گیاهان قهوه با کمک سلاح ژنتیکی با تغییرات آب و هوایی مقابله میکنند.
به نقل از ارث، قهوه تنها یک نوشیدنی نیست و یک ماده غذایی بزرگ برای جهان است. دانشمندان دانشگاه اودینه ایتالیا کد ژنهایی را شکستند که نوشیدنی صبحگاهی مورد علاقه ما یعنی قهوه را بسیار خوشمزه و انعطافپذیر میکند.
مطالعه منحصربهفرد پشت قهوه، چگونگی زنده ماندن و رشد قهوه را روشن میکند. با درک ساختار ژنتیکی آن، میتوانیم قهوه مورد علاقه خود را بهتر در برابر تهدیداتی مانند تغییرات آبوهوایی و بیماری محافظت کنیم.
دانشمندان با استفاده از روشهای توالییابی پیشرفته، ژنوم آن را مانند یک پازل کنار هم قرار دادند سپس مکان فیزیکی ژنها را مشخص و عملکرد ژنها را با مقایسه آنها با سایر ژنهای گیاهی پیشبینی کردند. در نهایت، آنها دیانای گیاهان مختلف قهوه را مقایسه کردند و تغییراتی را یافتند که تکامل و ویژگیهای کلیدی را توضیح میدهد.
دانشمندان چندین تنوع ژنتیکی در گیاهان پیدا کردند. پیش از این، دانشمندان معتقد بودند که تغییرات دیانای خاص در گیاهان قهوه ناهنجاری است، با این حال، این بررسی نشان داد که این تغییرات به ظاهر تصادفی نقش کلیدی در توانایی گیاه برای سازگاری با محیطها و عوامل استرسزا دارد. این در واقع نحوه تغییر و تطبیق مدام است که خبر خوبی برای آینده خواهد بود. علاوه بر این، دانشمندان با درک دیانای آن، حتی میتوانند انواع قهوههای جدیدی ایجاد کنند که بسیار مقاوم هستند.
درسهای حاصل از این تحقیق فراتر از قهوه است و اهمیت حیاتی نگهداری و استفاده از طیف گستردهای از ژنهای موجود در محصولات سراسر جهان را برجسته کند. با تغییرات آبوهوایی که زمین را گرمتر میکند، زیستگاهها ناپدید میشوند و انواع کمتری از محصولات در حال رشد هستند.
وجود ژنهای بیشتر در محصولات، کشاورزی را قویتر و قادر به رسیدگی به مشکلات جدید میکند که به تضمین موادغذایی مغذی برای جمعیت رو به رشد جهانی کمک خواهد کرد.
بنابراین دفعه بعد که یک فنجان قهوه میل کردید، به یاد داشته باشید که فقط یک نوشیدنی در دست ندارید، بلکه گواهی بر انعطافپذیری طبیعت و نمادی از امید برای آیندهای پایدارتر است.
کشت قهوه نقش مهمی در اقتصاد بسیاری از کشورها ایفا میکند و میلیونها نفر در کشاورزی، فرآوری و توزیع آن درگیر هستند. گیاهان قهوه نه تنها به اقتصاد جهانی بلکه به شیوههای فرهنگی و تعاملات اجتماعی در سراسر جهان نیز کمک میکنند.
نتایج این تحقیق در مجله Nature Communications منتشر شده است.