گازهای گلخانه ای گازهایی در جو زمین هستند که گرما را به دام می اندازند. در طول روز، خورشید در جو می تابد و سطح زمین را گرم نگاه می دارد. اما هنگام شب سطح زمین سرد می شود و گرما را به هوا باز می گرداند. اما بخشی از گرما توسط گازهای گلخانه ای موجود در جو به دام می افتد.
به گزارش همشهری آنلاین، گازهایی که شامل انواع فلوئوردار متان، اتان، پروپان روی زمین هستند، به‌عنوان بعضی از قوی‌ترین و پایدارترین گازهای به دام انداختن گرما که توسط انسان طی فرآیندهای مختلف تولید صنعتی ساطع می‌شوند شناخته شده‌اند.
دانشمندان می‌گویند باتوجه‌به اینکه این مواد به طور طبیعی در مقادیر زیاد تشکیل نمی‌شوند مشاهده آنها در هوای یک سیاره فراخورشیدی نشان‌دهنده وجود گونه‌هایی از نظر فناوری پیشرفته است.
گازهای آلاینده روی زمین، گازهای خطرناکی هستند؛ بنابراین محدودکردن انتشار آنها برای مبارزه با تغییرات آب‌وهوایی بسیار مهم است. اما وجود آنها در فضای بیگانه ممکن است لزوماً خبر بدی نباشد.
ادوارد شویترمن، سرپرست تیم تحقیق از دانشگاه کالیفرنیا، ریورساید در بیانیه‌ای گفت: گازهای گلخانه‌ای برای ما مضر هستند زیرا نمی‌خواهیم گرمایش را افزایش دهیم. اما آنها برای جاهایی که بخواهند از عصر یخ‌بندان قریب‌الوقوع جلوگیری کنند یا سیاره‌ای غیرقابل‌سکونت را در منظومه خود شکل دهند، خوب هستند.
تعدادی از آنها به طور بالقوه قابل‌سکونت در نظر گرفته می‌شوند. برای مثال، این سیاره، TRAPPIST-۱f، هر ۹ روز یک بار به دور ستاره میزبان خود در منطقه قابل سکونت خود می چرخد.
تحقیقات نشان می‌دهد اگر بیگانگان بخواهند چنین سیاره‌ای را شکل دهند، جیمز وب می‌تواند پنج گاز گلخانه‌ای را شناسایی کند. یکی از آنها، هگزا فلوراید گوگرد دارای پتانسیل گرم‌شدن است که ۲۳۵۰۰ برابر بیشتر از دی‌اکسیدکربن است.
به گفته محققان، مقادیر ناچیز این گاز که حداقل ۱۰۰۰ سال عمر دارد، برای آب کردن یک سیاره یخی تا جایی که آب مایع حامی حیات روی سطح آن جریان دارد، کافی است.
دانیل آنگرهاوزن از ETH زوریخ، یکی از نویسندگان این مطالعه می‌گوید: عمر طولانی این گازها را به نشانه‌های فنی عالی برای جست‌وجوی سیستماتیک در مقایسه با سیگنال‌های با عمر کوتاه‌تر تبدیل می‌کند.
شویترمن در این بیانیه گفت: گازهای مشابه و فلوئوردار مشابه ممکن است تا ۵۰ هزار سال در جوی مانند زمین معلق باشند؛ بنابراین برای حفظ آب‌وهوای مهمان‌نواز، نیازی به پر کردن آنها نیست.
این بدان معناست که اگر حیات فرازمینی در سیارات منجمد فراتر از منظومه شمسی ما، دسته‌ای از گازهای گلخانه‌ای را به اتمسفر آنها پمپ کند تا جهان آنها را قابل‌سکونت‌تر کند، تلسکوپ‌های موجود ما ممکن است قادر به شناسایی آنها باشند.
شویترمن و تیمش دریافتند، حتی اگر از هر میلیون مولکول گاز فقط یک مورد تشعشعات فروسرخ ستاره میزبان خود را بمکد، می‌تواند نشانه‌ای را ایجاد کند که با JWST و دیگر تلسکوپ‌های فضایی قابل‌تشخیص است.
شویترمن می‌گوید: اگر در حال حاضر تلسکوپ شما سیاره را مشخص می‌کند، نیاز به تلاش اضافی ندارید. ضمن آنکه پیداکردن آنها بسیار شگفت‌انگیز خواهد بود.