یک کارشناس بازسازی چهره توانست با موفقیت تصویر صورت «خون آشام» را با همان تکه سنگ درون دهانش دوباره احیا کند. این زن که در میان یک گور دست جمعی منسوب به قربانیان طاعون کشف شد، از نظر باستان شناسان مشکوک به نوعی بیماری عجیب است.
به گفته آن‌ها با توجه به قرار دادن تکه سنگ آجری شکل در دهان جسد، ظاهرا با موردی مواجه هستیم که در آن زمان به خون آشامی و احتمال ترویج بیماری از طریق گاز گرفتن دیگران و نوشیدن خون آن‌ها مظنون بوده است.
به گزارش گجت نیوز، دیرینه شناسان که در سال ۲۰۰۶ در منطقه جزیره لازارتو نوو واقع در تالاب ونیز در حال حفاری بودند، توانستند اولین بار جسد این زن ملقب به خون آشام واقعی را کشف کنند. این جزیره ابتدا به عنوان آسایشگاه و قرنطینه بیماران طاعون استفاده می‌شد؛ اما سرانجام به محل دفن و گور جمعی قربانیان تغییر کرد. اتفاقات مورد نظر کارشناسان درباره این بیماری در همه گیری سال ۱۵۷۶ پس از میلاد رخ داده؛ اما یافته‌های مربوط به خون آشام احتمالی با آن به طور هم زمان اتفاق افتاده است.
برام استوکر بیش از ۳۰۰ سال پیش کتاب معروف خود را به نام «دراکولا» و در ژانر وحشت منتشر کرد. اروپا در آن زمان بیش از هر زمانی با موج وحشت جمعی از خون آشام مواجه بود.
مخصوصا هر زمان که یک قربانی جدید از بیماری ناشناخته‌ای پیدا می‌شد که به فجیع‌ترین شکل درمی‌گذشت، مردم آن را به قتل توسط خون آشام‌ها نسبت می‌دادند. به همین شکل داستان‌ها و افسانه‌های محلی از روستا تا شهر درباره وجود خون آشام‌ها شکل می‌گرفت و گسترش می‌یافت.
در این میان، ایتالیایی‌ها بیش از هر جای دیگری در اروپا به داستان خون آشام‌ها دامن زدند. آن‌ها هرگاه که زمین را می‌کندند تا مردگان تازه به خاک بسپارند، احتمالا با بقایای اجساد قبلی مواجه می‌شدند. ایتالیایی‌ها با مشاهده اجساد در حال پوسیدگی در گورهای دست جمعی بیشتر و بیشتر نظریه وجود خون آشام را تایید می‌کردند.
این بقایای انسانی در حال تجزیه ظاهر حال به هم زنی داشتند. آن‌ها باد کرده بودند و خون و لخته از دهان و بینی و چشم‌هایشان بیرون زده بود. همین تصاویر ناجور باعث می‌شد ایتالیایی‌ها تصور کنند خون آشام‌ها به بدن مردگان همسایه خود هجوم برده و حتما از آن‌ها تغذیه می‌کنند. آن‌ها گاهی دهان و صورت مردگان خود را می‌پوشاندند و سپس دفن می‌کردند.
هرگاه گوری باز می‌شد و مشاهده می‌کردند که پوشش پارچه‌ای روی صورت اجساد تجزیه شده، تصور می‌کردند که کار خون آشام‌ها بوده است.
همان‌طور که گفتیم، جسد خون آشام ایتالیایی در سال ۲۰۰۶ کشف شد و در این سال‌های اخیر بارها مورد بررسی قرار گرفت. کارشناسان در سال ۲۰۱۰ اعلام کردند تکه سنگ درون دهان این جسد، عمدا و پس از مرگ در آنجا قرار گرفته است.
آن‌ها حدس می‌زنند که گورکن‌ها پس از مشاهده بقایای جسد زن و دیدن از بین رفتن پوشش پارچه‌ای روی صورتش تصور کرده‌اند که جسدش به خون آشام تبدیل شده است. آن‌ها تکه سنگ در دهان جسد گذاشته‌اند تا به خیال خودشان از حمله زن به دیگر اجساد و شیوع بیشتر این بیماری پس از مرگ پیشگیری کنند!
بررسی دقیق‌تر دانشمندان از جسد این خون آشام نشان داد که پیرزنی در ۶۰ سالگی با رژیم غذایی سبزیجات و دانه‌های گیاهی و همچنین نشانی بر پایین بودن سطح اجتماعی و اقتصادی او بوده است.
البته این اطلاعات نمی‌تواند به ما در فهم این موضوع کمک کند که چرا پس از مرگ، او را خون آشام دانسته‌اند. حتی برخی دانشمندان پس از این تحقیقات ادعا کردند که تکه سنگ به طور احتمالی وارد دهان جسد شده و دلیلی برای قرار دادنش به شکل عمدی از سوی دیگران وجود نداشته است.
طراح سه بعدی و کارشناس اسناد قانونی به نام سیسرو موریاس برای بازسازی تصویر این زن، ابتدا نمای روبرو و پشت سر او را به همراه قوس دندان‌هایش به کمک اندازه‌ها و طرح‌های جمجمه واقعی ترسیم کرد.
این مدل سپس با پرتونگاری مقطعی و کامپیوتری چهره انسان مدرن اسکن و ماهیچه و پوست به آن اضافه شد تا شمایل جمجمه باستانی را به خود بگیرد.
البته اولین دانشمندان کاشف جسد زن، در همان سال ۲۰۰۶ تصویر احتمالی چهره را بازسازی کرده بودند؛ اما بعدا اعلام کردند که داده‌های خود را در اختیار موریاس قرار ندادند. پس این تصویر سه بعدی تازه و تقریبی، بر اساس تصاویر اسکلت که در فضای آنلاین وجود دارند ساخته شده است. به همین خاطر ممکن است خطاهایی در کار موریاس وجود داشته باشد و با تصویر دقیقی روبرو نباشیم.
تصویر اولیه که بیش از یک دهه پیش بازسازی شده بود، در همان زمان سر و صدا کرد و بسیار مورد توجه قرار گرفت. حتی National Geography هم یک مستند منطبق با موضوع آن ساخت.
موریاس در ادامه فعالیتش همچنین یک نسخه از آجر این تصویر را از جنس استیروفوم ساخت تا آزمایش کند. او می‌خواست ببیند آیا این آجر به طور عمدی در دهان جسد قرار داده شده یا واقعا حاصل یک اتفاق بوده است.
او به نتیجه قطعی نرسید؛ اما اعلام کرد که این تکه سنگ بدون هیچ آسیبی به دندان‌های قربانی یا حتی بافت نرم دهان او در این موقعیت قرار گرفته بود. سیسرو موریاس همچنین یافته‌های خود را در قالب یک مقاله مجزا منتشر کرد.