آن سال‌ها بیشترِ فیلم‌های سینمای ایران در استودیو دوبله می‌شدند و دوبلور‌ها بویژه در فصل‌های پاییز و زمستان می‌بایست به‌صورت شبانه روزی این آثار را برای حضور در جشنواره فیلم فجر صداگذاری و دوبله می‌کردند. (چون اگر فیلمی به جشنواره نمی‌رسید باید یک سال یا بیشتر در انتظار نمایش عمومی می‌ماند و اینگونه سرمایه تهیه‌کننده اصطلاحا می‌خوابید).
علاوه بر آن برای ایام عید نوروز، فیلم و سریال‌های خارجی نیز باید دوبله می‌شد و دوبلور‌ها روز‌های نسبتا شلوغی را سپری می‌کردند. در همین ایام بانو ژاله علو به‌عنوان مدیر دوبلاژ سریال اوشین، روز‌های سختی را می‌گذراند تا گویندگان منتخبش بتوانند وقت خود را تنظیم و در استودیو حضور یابند.
به گزارش چارسو فرهنگ، یکی از گویندگان تازه کار آن سال‌ها روایت می‌کند که در ایام منتهی به جشنواره فیلم فجر و همچنین هنگام دوبله فیلم و سریال‌های تلویزیونی، به‌عنوان کارآموز با استادسعید مظفری هر روز از ساعت ۹ یا ۹/۳۰ صبح تا حدود ۳ یا ۴ نیمه شب از این استودیو به آن استودیو می‌رفتم و گاهی دیگر چشمانم از خستگی باز نمی‌شد و به ناچار به منزل می‌رفتم.
اما وقتی دوباره حوالی صبح و تایم کاری روز بعد به استودیو می‌رفتم می‌دیدم قدیمی‌ها به شدت مشغول دوبله فیلم‌های دیگری بودند! در حالی که منِ جوان بیست و اندی ساله از خستگی نای حرف زدن نداشتم. همان فیلم‌ها و سریال‌هایی که امروز دوبله‌هایشان برایمان حسرت برانگیز و سرشار از خاطره است. سریال اوشین با دوبله زیبایش برای همیشه در یاد‌ها ماند..