این مطالعه در موسسه تحقیقاتی EPFL سوئیس توسط گروهی به سرپرستی پروفسور سیلوسترو میسرا(Silvestro Micera) انجام شد. این بخشی از پروژه بزرگتر بازوی سوم مرکز ملی صلاحیت در تحقیقات سوئیس بود.
به نقل از نیواطلس، برای این مطالعه، تجهیزاتی ساخته شد که در آن کاربران در حالی که دسته‌هایی را با دو دست خود می‌گرفتند روی یک صندلی می‌نشستند و یک کمربند مجهز به حسگر می‌بستند که حرکات آنها را تشخیص می‌داد. آنها همچنین از یک هدست واقعیت افزوده استفاده می‌کردند که از طریق آن یک محیط مجازی را مشاهده می‌کردند.
به گزارش ایسنا، با جابجایی بازوها، این امکان برای کاربران فراهم شد تا با نسخه‌های مجازی بازوهای واقعی خود در دنیای واقعیت مجازی، وظایف خود را انجام دهند. علاوه بر این، با حرکت دادن دیافراگم خود به روش‌های خاص، آنها می‌توانستند بازوی سوم مجازی را نیز کنترل کنند. بازوی سوم که بین بازوهای چپ و راست مجازی آنها قرار دارد، با یک دست شش انگشتی متقارن طراحی شده بود و در دو طرف آن شست وجود دارد بنابراین تصور نمی‌شود که متعلق به طرف خاصی از بدن است.
هنگامی که این بازو بر روی ۶۱ داوطلب در ۱۵۰ جلسه آزمایش شد، ثابت شد که تسلط بر آن برای اکثر افراد بسیار آسان است. نکته مهم این است که داوطلبان می‌توانستند بازوی چپ و راست خود را کنترل کنند در حالی که همزمان بازوی سوم را کنترل می‌کردند.
شرکت کنندگان همچنین می‌توانستند در مکالمات شرکت کنند و در حین کار با بازوی سوم، نگاه خود را از کار منحرف کنند.
در مرحله بعدی مطالعه، داوطلبان به یک بازوی رباتیک فیزیکی مجهز شدند که به قفسه سینه آنها بسته شده بود. این دستگاه در واقع فقط یک میله بود که به داخل و خارج یک پایه کشیده می‌شد، اما کاربران همچنان می‌توانستند آن را به گونه‌ای حرکت دهند که دست آن بر روی دایره هدف معینی مطابق دستورالعمل معلق بماند.
میسرا می‌گوید: انگیزه اصلی از ساخت بازوی سوم، درک سیستم عصبی است. اگر مغز را برای انجام کاری کاملا جدید به چالش بکشید، می‌توانید بفهمید که آیا ظرفیت انجام آن را دارد و آیا امکان تسهیل این یادگیری وجود دارد یا خیر. سپس می‌توانیم این دانش به عنوان مثال برای توسعه دستگاه‌های کمکی برای افراد دارای معلولیت یا پروتکل‌های توانبخشی پس از سکته مغزی به کار بگیریم.