شیطان خاردار با نام علمی مُلُک هوریدِس (Moloch horridus) بومی استرالیا است و در بوته‌زارهای خشک و بیابان داخلی این کشور زندگی می‌کند. غذای شیطان خاردار مورچه است. طول این مارمولک کوچک به ۲۰ سانتی‌متر می‌رسد و مجموعه‌ای از دفاع‌های چشمگیر دارد، از جمله زائده‌ای در پشت گردنش که از آن به عنوان «سر ساختگی» استفاده می‌کند.
به گزارش فرادید، وقتی این مارمولک‌ها احساس خطر کنند، سر واقعی خودشان را بین پاهای جلویی‌شان فرو می‌برند و در حالی که از سر واقعی‌شان محافظت می‌کنند، سر ساختگی را در معرض دید می‌گذارند.
دفاع این مارمولک‌ها به همین یک مورد ختم نمی‌شود. بدن آنها پوشیده از خارهایی به اندازه خارهای گل رز است. تصور می‌شود این خارها گرفتن، گاز زدن و بلعیدن آنها را برای شکارچیان دشوار می‌کند.
شیطان‌های خاردار می‌توانند قفسه‌سینه‌شان را هم باد کنند تا در صورت مواجهه با خطر، خودشان را بزرگتر نشان دهند. وقتی آنها در فضای باز یا به دنبال غذا یا جفت هستند، راه رفتن آهسته و تند و تیزی دارند که تصور می‌شود شکارچیان را گیج می‌کند. شاید دلیلش این باشد که حرکت آهسته و متناوب ممکن است به مارمولک‌ها کمک کند واکنش تعقیب و حمله شکارچی را فعال نکنند. این فعال شدن زمانی اتفاق می‌افتد که شکارچیان طعمه‌های در حال فرار را تشخیص دهند.
شیطان‌های خاردار به خوبی با محیط گرم و خشن خود سازگار شدند. در دمای شدید، آنها خودشان را در ماسه دفن می‌کنند تا در برابر نور خورشید محفوظ بمانند. سپس از کانال‌هایی روی پوست خود استفاده می‌کنند، این کانال‌ها بین فلس‌هایشان قرار دارد و شیطان‌ها با کمک آنها رطوبت را از ماسه‌های مرطوب جذب کرده و مانند نی به دهان خود منتقل می‌کنند.
آنها می‌توانند رنگشان را هم تغییر دهند تا به آنها در تنظیم دمای بدن و متابولیسم‌شان کمک کند. در صبح‌های خنک‌تر، مارمولک‌ها قهوه‌ای مایل به زرد هستند و با افزایش دما، زرد روشن‌تر و فعال‌تر می‌شوند. رنگ روشن‌تر احتمالاً به بازتاب دادن نور خورشید کمک می‌کند و از گرم شدن بیش از حد آنها جلوگیری می‌کند. با این حال، آنها می‌توانند به سرعت تغییر رنگ دهند تا خودشان را استتار کنند.
نام شیاطین خاردار برگرفته از نام خدای قربانی انسان است. نام علمی آنها، مُلُک هوریدِس (Moloch horridus) است که الهام‌گرفته از شعر جان میلتون «بهشت گمشده» است و به خدای کنعانی، مُلُک اشاره می‌کند: یک شخصیت تشنه به خون که نیاز به قربانی کردن کودکان دارد. واژه لاتین هوریدِس نیز horridus به معنای خشن، وحشتناک، وحشی یا ترسناک است. بر اساس تحقیقات، شیطان خاردار نخستین بار توسط جان گولد، طبیعت‌شناس و بازرگان در لندن سال ۱۸۴۰ به نمایش گذاشته شد، اما جان گرِی جانورشناس سال ۱۸۴۱ نام علمی آن را برگزید که گفته می‌شود از شعر حماسی میلتون الهام گرفته شده است.
با این حال، در واقعیت، شیطان‌های خاردار بی‌آزار هستند، مگر اینکه شکارچی یا مورچه باشید. آنها می‌توانند هر روز هزاران حشره بخورند و از زبان چسبناک و دندان‌های سخت خود برای گرفتن مورچه‌ها استفاده کنند.