عصر ایران؛ مهرداد خدیر- تا ساعاتی دیگر مجلس شورای اسلامی نظر خود را دربارۀ وزیران پیشنهادی رییس جمهور پزشکیان اعلام خواهد کرد و ۴ حالت متصور است:
الف. در حالت اول به تمام 19 وزیر پیشنهادی رأی می‌دهند. بی کم و کاست.
ب. در فرض دوم به یک یا دو وزیر رأی نمی‌دهند و این دو طبعا وزیرانی هستند که شهرت اصلاح طلبی دارند و زیر بار اقرار علیه خود نرفته‌اند.
ج. در فرض سوم به برخی از وزیران رأی نمی‌دهند ولی نه به دلایل سیاسی که احتمالا چون نتوانسته‌اند در قبال خواست‌های محلی نمایندگان قول مساعد بدهند.
د. به مردان رأی می‌دهند و به یگانه وزیر زن نه!
روشن است که مطلوب رییس جمهور حالت اول است و این که تأکید دارد استعلام‌های لازم اخذ و توافقات به عمل آمده و با سطوح عالی هماهنگ شده است. از این واضح تر نمی‌تواند بگوید و چنانچه همین مضمون را در نطق آخر هم تکرار کند تفسیر رفتار مخالفان دشوار نخواهد بود.
در این حالت شخص رییس مجلس برنده است چون به حساب او گذاشته خواهد شد و از طرف دیگر پایداری‌چی‌ها را گوشه رینگ انداخته است.
در حالت دوم پزشکیان بازنده نیست چون درمی‌یابد زیاد نباید به قول و قرارها اعتنا کند و هر قدر کوتاه بیاید جلوتر می‌آیند.
هر چند باید دید گزینه‌های بعدی را با همین ویژگی‌ها معرفی می کند یا نه.
هر چند احتمال حالت سوم اندک است ولی در صورت وقوع این پیام را در دل خود دارد که مجلس از نگاه عمیق سیاسی تهی شده و خواست‌های منطقه‌ای نمایندگان می‌چربد.
در حالت چهارم پیداست که انگ ضد زن بر مجلس می‌نشیند و نمایندگان از تبعات آن مصون نیستند. هر چند این احتمال هم بسیار اندک است.
با این اوصاف اگر از سخنان رییس جمهور پزشکیان در فرصت آخر و احتمالا نطق و دفاع رییس مجلس قانع شوند حالت اول محتمل است و به تمام رأی خواهند داد و اگر تصمیم خود را پیشاپیش گرفته باشند یک یا دو وزیر را می‌اندازند.
احتمال پنجمی را هم می‌شد اضافه کرد و آن هم این که مثلا اگر به گزینه‌های وزارت بهداشت و کار رأی ندادند این طرف مقابله به مثل کنند و مثلا به یکی دو گزینه که توافقی و با مطلبوبیت کم می‌دانند رأی ندهند ولی این هم بر خلاف خواست پزشکیان است و بسیار بعید به نظر می‌رسد.
هنر مجلس این است که چنان رأی دهد که رأی ناداده‌های ۱۵ تیر بگویند کاش ما هم شرکت می‌کردیم ولی اگر چنان باشد که وزیران قوی‌تر و مطلوب‌تر را بیندازند چه بسا رأی‌دهندگانی را پشیمان کنند که بر سر این گزاره تردید داشتند که مجلس چوب لای چرخ پزشکیان می گذارد یا نه.
هر اتفاقی بیفتد پزشکیان اما همچنان قدرت مانور دارد. چون در نظام ریاستی و با شوراهای موازی مجلس اقتدار گذشته را ندارد که اگر داشت رییس آن تنها یک هفته بعد از انتخاب به این جایگاه برای چهارمین نوبت کاندیدای ریاست جمهوری نمی شد بلکه مثل رییس مجلس دهه ۶۰ از همان پارلمان اعمال و اعلام قدرت می‌کرد. با این حال اتفاقا راه اعمال و اعلام قدرت آقای قالیباف هم دعوت به رأی اعتماد است چون پزشکیان در زمان نمایندگی به اتفاق دیگر اعضای فراکسیون میانه‌رو‌های مجلس در تقویت قالیباف در مقابل تندروها نقش داشتند و در مناظره‌ها هم بحث خاص و تندی میان قالیباف و پزشکیان درنگرفت و امروز وقت جبران است اگرچه بخشی از مجلس مخالف جدی او باشد.
با این همه به جز امثال ثابتی و رسایی که داستانی دیگر دارند به سود نمایندگان منتقد است که خود را همراه نشان دهند تا بعدتر بتوانند نظارت کنند وگرنه وزارتخانه‌ها همیشه بی وزیر نمی ماند و تجربه نشان داده مدام نمی توانند رد کنند و اراده رییس جمهور در آنها جاری می‌شود.