عصر ایران ــ آقای پزشکیان چرا همه‌اش می‌گویید «ما مقصریم»، «ما اینترنت را فیلتر کردیم»، «ما به صداهای معترضین گوش نکردیم»، «سفره ما با سفره مردم متفاوت است»، «ما نخواستیم برجام باقی بماند»، «ما جلوی FATF را گرفتیم»، «ما نفت را ارزان می‌فروشیم»، ما و ما و ما ...
اگر در تمام این‌ها مقصرید به مردم بگوید چقدر مقصرید؛ کجا مقصر بودید؟ چه تصمیماتی را شما گرفتید و واضح توضیح بدهید چرا آن تصمیم‌ها را گرفتید که حالا هی مدام در مناظره‌ها می‌گویید «ما» مقصریم یا «ما» فلان کار را کردیم. اما اگر در هیچکدام این‌ها مقصر نیستید چرا هی می‌گویید «ما». شجاعانه و بلند بگویید شماها، این‌ها، آن‌ها. با انگشت نشان‌شان بدهید و اگر لازم است اسم‌هایشان را بر زبان بیاورید.
ما مردم که به یاد داریم، مذاکرات تا سال ۸۴ خوب پیش می‌رفت تا این‌که دولت احمدی‌نژاد آمد و همین رقیب امروز شما شد، دبیر شورای امنیت ملی و عامل گفتگو با قدرت‌های جهان. ما که یادمان نرفته که قطعنامه پشت قطعنامه صادر شد و حتی کار به شورای امینت سازمان ملل هم رسید. همین آقا آن زمان مذاکره می‌کرد و به جای آن‌که سفره مردم را وسیع‌تر کند، هی کوچک و کوچکتر کرد.
مگر رفقای همین آقا نبودند که به جان برجام افتادند و هم صدا با آمریکا و اسرائیل و همان قدرت‌هایی که امروز از آن‌ها به بدی یاد می‌کند، محکم ایستادند و گفتند نمی‌گذاریم برجام اجرا شود. چرا می‌گویید ما نگذاشتیم برجام اجرا شود؟ محکم بگویید و حتی نام ببرید چه کسانی، از همین آقای رقیب گرفته تا بقیه رفقایش چطور پایشان را در یک کفش کرده بودند و برجام را نمی‌خواستند. مذاکره کننده نبودند، طلبکار میدانی بودند که کسی برای وصول طلب‌هایشان تره هم خورد نمی‌کرد.
مگر شما بودید که کرسنت را یک‌طرفه ملغی کردید و خاک بر سر ملت ریختید. آن‌هم نه یک میلیارد و دو میلیارد که تا همین حالا صدها میلیارد دلار خسارت زدند. مگر همین آقای رقیب و رئیس جمهور وقت و معاونش نبودند که کرسنت را ملغی کردند. مگر همین‌ها نبودند که باعث و بانی از دست رفتن املاک شرکت نفت در آمریکا و ده ها کشور دیگر شدند و هنوز هم مِلک پشت ملک از دست می‌دهند. نگویید ما، بلند بگویید شماها.
چرا هی آخر جملاتتان از حرف «م» استفاده می‌کنید. اگر مقصر نیستید نگویید مقصریم بلند بگویید شما مقصرید. شما فیلتر کردید، شما ارزان می‌فروشید، شما سفره مردم را کوچک کردید، شما می‌خواهید همین روند را ادامه بدهید؛ چون به شما صدمه‌ای نمی‌رسد که مردم بیچاره‌تر می‌شوند.
مگر همین آقای رقیب شما ادعا نمی‌کند که در دولت رئیسی فروش نفت به بشکه‌ای دو میلون رسیده‌است. خب چرا نمی‌پرسید پول این نفت کجاست. چطور می‌شود شما روزی دو میلیون بشکه نفت بفروشید و هی سفره مردم کوچکتر شود و آخرش هم بیاندازید گردن «آمارهای غلطی» که از دولت روحانی می‌دهید. بپرسید و آنقدر بپرسید پول نفت کجاست که مجبور شود جواب بدهد. مردم می‌خواهند بدانند چرا بجای آمدن پول نفت مدام پول چاپ شده‌است. پول چاپی به چه در مردم می‌خورد وقتی بیچاره‌ترشان می‌کند.
اگر این «ما» برای جمع بستن در زبان استعاره است و برای مثل و مانند و هزار دلیل دیگر گفته می‌شود، دیگر نگویید. مردم می‌خواهند بدانند اگر مقصرید، چقدر و اگر مقصر نبودید، آن‌هایی که مقصر هستند را نشان بدهید. اگر قرار است حالا بترسید و هی مماشات کنید و برادر برادر بگویید و خودتان را هم قاطی ماجرای مقصران کنید، فاتحه همه چیز خوانده است و نه شما رئیس جمهور می‌شوید و نه در آخر ما می‌فهمیم چرا یک نفر می‌گفته قطعنامه‌ها نعمت است و حالا می‌گوید بلا. احتمالا هم وقتی رئیس جمهور شود، دوباره نظرش عوض خواهد شد و مملکت را پر از نعماتی می‌کند که بابتش مردم باید هی سیلی به صورت‌شان بزنند و یک چشم‌شان خون و یک چشم‌شان اشک باشد.