حصول اطمینان از حفظ جان خود در صورت وقوع آن جدی بودند.
و چه جایی بهتر از یک هتل تفریحی باشکوه در دره نیو ریور که با زمین های گلف و سوئیت های برتر تکمیل می شد.
دولت آمریکا این تفرجگاه را در سال 1942 از راه آهن چساپیک و اوهایو خریداری کرده بود.
و به این ترتیب پناهگاه پروژه جزیره یونانی آغاز شد.
این تاسیسات زیرزمینی گسترده حاوی همه چیزهایی بود که برای پشتیبانی از زندگی در پی یک حمله هسته ای نیاز بود. درهای ضد انفجار عظیم ساکنان پشت آنها را از گرد و غبار هسته ای، انفجارها یا مهاجمان در امان نگه می داشت.
برخی از این درها پشت دیوارهای داخلی پوشیده شده با کاغذ دیواری پنهان شده بودند، در شرایطی که درهای بزرگتر ویژه عبور خودروها پشت درهای کاذب پنهان شده بودند.
زمانی که افراد قصد ورود به پناهگاه را داشتند، دوش های ضد عفونی کننده شیمیایی در ورودی ها امکان از بین بردن گرد و غبار رادیواکتیو را فراهم می کردند.
اتاق های پناهگاه دورتر از هتل لوکس و 229 متر زیر زمین با تخت های کوچک فلزی و کمدهای کوچک مبله شده بودند.
یک اتاق جلسه توجیهی با صندلی های سبز مخملی برای سیاستمداران بازمانده در نظر گرفته شده بود تا در رویداد حمله به خاک آمریکا، از طریق تلویزیون با مردم صحبت کنند.
یک کلینیک پزشکی برای رسیدگی به مشکلات سلامت ساخته شده بود و یک اتاق عمل با سلاح های سبک و تجهیزات ارتباطی برای حفظ ایمنی ساکنان در نظر گرفته شده بود.
در زمان ساخت آن، شایعات در میان ساکنان شهر کوچک وایت سولفور اسپرینگز پخش شد، به رغم این که از نظر فنی جزیره یونانی یک پروژه سری بود.
با شرکت های محلی قراردادی برای حفاری حفره ای مرموز در کنار هتل لوکس گرین بریر و بتن ریزی بی پایان کامیون ها در آن امضا شد. تخمین زده می شود در مجموع 50 هزار تن بتن در این مکان تخلیه شد.
ناظران با کمال میل هزینه های کامیون هایی سیمان با بار اضافی را پرداخت می کردند و پیمانکاران حتی کامیون های اضافی را برای برآورده کردن خواسته های عظیم پروژه ساخت و ساز 2.5 ساله خریداری کردند.
جرثقیل ها درهای عظیمی را تحویل دادند که خارج از محل ساخت و ساز مونتاژ شده بودند و فضای اسرارآمیز حول پروژه سری را هرچه بیشتر مرموز کردند. یکی از این درها 20 تن و دیگری 28 تن وزن داشت که توسط شرکت موسلر سیف (the Mosler Safe) ساخته شده بودند.
در داخل پناهگاه، اتاف های جلسه، حمام ها، خوابگاه ها و کلینیک بهداشتی تجهیز می شد.
خوابگاه ها با تخت های دو طبقه فلزی دارای تشک های باریک و کمدها مشترک ظاهری زندان مانند داشتند.
این پروژه به اندازه ای عظیم بود که با وجود تمام تلاش های دولت، محرمانه نگه داشتن آن تقریبا غیرممکن بود.
چیزی که مردم می خواستند بدانند این بود که چرا یک باند فرود 2133 متری در شهر کوچک وایت سولفور اسپرینگز که 3000 نفر ساکن داشت، وجود دارد.
در سال 1962، گرین بریر هزینه ای 90 هزار دلاری برای افزایش طول این باند صرف کرد که به کنجکاوی و شایعات محلی بیشتر دامن زد.
در مقطعی، دولت آمریکا دو مامور مخفی را برای حضور بین مردم محلی و جمع آوری اطلاعات اعزام کرد. این دو مامور با پوشش شکارچی درباره پروژه توجیه نشده بودند. اما زمانی که آن ها تمام اطلاعاتی که مردم محلی داشتند را جمع آوری کردند، به اندازه ای از جزئیات پروژه ای محرمانه آگاه بودند که باید مجوزهای امنیتی فوق سری به آن ها داده می شد.
اما گمانه زنی ها در نهایت فروکش کرد.
اگرچه مردم محلی ممکن بود اطلاعاتی درباره وجود یک پناهگاه محرمانه یا چیزی شبیه آن در نزدیکی هتل گرین بریر داشتند، اما مورد مستند و واقعی در دسترس نبود.
چمن ها دوباره در محل حفاری سبز شدند، درختان ریشه دواندند و با گذشت زمان، نشانه چندانی از این که زمانی یک محل ساخت و ساز در آنجا بود، وجود نداشت.
کارکنان دولتی تحت پوشش خدمه تعمیرات لوازم الکترونیکی، پناهگاه را طی سال ها به صورت تازه و آماده برای استفاده حفظ کردند.
اما در سال 1992، تد گوپ، خبرنگار واشنگتن پست، داستانی را درباره مخفیگاهی محرمانه منتشر کرد.
مصاحبه با کارگران ساختمانی و مقامات دولتی نشان داد که پروژه جزیره یونانی تا چه اندازه بزرگ بوده است و خطر جنگ هسته ای در آن زمان تا چه حد واقعی بوده است.
پس از انتشار این داستان، دولت فدرال آمریکا به سرعت این پناهگاه را از خدمت خارج کرد. پوشش این پروژه محرمانه دیگر از بین رفته بود.
طی سه سال بعد، آنها روابط خود را با هتل گرین بریر قطع کردند.
پس از یک بازسازی دو ساله، این تاسیسات محرمانه در سال 2006 به روی تورهای عمومی باز شد.