یک معلم جغرافیا در حال مرتب کردن باغ خانه‌اش در کاوِنتری بود که به طور تصادفی با سنگی با شکاف‌های مرموز برخورد کرد. او که مجذوب این سنگ شده بود، عکس‌های آن را برای یک باستان‌شناس محلی فرستاد و از اینکه متوجه شد این نشانه‌ها بیش از ۱۶۰۰ سال پیش ایجاد شده‌اند و این یافته ارزش باستانی دارد شگفت‌زده شد.
به گزارش فرادید، این ماسه‌سنگ تقریبا مستطیلی که گراهام سِنیور آن را کشف کرده منقوش به اوگام (ogham) است؛ نوعی الفبای اوایل قرون وسطی که از آن عمدتاً برای نوشتن به زبان ایرلندی استفاده می‌شد.
پیش از اینکه مردم ایرلند شروع به استفاده از نسخه‌های خطی از جنس پارچه کنند، از سیستم نوشتاری اوگام استفاده می‌کردند که متشکل از خطوط موازی به صورت گروهی روی موادی مانند سنگ بود. نمونه‌های نادری از این سنگ‌ها اطلاعاتی را درباره زبان ایرلندی پیش از استفاده از خط جزیره‌ای لاتین، ارائه می‌دهد.
سنیور ۵۵ ساله میگوید: «من داشتم باغچه‌ی پر از علف‌های هرز و سنگ را پاک می‌کردم که این سنگ را دیدم و فکر کردم طبیعی نیست. خراش‌های روی آن شبیه خراش پنجه‌های یک حیوان نبود و بیش از چهار یا پنج اینچ زیر سطح نبود.»
سنیور سنگ را می‌شوید و با یکی از بستگانش که باستان‌شناس است مشورت میکند و او به سنیور پیشنهاد میکند یافته‌اش را با طرح آثار باستانی قابل‌حمل به اشتراک بگذارد.
گراهام سنیور، یابنده‌ی سنگ با علی ولز، متصدی نمایشگاه در گالری و موزه هنر هربرت در کاوِنتری
ترزا گیلمور، باستان‌شناس و متصدی اکتشافات گفته: «این یک یافته شگفت‌انگیز است. زیبایی طرح آثار باستانی قابل‌حمل این است که مردم مدام چیزهایی پیدا می‌کنند که موجب بازنویسی تاریخ می‌شود.»
«این یافته خاص به ما اطلاعات جدیدی درباره فعالیت‌های اوایل قرون وسطی در کاوِنتری داده که ما هنوز باید آن را درک کنیم. هر یافته‌ای مانند این، اطلاعات ما را بیشتر میکند.»
وقتی سنیور عکس‌ها را برای دوست باستان‌شناسش فرستاد، او بلافاصله متوجه پتانسیل اثر شد و با کاترین فورسیث، استاد مطالعات سلتیک در دانشگاه گلاسکو تماس گرفت که تأیید کرد این خط اوگام از سبک اولیه است و به احتمال زیاد قدمت آن به قرن پنجم تا ششم و اوایل قرن چهارم باز می‌گردد.
گیلمور گفته است که چنین سنگ‌هایی بسیار کمیاب هستند و معمولاً در ایرلند یا اسکاتلند یافت شدند، بنابراین یافتن آن‌ها در میدلندز واقعاً غیرعادی است.
او حدس می‌زند این سنگ می‌تواند با افرادی که از ایرلند آمده بودند یا به صومعه‌های قرون وسطایی اولیه در این منطقه می‌رفتند، ارتباط داشته باشد: «آن زمان راهبان و روحانیون بین صومعه‌های مختلف در رفت و آمد بودند.»
در سه ضلع از چهار طرف این سنگ که ۱۱ سانتی‌متر طول و ۱۳۹ گرم وزن دارد، نوشته‌هایی حک شده است.
گیلمور میگوید هدف آن نامشخص است: «شاید یک شئ یادبود قابل‌حمل بوده! گذشته‌اش را نمی‌دانیم، اما یک شئ کوچک شگفت‌انگیز است.»
گیلمور در توضیح کتیبه روی سنگ گفته: «بخش اول مربوط به نام یک شخص است؛ Mael Dumcail. بخش دوم زیاد مشخص نیست. ما مطمئن نیستیم حروف S/Lass از کجا آمده است. احتمالاً نام یک مکان است.»
سنیور از اینکه به او گفته‌اند این یافته بسیار باارزش است، هیجان‌انگیز است و میگوید: «ما از رود سو فاصله زیادی نداریم. تصور من این است که احتمالاً این رود یک مسیر اصلی حمل و نقل بوده است.»
این سنگ در گالری و موزه هنر هربرت در کاوِنتری به نمایش گذاشته خواهد شد که سنیور آن را به طور دائم به آن اهدا کرده است.