ژاک گریل دکتر فرانسوی وقتی به یاد می‌آورد که باید به والدین لوکاس می‌گفت که پسر شش ساله‌شان به کام مرگ کشیده می‌شود، احساساتی می‌شود. با این حال ۷ سال بعد، لوکاس که اکنون ۱۳ ساله است، اثری از تومور ندارد.
به نقل از اس‌ای، به گفته پژوهشگرانی که او را معالجه کرده‌اند، این پسر بلژیکی اولین کودک در جهان است که از گلیومای ساقه مغز که نوعی مرگبار از سرطان مغز است، درمان شده است.
به گزارش ایسنا، دکتر ژاک گریل رئیس برنامه تومور مغزی در مرکز سرطان گوستاو روسی(Gustave Roussy) در پاریس می‌گوید: لوکاس همه احتمالات را شکست داد تا زنده بماند.
این تومور که نام کامل آن گلیوم پونتین درونی منتشره(DIPG) است، هر ساله در حدود ۳۰۰ کودک در ایالات متحده و تا ۱۰۰ کودک در فرانسه تشخیص داده می‌شود.
اکنون جامعه پزشکی در آستانه روز جهانی سرطان کودکان پیشرفت‌ها را در این حوزه ستایش کرده است که به این معناست که ۸۵ درصد از کودکان مبتلا اکنون بیش از پنج سال پس از تشخیص سرطان زنده می‌مانند.
اما چشم انداز بقایی کودکان مبتلا به تومور DIPG تاسف بار است، چرا که اغلب آنها بیش از یک سال پس از تشخیص زنده نمی‌مانند و یک مطالعه جدید نشان داده است که تنها ۱۰ درصد از آنها ۲ سال بعد از تشخیص زنده می‌مانند.
رادیودرمانی گاهی اوقات می‌تواند سرعت حرکت سریع تومور مهاجم را آهسته کند، اما هیچ دارویی برای مقابله با آن موثر نشان نداده است.
خانواده لوکاس از بلژیک به فرانسه سفر کردند تا لوکاس بتواند یکی از اولین بیمارانی باشد که به آزمایش BIOMEDE که داروهای جدید بالقوه برای DIPG را آزمایش می‌کند، بپیوندد.
از همان ابتدا، لوکاس به خوبی به داروی سرطان اورولیموس(everolimus) که به طور تصادفی به او اختصاص داده شد، پاسخ داد.
گریل به خبرگزاری فرانسه گفت: در یک مجموعه اسکن MRI، شاهد ناپدید شدن کامل تومور بودم.
اما گریل می‌گوید که جرات نکرد درمان را حداقل تا یک سال و نیم پیش که لوکاس فاش کرد دیگر داروهایش را مصرف نمی‌کند، متوقف کند.
دکتر گریل می‌گوید: من هیچ مورد دیگری مانند او در دنیا نمی شناسم.
اینکه دقیقاً چرا لوکاس کاملاً درمان شده و بهبود یافته است و چگونه پرونده او می‌تواند به کودکان دیگری مانند او در آینده کمک کند، باید مشخص شود.
هفت کودک دیگر در این آزمایش سال‌ها پس از تشخیص زنده ماندند، اما تنها تومور لوکاس بود که به طور کامل ناپدید شد.
گریل می‌گوید، دلیل اینکه این کودکان به داروها پاسخ می‌دهند، در حالی که دیگران پاسخ نمی‌دهند، احتمالاً به دلیل ویژگی‌های بیولوژیکی تومورهای فردی آنهاست.
وی افزود: تومور لوکاس دارای یک جهش بسیار نادر بود که به اعتقاد ما سلول‌های آن را به دارو بسیار حساس‌تر می‌کرد.
پژوهشگران در حال مطالعه ناهنجاری‌های ژنتیکی تومورهای بیماران و همچنین ایجاد ارگانوئیدهای توموری هستند که توده‌هایی از سلول‌های تولید شده در آزمایشگاه هستند.
ماری آن دبیلی، پژوهشگری که بر کار آزمایشگاه نظارت می‌کند، می‌گوید: مورد لوکاس یک امید واقعی را زنده می‌کند.
وی به خبرگزاری فرانسه گفت: ما سعی خواهیم کرد تفاوت‌هایی را که در سلول‌های او شناسایی کرده‌ایم در شرایط آزمایشگاهی بازتولید کنیم.
پژوهشگران می‌خواهند تفاوت‌های ژنتیکی لوکاس را در ارگانوئیدها بازتولید کنند تا ببینند آیا می‌توان تومور جدید را مانند زمانی که در سر لوکاس بود، از بین برد؟
به گفته دبیلی، اگر این کار موثر باشد، گام بعدی یافتن دارویی خواهد بود که تأثیری مشابه این تغییرات سلولی روی سلول‌های تومور داشته باشد.
در حالی که پژوهشگران در مورد این سرنخ جدید هیجان‌زده هستند، هشدار می‌دهند که تا توسعه درمان احتمالی هنوز فاصله زیادی وجود دارد.
گریل می‌گوید: به طور متوسط ۱۰ تا ۱۵ سال طول می‌کشد تا اولین سرنخ به یک دارو تبدیل شود. این یک فرآیند طولانی است.
دیوید زیگلر، انکولوژیست اطفال در بیمارستان کودکان سیدنی در استرالیا نیز می‌گوید که چشم انداز DIPG در دهه گذشته به طرز چشمگیری تغییر کرده است.
وی به خبرگزاری فرانسه گفت: پیشرفت‌ها در آزمایشگاه، افزایش بودجه و آزمایش‌هایی مانند BIOMEDE من را متقاعد می‌کند که به زودی می‌توانیم برخی از بیماران مبتلا به این بیماری را درمان کنیم.