سخنرانی اخیر حسین امیرعبداللهیان وزیر خارجه ایران در جلسه شورای امنیت سازمان ملل متحد حاشیه‌ساز شده است. در میان انتقادهای کاربران شبکه‌های اجتماعی نسبت به سطح تسلط وزیر خارجه ایران به زبان انگلیسی این سوال مطرح شده که آیا الزامی بوده که او به این زبان سخنرانی کند؟
به گزارش عصرایران به نقل از یورونیوز، برخی این فرضیه را مطرح کرده‌اند که احتمالا بر اساس پروتکل‌های برگزاری نشست شورای امنیت سازمان ملل سخنرانی به یکی از زبان‌های رسمی از جمله انگلیسی اجباری است و به همین دلیل آقای امیرعبداللهیان ناگزیر شده با وجود دشواری در تلفظ برخی از کلمات انگلیسی همچنان به این زبان نطق کند.
البته گروهی از کاربران شبکه‌های اجتماعی در مواجهه با این فرضیه، مدعی شده‌اند که با توجه به این که زبان عربی هم جزء زبان‌های رسمی سازمان ملل است و از قضا وزیر خارجه ایران نیز به آن تسلط بیشتری نسبت به انگلیسی دارد، اگر چنین الزامی وجود داشت، او باید زبان عربی را انتخاب می‌کرد؛ زبانی که با توجه به موضوع جلسه که به مساله اسرائیل و فلسطینی‌ها اختصاص داشت و احتمالا می‌توانست به انعکاس بیشتر این سخنان در جهان عرب هم کمک کند.
اما پروتکل‌های برگزاری نشست‌های شورای امنیت سازمان ملل متحد در مورد زبان مورد استفاده سخنرانان چه می‌گوید؟
مواد ۴۱ تا ۴۷ مندرج در فصل هشتم آیین‌نامه داخلی شورای امنیت سازمان ملل متحد به موضوع زبان اختصاص داد.
در ماده شماره ۴۱ تاکید شده که عربی، چینی، انگلیسی، فرانسوی، روسی و اسپانیایی زبان‌های رسمی و کاری شورای امنیت هستند. در حکم بعدی آمده است: «سخنرانی‌هایی که به یکی از این شش زبان رسمی شورای امنیت بیان می‌شود باید به پنج زبان دیگر نیز ترجمه شود.»
اما در ماده ۴۴ تصریح شده که هر نماینده‌ای می‌تواند به زبانی غیر از زبان‌های رسمی شورای امنیت سخنرانی کند ولی در این صورت، خود او موظف است که ترجمه‌ای از نطقش را به یکی از زبان‌های رسمی به دبیرخانه شورا ارائه کند، چرا که ترجمه مترجمان دبیرخانه ممکن است بر اساس تفسیری باشد که با منظور بیان شده در زبان اصلی انطباق نداشته باشد.
البته آن گونه که در مواد ۴۵ تا ۴۷ آمده، سوابق جلسات شورا به زبان‌های رسمی ثبت می‌شود و کلیه قطعنامه‌ها و سایر اسناد نیز به همین زبان‌ها منتشر می‌شود ولی در صورت تصمیم شورای امنیت، اسناد شورا می‌تواند به هر زبانی غیر از زبان‌های رسمی نیز منتشر شود.