رشد دستمزدها، نشانه ای کلیدی از عملکرد خوب اقتصاد یک کشور است. افزایش دستمزدها معمولاً نشان می‌دهد که کسب‌وکارها در حال شکوفایی هستند و می‌توانند دستمزد بیشتری به کارکنان خود بپردازند، که به نوبه خود باعث افزایش هزینه‌های مصرف‌کننده ها و تحریک رشد اقتصادی بیشتر می‌شود.
به گزارش روزیاتو، از سوی دیگر رکود یا کاهش دستمزدها می تواند نشان دهنده چالش های اقتصادی مانند بیکاری بالا، بهره وری پایین یا عملکرد ضعیف تجاری باشد. این نمودار میانگین رشد دستمزد واقعی سالانه کارگران تمام وقت کشورهای گروه هفت (G7) را از سال ۲۰۰۰ تا ۲۰۲۲ نشان می‌دهد.
داده ها به دلار آمریکا است و براساس برابری قدرت خرید (PPP) تنظیم شده است که قدرت خرید ارزهای مختلف را برابر می کند. دستمزدها با توجه به تورم تعدیل می‌شوند تا قیمت‌های سال ۲۰۲۱ را منعکس کنند.
اکثر کشورهای گروه هفت در دو دهه گذشته به شکا ثابتی شاهد رشد دستمزد بوده‌اند، اما ایالات متحده، به وضوح از همتایان خود در افزایش متوسط دستمزدها بهتر عمل کرده است.
در همین حال، ایتالیا تنها کشور گروه هفت است که میانگین دستمزد سالانه اش در سال ۲۰۲۲ کمتر از ۲۰ سال پیش بوده است.
ایتالیا با دوره های طولانی رکود اقتصادی و سهم زیاد شرکت های کوچک تا متوسط که تمایل به پرداخت دستمزدهای کمتر از متوسط دارند، از دیگر اقتصادهای پیشرفته عقب تر است.
با این حال، این مشکل فقط مختص ایتالیا نیست و کشورهای اروپایی دیگر نیز به طور کلی به دلیل رکود اقتصادی، با این مستئله رو به رو هستند.
در حالی که ژاپن نسبت به سال ۲۰۰۰ دستمزدهای کمی بالاتر را پرداخت می کند، اما همچنان از همتایان خود در گروه هفت، بسیار عقب است.
این کشور آسیای شرقی در دو دهه گذشته همواره کمترین دستمزد را در میان تمامی کشورهای گروه هفت داشته است. دستمزدهای راکد ژاپن را می‌توان به دوره‌های طولانی کاهش تورم، تمرکز بر حفظ اشتغال به جای افزایش دستمزدها، و تأکید شدید بر حقوق مبتنی بر ارشدیت و اشتغال مادام‌العمر نسبت داد.
ژاپن همچنین در سال ۲۰۲۲ کمترین نرخ بهره وری نیروی کار را در میان کشورهای گروه هفت داشت که یکی دیگر از عوامل موثر در پایین بودن میانگین دستمزد این کشور است.