گروهی از پژوهشگرها استدلال کردهاند که شاید نیازی نباشد برای رسیدن به «سرعت وارپ» از محدویتهای فیزیک فراتر برویم. در گذشته تمام مدلهای دستیابی به این پیشرانهی فوق سریع وابسته به منابع انرژی خیالی بودند و در تضاد با خواص ماده قرار داشتند. بااینحال، بر اساس پژوهشی جدید، میتوان ماشین وارپی ساخت که دیگر با سوخت خیالی راهاندازی نشود.
به گزارش زومیت، در حوزهی علمی تخیلی، ماشینهای وارپ با فشردهسازی فضازمان در مقابل فضاپیما و انبساط همهچیز در عقب آن و ایجاد نوعی حباب خمیدگی، به فضاپیماها امکان حرکت با سرعت نور را میدهند. این فناوری که در اصل در مجموعهی تلویزیونی پیشتازان فضا به تصویر کشیده شد، به شخصیتها امکان میداد تا بیشمار ماجراجویی میانکهکشانی را در قسمتهای کوتاه سریال انجام دهند. ایدهی سرعت وارپ الهامبخش فیزیکدانها شد تا طرحی واقعی برای این ماشین ارائه دهند.
میگوئل آلکوبیر، فیزیکدان نظری مکزیکی ایدهی «ماشین آلکوبیر» را در سال ۱۹۹۴ مطرح کرد. بااینحال، مشکل اصلی این است که مدل جایگزین آلکوبیر تنها میتواند با چیزی موسوم به «انرژی منفی» کار کند که هرگز در جهان واقعی مشاهده نشده است.
مؤلفان پژوهش جدید برای حل مشکلات یادشده اثباتی ریاضی را پیشنهاد دادهاند که براساس آن، ماشینهای وارپ را میتوان بدون نیاز به سوختهای عجیبوغریب ساخت. بر اساس محاسبات آنها، از طریق تکنیکهای گرانشی سنتی و جدید میتوان نوعی حباب وارپ ساخت که بتواند اشیاء را در محدودهی فیزیک شناختهشده با سرعتهای بالا منتقل کند. به نوشتهی پژوهشگرها:
راهحل این مسئله شامل ترکیب یک پوستهی مادهای پایدار با یک توزیع برداری انتقالی است که انطباق نزدیکی با راهحلهای شناختهشدهی ماشین وارپ مثل معیار آلکویبر داشته باشد. ما نشان دادیم ماشینهای وارپ صرفاً محدود به حوزهی علمی تخیلی نیستند.متأسفانه فیزیکدانها میگویند ماشین وارپ شاید نتواند به سرعت نور برسد، اما میتواند بسیار به آن نزدیک شود. در واقع، این طرح شامل مهندسی ماشینهای وارپ است تا رفتاری مشابه مادهی معمولی داشته باشند و به این ترتیب نیاز به انرژی تاریک خیالی حذف میشود. دکتر کریستوفر هلمریش، مؤلف ارشد پژوهش میگوید:
اگرچه چنین طرحی نیاز به مقدار قابل توجهی انرژی دارد، نشان میدهد که میتوان بدون نیاز به شکلهای عجیب و غریب ماده به آثار وارپ رسید. این یافته راه را برای کاهش پیشنیازهای انرژی ماشین وارپ در آینده هموار خواهد کرد.یافتهی پژوهشگران در مجلهی Classical and Quantum Gravity منتشر شده است.